Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα πολιτισμος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα πολιτισμος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012 - 0 σχόλια

Η Μαντινάδα και το Ριζίτικο τραγούδι



ΑΚΡΙΒΟ ΜΕΣΟ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Του Κωστή Μουδάτσου

Την ψυχή ενός λαού την βρίσκομε στην τέχνη του, στον λαϊκό πολιτισμό. Όταν η τέχνη περιέχει αξίες και ιδανικά που ξεφεύγουν από εκείνες των σύγχρονων ναών του χρήματος τότε είναι γεμάτος υγεία και όρεξη για ζωή με καλές παρέες.

Οι λαϊκοί θυμόσοφοι με φαντασία, απλότητα, λιτότητα και περιεκτικά φτιάχνουν στιχάκια και μαντινάδες, ριζίτικα και σκοπουλάκια για οργιαστικές παρέες που είναι το καλύτερο γιατροσόφι στις σύγχρονες κοινωνικές αρρώστιες.

Στα γλέντια και στις παρέες, καλλιτέχνες και ακροατές, μουσικοί και χορευτές, γίνονται ένα σώμα, μια καρδιά και μια ψυχή. Όλοι επιζητούν την λύτρωση στο τραγούδι και στον χορό, στην μυσταγωγία και στην μεθιά που ξέρουν να προσφέρουν και να απολαμβάνουν οι μερακλήδες, οι θεριακλήδες των παιγνιδιών της ζωής.
Γι αυτό τους λέμε και Μοσκοκούζουλους, που σκορπούν δηλαδή στο πέρασμα τους άρωμα κι ευωδιές για ερωτικά νυχτέρια κι όρεξη στους αγώνες  για τα μεγάλα ιδανικά. Η ελευθερία  πάει μαζί με τον θάνατο κι ο έρωτας άμα δεν είναι μεγαλειώδης και παθιασμένος θα ήταν σαν και τους συνηθισμένους που θα μετεξελισσόταν σε νοικοκυρεμένη αγάπη.

Ο κρητικός έχει κληρονομήσει από τον Μινωικό πολιτισμό την λατρεία για την φύση κι έχει πάντα την έγνοια να μαθαίνει την γλώσσα των πετεινών του ουρανού, των λουλουδιών, των αγριμιών και των δεντρών. Οι κρητικοί είναι αλκοολικοί στα όνειρα και αγαπούν να μαθαίνουν από τις πανάρχαιες πνοές αξιοποιώντας γνώσεις και ιδέες.

Ο απλός άνθρωπος ξέρει απέξω κι ανεκατωτά αποσπάσματα από τον Ερωτόκριτο και την Ερωφίλη, ριζίτικα και δημοτικά ή παλιές μαντινιάδες.
Από το δεκατοπέμπτο αιώνα που ήρθε η matinada από την Βενετία έγινε ακριβός τρόπος έκφρασης που αγκαλιάζει όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.

Η μαντινιάδα είναι απλή και λιτή. Ο δεκαπεντασύλλαβος είναι η επιγραμματική καταγραφή που κωδικοποιεί όλες τις μορφές ζωής από την γέννηση μέχρι τον θάνατο, από την ελευθερία και τον θάνατο μέχρι τον έρωτα και την επανάσταση. Είναι γεμάτη με ήλιο, φωτιά κι αλμύρα, με δύναμη που  δανείζεται από τα κακοτράχαλα βουνά του νησιού που είναι η άλλη μορφή του κρητικού πελάγους   και τον ξάστερο ουρανό. Χαρακτηρίζεται από το πάθος και την όρεξη για ζωή έχοντας Διονυσιακό χαρακτήρα αλλά και μέτρο με αρμονία. Οι λαϊκές δημιουργίες χαρακτηρίζονται από απαράμιλλες  τεχνικές και νοήματα με σπάνια ευαισθησία και βάθος.. Είναι ένα δεκαπεντασύλλαβο ομοιοκατάληκτο δίστιχο σε ιαμβικό μέτρο. Είναι σπάνιας ομορφιάς σε μια παρέα να παίζουν τα όργανα και οι συμμετέχοντες να ξεκινήσουν να τραγουδάνε  αντικριστά αυτοσχέδιες μαντινιάδες πειράζοντας και απαντώντας ο ένας στον άλλο.

Αρχέγονα με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και δωρική λιτότητα, αυστηρά σε μέτρο και ρυθμό είναι τα ριζίτικα τραγούδια. Πολεμικά χωρίς γλυκασμούς κι ανάλαφρες επιπολαιότητες τραγουδιόνται από άντρες σε τόνο βαρύ κι επιβλητικό. Τραγουδεί ο μπροστάρης που κάθεται στο κούτελο της τάβλας και επαναλαμβάνει  όλη η παρέα κι αυτός αμέσως μετά  το συνεχίζει ανεβάζοντας τη φωνή ψηλότερα  έτσι ώστε  να οδηγεί το τραγούδι πέρα από τα όρια της ανθρώπινης δύναμης και αντοχής.  Κυριαρχεί η δύναμη της ζωής και το φως που αναδύεται μέσα από τις πέτρες της Κρητικής Μαδάρας. Γεννήθηκαν στους  τόπους της ρίζας των Λευκών Ορέων της Δυτικής Κρήτης.

Σήμερα, στο νησί μας, σε κάθε σπίτι υπάρχει ένα παιδί που μαθαίνει να παίζει λύρα ή λαούτο, μαντολίνο ή θιαμπόλι, υπάρχει κάποιος που μαθαίνει χορούς ενώ κάποιος άλλος γράφει μαντινάδες…

Οι Κρητικοί μας κάνουν να αναπολούμε τη βόσκικη ζωή στα όρη κα τα τεχναλάκια να παίρνομε τα δικά μας όνειρα στα ίδια μας τα χέρια!

Οφείλομε πολλά όχι μόνο στους επώνυμους δημιουργούς αλλά και σε όλους εκείνους που δεν ηχογράφησαν ποτέ τους τίποτα, δεν δημοσίευσαν ποτέ τους τίποτα αλλά μας άφησαν και μας έμαθαν τόσα πολλά. Σπουδάζοντας τους λαϊκούς  πολιτισμούς καταλαβαίνομε γιατί τα ιδιοφυή πράγματα μας τα χαρίζουν ή οι «αγράμματοι» άνθρωποι ή οι μεγαλοφυΐες!

 Ο νους των λαϊκών ανθρώπων είναι πολυεργαλάς και δημιουργεί ξαγρυπνώντας. Ακόμη κι οι ιδιοφυίες υποκλίνονται στο δημιουργικό δαιμόνιο του λαού και παίρνουν πράξη για να δώσουν κι εκείνοι φιλοσοφική πνοή στα έργα τους.

Πηγήhttp://tsak-giorgis.blogspot.gr

                                     

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012 - , 0 σχόλια

Μία άλλη δια-μαρτυρία. Όταν τα αφεντικά μας βγαίνουν στο δρόμο



Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου & Χάρτου Θεσσαλονίκης
 
Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω βαρεθεί.
Με πρωτοβουλία της αλυσίδας ΙΑΝΟΣ συγκεντρώθηκαν δεκάδες υπογραφές και συμμετοχές εκδοτών, βιβλιοπωλών και ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού να διοργανώσουν, λένε, μια δια-μαρτυρία.
Σκοπός τους, όπως οι ίδιοι διατείνονται: «Σας καλούμε όλες και όλους, σε μια ΑΛΛΗ διαμαρτυρία: στις 21 Μαρτίου συνθήματά μας ας γίνουν τα ποιήματα, αναφορά μας οι Ποιητές μας, πλακάτ μας οι στίχοι που μπορούν να γεννήσουν έναν άλλο στοχασμό, ένα άλλο μέλλον μέσα από το παρόν και το παρελθόν μας. Μια διαδήλωση υπεράσπισης ενός Πολιτισμού που δεν κρίνεται από την Κρίση, που όταν μνημονεύεται απαντά, με το δικό του τρόπο, στα όποια Μνημόνια….».

Για να δούμε όμως τι είναι ο «Πολιτισμός» με το Π κεφαλαίο που πρεσβεύει αυτή η πρωτοβουλία. Μέσα στο πλήθος των υπογραφών, μερικές ξεχωρίζουν: οι υπογραφές των μεγαλοεκδοτών και των μεγάλων βιβλιοπωλείων (Πατάκης, Ψυχογιός, Ιανός, Μεταίχμιο, Καστανιώτης κ.α.). 
Σε αυτά λοιπόν τα ευαγή ιδρύματα υλοποιείται ένας «Πολιτισμός που δεν κρίνεται από τη Κρίση».
Ένας «Πολιτισμός» όμως που εκμεταλλεύεται κάθε αντεργατικό μέτρο των τελευταίων ετών, με αφορμή και δικαιολογία τη κρίση.

Οι εργαζόμενοι στα βιβλιοπωλεία, τους εκδοτικούς οίκους και τις αποθήκες ακόμη μετράμε τις πληγές αυτού του «Πολιτισμού»:
18 απολύσεις στον Ελευθερουδάκη, μετατροπή των συμβάσεων από πλήρεις σε μερικές σε 40 άτομα στον Παπασωτηρίου και σε εκ περιτροπής άλλων 4.
8 απολύσεις στον Π.Κυριακίδη, απολύσεις στον Λιβάνη, στον Πατάκη, την Κέρκυρα και τον Σαββάλα, συνδικαλιστική δίωξη εργαζομένου στον Ιανό, part-time στον Καστανιώτη και πόσα άλλα μικρά και μεγάλα χτυπήματα στις ζωές μας.

Αποκορύφωμα η κίνηση των μεγαλοεκδοτών, μόλις τις προηγούμενες ημέρες. Αθόρυβα και σε αντίθεση με τις «διαμαρτυρίες» τους περί κρίσης και συναφών δαιμονίων, τα «πολιτισμένα» μας αφεντικά αποχωρούν από τις εργοδοτικές ενώσεις. Στόχος τους να εκμεταλλευτούν στο έπακρο της δυνατότητες που τους δίνει το νέο νομικό πλαίσιο, να μην κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να μην υπογραφεί ποτέ νέα κλαδική σύμβαση. Προτεραιότητα τους είναι να δουλεύουμε χωρίς σύμβαση, χωρίς δικαιώματα, διαλυμένοι στις ατομικότητες μας με 400 κ 500 ευρώ!

Σε τι διαφέρει αυτό από τις επιδιώξεις της τρόικας και της κυβέρνησης; Γιατί ακριβώς «διαμαρτύρονται» οι έμποροι  που λυμαίνονται τον κλάδο του βιβλίου, χτίζοντας περιουσίες πάνω στην διαπλοκή με το πολιτικό κατεστημένο και την υπερεκμετάλλευση των κόπων μας; Κι όμως τολμούν να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα καμένα νεοκλασικά, αυτοί που εκδίδουν (παιδικά και άλλα) βιβλία στα κάτεργα παιδικής εκμετάλλευσης στην Ασία, που «όλοι μαζί τα φάγανε» από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις (sic) όπως εύσχημα ονομάζουν το μεγάλο φαγοπότι του «Πολιτισμού», αυτοί που «αγωνίζονται» να γίνει η μαύρη εργασία καθεστώς στον κλάδο μας.
 Μιλούν για βία, αυτοί που στρώνουν το δρόμο στη φτώχεια και την εξαθλίωση, εκατοντάδων εργαζομένων ενός ολόκληρου κλάδου. 
Και πρέπει να ξέρουμε, πως η φτώχεια είναι η μεγαλύτερη βία.

πηγή: Βαθύ Κοκκινο

Τρικάκια που πετάχτηκαν στο Σύνταγμα στα πλαίσια της "συν οδοιπορίας" εργοδοτών και ενταγμένων Ποιητών απο τους εργαζόμενους και απολυμένους βιβλιοϋπάλληλους των Αθηνών.






Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012 - , 0 σχόλια

"Η κοινωνία δεν έχει κανένα κοινό μεγάφωνο..." Μπ.Μπρεχτ-Για τους καλλιτέχνες και τον καθένα μας


"...Αν ο ηθοποιός δε θέλει να είναι παπαγάλος ή μαϊμού, πρέπει να κάνει κτήμα του τη γνώση της εποχής του πάνω στην κοινωνική ζωή, παίρνοντας μέρος στους ταξικούς αγώνες. Μπορεί αυτό να φανεί σε μερικούς σαν κατάπτωση, μιας και τοποθετούν την τέχνη, αφού προηγουμένως έχει τακτοποιηθεί η πληρωμή, στις πιο ψηλές σφαίρες. Οι περισσότερες, όμως, αποφασιστικές μάχες του ανθρώπινου γένους δίνονται πάνω στη γη, όχι στους αιθέρες και "έξω" στη ζωή, όχι μες στους εγκεφάλους. Κανείς δεν μπορεί να υψωθεί πάνω από τις αντιμαχόμενες τάξεις, γιατί κανείς δεν μπορεί να υψωθεί πάνω απ' τον άνθρωπο. Η κοινωνία δεν έχει κανένα κοινό μεγάφωνο, όσο είναι χωρισμένη σε τάξεις. Ετσι, όσοι λένε πως δεν ανακατεύονται στην πολιτική, σημαίνει πως ανήκουν στην άρχουσα τάξη..."

Αυτά έλεγε ο Μπρεχτ και ήξερε καλά τι έλεγε. Κάποιοι καλλιτέχνες βεβαια έχουν την ψευδαίσθηση και την αυταπάτη οτι μπορούν να σταθούν σε ουδέτερες ζώνες, προσπαθώντας δηθεν να ενωσουν αυτά που δεν γινεται πια να ενωθούν. Αυτό που κάνουν όμως  τελικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας  κομπασμός του μικροαστού που καυχιέται πως αυτός. αυτοπροσώπως, κατάφερε με τη μεγάλη του δόξα να γίνει το "κοινό μεγάφωνο"!

Κάποιος παλιός μου είπε ότι ο μικροαστός δε γίνεται ποτέ του επαναστάτης ό,τι κι αν λέει. Κι όταν ρώτησα  το γιατί, μου εξήγησε ότι αυτό συμβαίνει γιατί ποτε του δεν μπορεί να ενταχτεί στην υπηρεσία του λαού, αλλά πάντα θέλει να στέκει σε μια θέση ξεχωριστή λίγο πιο έξω και λίγο ή πολύ πιο πάνω από το λαό. Ειναι αυτοί που δεν έχουν καταλάβει τι ακριβως εννοούν όταν λένε "ΕΓΩ δεν αντέχω το "μάντρωμα"" ... ή 'οπως αλλιώς τους αρέσει να το λένε βάζοντας όμως μπροστά ένα δυνατό ΕΓΩ.
Ομως στους δυσκολους καιρούς οι αυταπάτες ειναι ομίχλες που τις σκορπίζει ο αέρας που φυσάει διαρκώς, και τότε έρχεται για τον καθενα η στιγμη ν'αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, κι εκείνη την περίεργη στιγμή βεβαια κανενός το ένδοξο παρελθόν δεν είναι άρκετό για να τον βγάλει λάδι στα μάτια όσων υποφερουν και ζητάνε στήριξη από εκείνους που για χρόνια έχουν στηρίξει.
Το δίλημμα είναι εκει και περιμένει απάντηση. "Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες".
Αδερφικά το λέω και πρώτα από όλους σε μένα, και χωρίς την παραμικρή διάθεση να παραστήσω τον ταπεινό αλλά φωτεινό παντογνώστη.

Αναρτήθηκε από
Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012 - , 0 σχόλια

H απάντηση του Γιάννη Αγγελάκα στον Π. Κωστόπουλο


 
   
 «Διαβάζοντας την επιστολή απάντηση απολογία του κυρίου Πέτρου Κωστόπουλου για το κλείσιμο της ΙΜΑΚΟ  έκανα μερικες σκέψεις ψύχραιμες χωρίς ίχνος χαιρεκακίας , μερικες στιγμες μάλιστα ένοιωσα μια βαθειά θλίψη για τις στενοχώριες τις  έννοιες και τα δυσβάσταχτα βάσανα που περνά κάποιος άνθρωπος που  υπήρξε μέχρι πρότινος ο γκουρού της ανεμελιάς και της ελαφράδας για ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής μας κοινωνίας.
Ωστόσο η έκπληξη ή η αποκορύφωση αν θέλετε της κατάθλιψης που τραγικά διαπερνά όλο το κείμενο έρχεται τη τελευταία στιγμή στο τελευταίο υστερόγραφο:
»ΥΓ.4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…»
Δεν λέω , μπορεί και να’ναι ηρωικό να βλέπεις τον καπετάνιο να βουλιάζει με το πλοίο του, μέσα στα τοξικά απόβλητα που ο ίδιος δημιουργούσε όλα αυτά τα χρόνια, φωνασκώντας ‘δεν μετανοιώνω’, αλλά πείτε μου αν υπάρχει ένας στοιχειωδώς σκεπτόμενος και ευαίσθητος Έλληνας που να μη γνωρίζει έστω και εκ τω υστέρων ότι το εν λόγω απόφθεγμα υπήρξε ένα απο τα βασικά συνθήματα με τα οποία η πασοκική πανούκλα έπεσε πάνω στη παραζαλισμένη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία τότε στα μέσα της δεκαετίας 80 για να αποπλανήσει και να μυήσει σχεδόν τους πάντες δεξιούς αριστερούς στις ιερές αξίες του σταρχιδισμού, του κωλαρπαξισμού, του τομαρισμού, της απενοχοποίησης του κυνηγιού του κέρδους και της εφήμερης δόξας και να μας βάλει όλους να τρέχουμε κακόγουστοι χωρίς μνήμη λαχανιασμένοι και χαζοχαρούμενοι προς τον όλεθρο. Κρίμα που 60 χρόνια ζωής δεν άφησαν ούτε ένα τόσο δα ίχνος γνώσης μέσα στην ύπαρξη του κυρίου Κωστόπουλου.
Του αφιερώνω ένα τετράστιχο που σε κάποιους θα θυμίσει κάτι:
Η ζωή είναι μεγάλη
κι αν την κάνεις καρναβάλι
Θα’ρθει η ώρα να χτυπήσεις
το ξερό σου (τ’αδειανό σου;) το κεφάλι»


                                                                        
                                                                           
Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012 - 0 σχόλια

Για την νέα ταινία της Αλίντας Δημητρίου «Τα Κορίτσια της Βροχής»





Δημήτρης Παυλίδης
Η Βροχή είναι ζωή! Και η ζωή είναι μια διαρκής μάχη για την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Με την πρώτη επίσημη προβολή στις 11 του Γενάρη στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, ξεκινά το ανεξάρτητο ταξίδι της  προς το πλατύ κοινό,  η νέα ταινία της Αλίντας Δημητρίου.  Με  Τα Κορίτσια της Βροχής,  ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας δύο ωρών, ολοκληρώνεται  η τριλογία  με θέμα την πρωταγωνιστική , αλλά υποτιμημένη εν πολλοίς,  συμμετοχή των γυναικών στην σύγχρονη κοινωνική και πολιτική ιστορία της χώρας. Προηγήθηκαν  το βραβευμένο ντοκιμαντέρ  Πουλιά στον Βάλτο με θέμα τις γυναίκες στην Αντίσταση και  στην μετακατοχική περίοδο  και η  Ζωή στους Βράχους  για τον αγώνα στον Δημοκρατικό Στρατό και την σκληρή δοκιμασία στις εξορίες και στις φυλακές.
Τα Κορίτσια της Βροχής είναι οι πιο πολλές,   νέες  κοπέλες, Λαμπράκισες πριν την  Χούντα  η νεότερες,  που πήραν όλες  ενεργά μέρος  στον αντι-δικτατορικό αγώνα. Πιάστηκαν, βασανίστηκαν, δικάστηκαν,  φυλακίστηκαν η εξορίστηκαν σε διάφορες  περιόδους της επτάχρονης φασιστικής τυραννίας.  Οι περισσότερες  μιλούν    για πρώτη φορά δημόσια και  είναι με την έννοια αυτή οι   «ανώνυμες»  ηρωίδες των σκληρών χρόνων  που  ο κινηματογραφικός  φακός  της  Δημητρίου τις  δίνει  την φωνή που δικαιούνταν να έχουν  εδώ και πολύ καιρό.
Η Δημητρίου ακολουθεί  την ίδια  τεχνική της προσωπικής αφήγησης, εστιάζει στα πρόσωπα, στα προσωπικά βιώματα, στα συναισθήματα.  Δεν παρεμβαίνει παρά μόνο για να  δώσει το έναυσμα για να ξεδιπλωθούν οι  μνήμες, με τον ίδιο ζωντανό και συγκλονιστικό  τρόπο που το πέτυχε  και στις δυο προηγούμενες ταινίες της.  Δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η  αναδρομή και η  αφήγηση  μπροστά στην κάμερα   για  βιώματα που σημάδεψαν , αρκετές φορές ανεξίτηλα ,  σωματικά και ψυχικά.
  Η Δημητρίου  αποδείχνει ξανά, πως ξέρει να διαχειρίζεται  με διακριτικότητα  αυτές τις καταστάσεις  και ταυτόχρονα να αποτυπώνει τις συγκλονιστικές στιγμές  όταν η μνήμη ζωντανεύει την σκληρή δοκιμασία. .  Τα Κορίτσια της Βροχής, ήταν δυσκολότερο εγχείρημα από τα προηγούμενα, μιας και η  χρονική απόσταση από τα γεγονότα είναι μικρή. Το πείσμα όμως της Αλίντας Δημητρίου ξεπέρασε τα εμπόδια και εν τέλει  πενήντα γυναίκες ξεδιπλώνουν τις μνήμες τους.
Η Αλίντα  Δημητρίου  ολοκληρώνοντας την τριλογία για τις γυναίκες προσφέρει στους σημερινούς  νέους αλλά και στις επόμενες γενιές ένα πλούσιο υλικό , σε πρώτο πρόσωπο, αυθεντικό και συγκλονιστικό, όπως είναι η αληθινή ιστορία της νεότερης Ελλάδας και των αγώνων του λαού της για εθνική και  κοινωνική απελευθέρωση.
Ταυτόχρονα αναδείχνει τον ρόλο των γυναικών που υπήρξε πραγματικά ζωτικός και αρκετές φορές πρωταγωνιστικός, με την ουσιαστική έννοια  των λέξεων.  Γιατί όπως σε ένα σημείο της ταινίας λέγεται , γι αυτήν την περίοδο ( αλλά  και για  τις υπόλοιπες) πέρα από τις γυναίκες που βρέθηκαν στις  πρώτες γραμμές  υπήρξαν  και αυτές που «πρωταγωνίστησαν» στα μετόπισθεν.
Οι μάνες, οι αδερφές, οι σύζυγοι που έτρεχαν στις φυλακές, στα αστυνομικά τμήματα, δούλευαν μερόνυχτα για να στηρίζουν τις ορφανές οικογένειες, στήριξαν ποικιλότροπα τους αγωνιστές  και τις αγωνίστριες του αντί-δικτατορικού αγώνα, εν τέλει πέρασαν μια δοκιμασία που με διαφορετικούς τρόπους, υπήρξε το ίδιο σκληρή, σημαντική  και ηρωική. Τα Κορίτσια της Βροχής,  που ζούνε ανάμεσα μας, συμμετέχουν η κάθε μια με τον τρόπο της  στους σημερινούς κοινωνικούς  και πολιτικούς αγώνες, μιλάνε δημόσια σε μια ιδιαίτερη και δύσκολη περίοδο  για το μέλλον της χώρας και του λαού της.
  Από όλα  τα ερωτήματα και διακυβεύματα  των σημερινών καιρών, το πιο σημαντικό, είναι η  αδήριτη ανάγκη να κρατηθεί ο λαός και η νεολαία όρθιοι. Να μην υποκύψουν στις δυσκολίες, να μην τσακιστούν από την πίεση που δημιουργεί η κοινωνική οπισθοδρόμηση. Να υπερισχύσει  το πνεύμα της αντίστασης  και όχι  της μεμψιμοιρίας και της υποταγής.  Τα διλήμματα αυτά  ξαναμπήκαν αρκετές φορές με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικές καμπές  της νεοελληνικής ιστορίας.
  Από αυτήν την σκοπιά το μήνυμα που δίνουν  με τον δημόσιο λόγο τους τα Κορίτσια της  Βροχής είναι καθαρό και  επίκαιρο. Από την άλλη και η σκηνοθέτης  αποφασίζει να το θέσει με ευθύ τρόπο στον θεατή, δίχως περιστροφές και υπαινιγμούς, έτσι όπως πρέπει και απαιτούν οι καιροί. Παρεμβάλλοντας μερικές φωτογραφίες από σύγχρονα γεγονότα στην διάρκεια των αφηγήσεων, απευθύνεται κυρίως στους  νέους  που οι συνθήκες  τους  καλούν   για μια ακόμη φορά να «μεγαλώσουν  απότομα», έτσι όπως μεγάλωσαν από την μια στιγμή στην άλλη και οι νέες γυναίκες του αντιδικτατορικού αγώνα.
Η Βροχή δεν είναι μελαγχολία, δεν πρέπει να   υποκινεί την  κατήφεια η  την απαισιοδοξία. Για τις γυναίκες που έβλεπαν την βροχή πίσω από τα παράθυρα με τα κάγκελα στις φυλακές Αβέρωφ, ήταν το συνώνυμο της ζωής. Και πράγματι η βροχή είναι ζωή, δίνει ζωή στο χώμα και διαμέσου αυτού στους ανθρώπους. Ακριβώς για αυτήν την ζωή πάλεψαν τα Κορίτσια της Βροχής, για μια ζωή ελεύθερη και αξιοπρεπή, για μια κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης. Άλλες ρητά και άλλες άρρητα, όλες όμως μέσα από τις αφηγήσεις τους, συνεχίζουν να πιστεύουν πως διάλεξαν το σωστό, αναπολούν την μάχιμη νιότη και δηλώνουν πως και πάλι , αν τις δινόταν η δυνατότητα, τον ίδιο δρόμο θα διάλεγαν.
Τα Πουλιά στο Βάλτο και Η Ζωή στους Βράχους «πέταξαν»  σχεδόν σε όλες τις άκρες της  Ελλάδας  αλλά και  στο εξωτερικό. Χιλιάδες νέοι και παλιότεροι από κοινού  μάθανε, ξαναστοχάστηκαν  και συγκινήθηκαν στις αμέτρητες προβολές σε στέκια, καταλήψεις, αίθουσες εργατικών συνδικάτων και πολιτιστικών συλλόγων. Διακινήθηκαν χέρι- χέρι, αρκετές φορές εν αγνοία της δημιουργού. Η Αλίντα Δημητρίου επέλεξε συνειδητά  αυτόν τον τρόπο διακίνησης και προβολής μακριά από το λεγόμενο εμπορικό κύκλωμα. Γιατί η Αλίντα  Δημητρίου δεν είναι ένας αποστασιοποιημένος δημιουργός. Είναι μια μάχιμη παρουσία, μια δημιουργός με νεανική ζωντάνια που θέλει να βρίσκεται μέσα στο δύσκολο σήμερα και να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών.  Που θέλει να μιλήσει για το παρελθόν κοιτώντας στο μέλλον.  Γι αυτό και τα Κορίτσια της Βροχής πρέπει  να αγκαλιαστούν από όλους εκείνους που θέλουν να μεταφέρουν όσο γίνεται πιο μακριά το μήνυμα της αντίστασης που απαιτούν  οι σκληροί καιροί.

* Η ταινία θα προβάλλεται από την Πέμπτη 12/1 έως και την Πέμπτη 19/1 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Ιερά Οδός 48 στον Κεραμικο.

Πηγή:aristeroblog.gr

 
Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012 - 0 σχόλια

Σιμόν ντε Μποβουάρ: «Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι»

Σαν σήμερα, το 1908, γεννιέται σε κάποιο αρχοντικό σπίτι της λεωφόρου Ρασπάιγ στο Παρίσι ένα κορίτσι που θα γίνει ένα από τα πιο φωτεινά γυναικεία σύμβολα του 20ού αιώνα και που θα αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο νοείται η γυναίκα. Η ζωή και η σκέψη της Σιμόν ντε Μποβουάρ ξεφεύγουν από τα στενά φεμινιστικά πλαίσια, περιπλέκονται με τον υπαρξισμό, την Αριστερά, τη σεξουαλική απελευθέρωση, τη Γαλλική διανόηση και επηρεάζουν σε επίπεδο ιδεών και φαινομένων την κοινωνία.


Η Σιμόν μεγαλώνει σε ένα συντηρητικό, μεγαλοαστικό και καθολικό περιβάλλον και σε μικρή ηλικία θέλει να γίνει καλόγρια. Στα 14 της χρόνια περνάει μια σημαντική υπαρξιακή κρίση που την απομακρύνει μια και καλή από το Θεό και την εθίζει στη φιλοσοφική αναζήτηση. Το πάθος της για τη φιλοσοφία την οδηγεί στα έδρανα της École Normale Supérieure, όπου ξεχωρίζει για την ανατρεπτική της σκέψη και το 1921 γνωρίζει τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ.
Αποτελεί ειρωνεία το γεγονός πως η «μητέρα του φεμινισμού» έχει αποτυπωθεί στη συνείδηση πολλών ως η σύντροφος ενός σπουδαίου άντρα, αλλά η σχέση της Μποβουάρ με τον Σαρτρ, τόσο στον έρωτα όσο και στη φιλοσοφία, είναι ιδιαίτερη, αμφίδρομη και ανεξάρτητη. Ως ζευγάρι, μένουν σε διαφορετικά σπίτια και ως ερωτικοί σύντροφοι, διατηρούν ανοιχτές ερωτικές σχέσεις με άλλους ανθρώπους, ενίοτε και όλοι μαζί, καταστάσεις που η Μποβουάρ θα εξιστορήσει μέσα από το λογοτεχνικό της έργο.
Ο ελεύθερος έρωτας και η αυτοδιάθεση του σώματος βρίσκονται στην καρδιά της σχέσης τους και η λέξη «γάμος» αποτελεί ένα «κακό αστείο». Όταν το 1931 ο Σαρτρ ζητά από τη Μποβουάρ να παντρευτούν –για πρακτικούς κυρίως λόγους– η Γαλλίδα είναι κάθετη: «ο γάμος είναι περιορισμός, αστικοποίηση, αλλά και θεσμοθετημένη παρέμβαση του κράτους στην ιδιωτική ζωή των πολιτών».
Για να κερδίσει την οικονομική ανεξαρτησία της, η Σιμόν γίνεται καθηγήτρια, αλλά το ναζιστικό κατοχικό καθεστώς την απολύει το 1943, επειδή υποστηρίζει τη σχέση μαθήτριάς της με Ισπανό εβραϊκής καταγωγής. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, η Μποβουάρ έρχεται σε επαφή με τον Καμύ, τον Ζενέ, τον Πικάσο και άλλα «αντιστασιακά στοιχεία» του Παρισιού, ενώ παίρνει μέρος στην οργάνωση ‘Σοσιαλισμός και Ελευθερία’ που ιδρύει ο Σαρτρ στα πλαίσια της αντίστασης.
Συχνάζει στο θρυλικό παρισινό καφέ Les Deux Magots, όπου οι πολιτικές και φιλοσοφικές συζητήσεις της με τον Σαρτρ και τους υπόλοιπους μένουν στην ιστορία. Όταν ο πόλεμος τελειώνει, αρχίζει η χρυσή εποχή για τη Σιμόν, που εκδίδει μαζί με τον Σαρτρ το πολιτικό περιοδικό ‘Les Temps Modernes’ στις σελίδες του οποίου αντανακλάται η ανατρεπτική της σκέψη πάνω στην πολιτική, τη φιλοσοφία και το γυναικείο ζήτημα. Είναι χαρακτηριστικό πως οι συντηρητικοί και καθολικοί κύκλοι της Γαλλίας την βλέπουν ως «πορνογράφο» και ως «νυμφομανή».
Στα μέσα του 1949, η Σιμόν ντε Μποβουάρ δημοσιεύει ‘Το Δεύτερο Φύλο’ (Le Deuxième Sexe), ένα έργο που σήμερα είναι γνωστό ως «η βίβλος του φεμινισμού» και που, σε κάθε περίπτωση, δίνει μια ριζοσπαστική ερμηνεία στο τι είναι γυναίκα. Για πρώτη φορά, η ταυτότητα της γυναίκας παρουσιάζεται ως κάτι μη φυσικό και μη δεδομένο, ως ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που συντηρεί συγκεκριμένες σεξουαλικές σχέσεις εξουσίας: «Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι».
Υπό το πρίσμα του υπαρξισμού, η Μποβουάρ βλέπει τη Γυναίκα ως το σημαντικότερο παράδειγμα του κοινωνικού «Άλλου», ως μία ύπαρξη που ιστορικά ορίζεται σαν το αδύναμο, αφύσικο και μη ομαλό αντίθετο του Άντρα και το γεγονός αποτελεί τη ρίζα της καταπίεσης των γυναικών. Η θεώρηση αυτή είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία θα στηριχθεί η μετέπειτα φεμινιστική λογοτεχνία, που περιστρέφεται γύρω από το κοινωνικό κατασκεύασμα της θηλυκής ταυτότητας και την έννοια του σεξουαλικού «Άλλου».
Κάπως έτσι, η Σιμόν αναδεικνύεται σε αρχιέρεια του φεμινισμού κατά την ταραγμένη δεκαετία του ’60, ένα κίνημα που έχει ξεφύγει από τη διεκδίκηση ψήφου και ίσων δικαιωμάτων και θέλει να αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι γυναίκες. Παράλληλα, θεωρείται παραδειγματική η στάση που κρατάει σε πολιτικά τεκταινόμενα όπως ο γαλλοαλγερινός πόλεμος.
Το έργο της Μποβουάρ είναι πολυδιάστατο, αφού περιλαμβάνει από πολιτικές θέσεις και φιλοσοφικά δοκίμια μέχρι μυθιστορήματα, βιογραφίες και θεατρικά έργα. Η αλληλοεπιρροή με το Σάρτρ είναι εμφανής σε πολλές περιπτώσεις, τόσο στα κείμενα της Μποβουάρ, όσο και σε αυτά του Σάρτρ, ακόμα και στο μεγαλούργημά του «Το Είναι και το Μηδέν».
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ πεθαίνει στις 14 Απριλίου 1986 από πνευμονία και θάβεται στο νεκροταφείο Μονπαρνάς του Παρισιού, δίπλα στον αγαπημένο της Σαρτρ.
tvxs 
- , 0 σχόλια

Ανοικτή επιστολή των απεργών της Χαλυβουργίας για την παναττική απεργία στις 17 Γενάρη


Συνάδελφε – συναδέλφισσα,

Σου απευθύνουμε θερμό ταξικό χαιρετισμό. Το 2012 μπορεί να γίνει η “δική μας χρονιά”, της εργατικής λαϊκής αντεπίθεσης. Δεν πρέπει να χάσουμε ούτε λεπτό, είναι η ώρα της οργάνωσης και της δράσης. Συνεχίζουμε αταλάντευτα την απεργιακή μας κινητοποίηση που ξεκινήσαμε στις 31 Οκτώβρη, χωρίς να μας φοβίζουν οι απολύσεις και οι εκβιασμοί της εργοδοσίας. Θα συνεχίσουμε μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας. Να γυρίσουν πίσω οι απολυμένοι και να συνεχίσουμε να δουλεύουμε όλοι με τα ωράρια και τα μεροκάματα που προβλέπονται από τις συμβάσεις μας. Για μας δεν υπάρχουν απολυμένοι και μη, είμαστε όλοι απολυμένοι, με αυτό το πνεύμα παλεύουμε.

Ο αγώνας μας στηρίζεται απ’ όλη την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, με ένα πρωτόγνωρο κύμα έμπρακτης αλληλεγγύης και συμπαράστασης. Έχει προκαλέσει το θαυμασμό όλων των εργαζομένων και της νεολαίας. Απ’ όλες τις γωνιές της Ελλάδας και από το εξωτερικό έρχονται μηνύματα συμπαράστασης. Όλοι οι τίμιοι εργάτες, ακόμα και εκείνοι που αντιμετωπίζουν με φόβο και δυσπιστία τους αγώνες, ή δεν πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα τους, τον θεωρούν δικό τους αγώνα. Καταλαβαίνουν ότι μια νίκη των χαλυβουργών θα είναι νίκη όλων των εργαζομένων. Θα δημιουργήσει αυτοπεποίθηση, αγωνιστικό κλίμα, καλύτερες προϋποθέσεις ώστε το παράδειγμα της Χαλυβουργίας να το ακολουθήσουν και άλλοι χώροι δουλειάς.

Συνάδελφε – συναδέλφισσα,

Τα μέτρα που πήρε ο Μάνεσης δεν αφορούν μόνο τη Χαλυβουργία. Ήδη έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται σε αρκετούς χώρους, σε πολλούς κλάδους. Ο στόχος είναι να γενικευτούν σε όλους τους χώρους. Μπροστά μας έρχεται βαρύς χειμώνας και πρέπει να προετοιμαστούμε για μεγάλους, σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες. Το μαύρο μέτωπο ΕΕ, εργοδοσίας και κυβέρνησης, μας ετοιμάζει μια χρονιά χειρότερη από την προηγούμενη. Αυτό δεν αλλάζει με σιχτιρίσματα και αναμονές, με κοινωνικούς διαλόγους, ούτε με ατομικές προσπάθειες. Αυτό ο καθένας μας το γνωρίζει.

Δεν αλλάζει, όμως, ούτε και με τους αγώνες που ξέραμε μέχρι τώρα. Απαιτεί να οργανωθούμε σε όλους τους χώρους δουλειάς, να συγκροτήσουμε γερά κλαδικά συνδικάτα, με στηρίγματα σε όλους τους χώρους δουλειάς, εργοστασιακά σωματεία, σωματειακές επιτροπές. Απαιτεί αλλαγή των συσχετισμών σε όλους τους χώρους. Να τελειώνουμε με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, που είναι με την πλευρά της εργοδοσίας, που ταυτίζει το δικό μας συμφέρον με αυτό της εργοδοσίας. Εμείς, όμως, γνωρίζουμε από την πείρα μας ότι τέτοιο πράγμα δεν μπορεί να υπάρξει. Απαιτεί κάθε αγώνας να στηρίζεται απ’ όλους τους εργαζόμενους όπως ο δικός μας αγώνας. Χωρίς αυτά δύσκολα θα αντιμετωπίσουμε τα νέα κυβερνητικά αντεργατικά μέτρα του 2012, που είναι ακόμα χειρότερα από αυτά που πήγε να περάσει ο Μάνεσης στη Χαλυβουργία.

Σας καλούμε να πάρετε στα χέρια την υπόθεση της παναττικής – πανεργατικής απεργίας στις 17 Γενάρη, που αναγκάστηκαν να αποφασίσουν τα Εργατικά Κέντρα της Αττικής. Να νεκρώσουν όλοι οι χώροι δουλειάς σε όλους τους κλάδους. Να αποτελέσει την απαρχή σκληρών αγώνων που πρέπει να οργανώσουμε μέσα στο 2012, με πρωτοπόρους τους βιομηχανικούς εργάτες. Για να μην περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα, για να ανατρέψουμε μια σειρά άλλα που έχουνε παρθεί, να περάσουμε στην αντεπίθεση μέχρι να πάρουμε στα χέρια μας όλο τον πλούτο που μας ανήκει. Να δείξουμε τη δύναμή μας, ότι εμείς είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου, “ότι χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά, ότι μπορούμε χωρίς αφεντικά”.

Συνάδελφε – συναδέλφισσα,

Με τη συμμετοχή σου στην απεργία προσφέρεις την καλύτερη αλληλεγγύη στον αγώνα μας, βοηθάς όμως και τον εαυτό σου. Αν χάσουμε εμείς θα χάσεις και εσύ. Αν κερδίσουμε εμείς θα κερδίσεις και εσύ, θα κερδίσουμε όλοι μας. Στις 17 Γενάρη δεν απεργείς μόνο για μας αλλά και για τον εαυτό σου, για ολόκληρη την τάξη μας, ενάντια και στο δικό σου εργοδότη, ενάντια συνολικά στην τάξη των εργοδοτών. Ήρθε η ώρα να ξεσηκωθούμε, το οφείλουμε σε αυτούς που πάλεψαν πριν από μας, στους νεκρούς του αγώνα. Το οφείλουμε στα παιδιά μας για να μπορούμε να τα κοιτάμε με υπερηφάνεια στα μάτια, λέγοντάς τους ότι δε γονατίσαμε, δεν τα προδώσαμε. Εμείς αυτό προσπαθούμε να κάνουμε όλο αυτό το διάστημα. Στηριζόμαστε απ’ όλους τους εργαζόμενους και αυτό μας δίνει κουράγιο, μας μεγαλώνει την ευθύνη. Τώρα είναι η ώρα όλοι μαζί, εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι, νέοι, να κάνουμε ένα βήμα μπροστά με μπροστάρηδες τους εργάτες. Ζήτω η εργατική αλληλεγγύη.
Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι πριν απ’ όλα νίκη όλων των εργατών!.
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)