Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα πολιτική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα πολιτική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τρίτη 3 Ιουλίου 2012 - 0 σχόλια

Ανοικτό κάλεσμα: Να αναμετρηθούμε με την εποχή μας


Μετά από δυο χρόνια επιβολής των πολιτικών του μνημονίου είναι φανερό ότι  συντελείται ένας βαθύς  μετασχηματισμός του ελληνικού καπιταλισμού, μέσα στο πλαίσιο της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης. Ένας μετασχηματισμός που έχει γκρεμίσει μια για πάντα τις γέφυρες προς τον υποτιθέμενο «χαμένο παράδεισο» της προηγούμενης συγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας. Από εδώ και πέρα δεν έχουμε παρά να κοιτάμε προς τα μπρος.

Οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες του σήμερα δεν μπορούν να στοχεύουν στην αποκατάσταση της προηγούμενης συνθήκης, αλλά στην προοπτική μιας εδώ και τώρα ανατρεπτικής διαδικασίας και της ανάπτυξης ενός ισχυρού κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος που θα συνδράμει στην υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης.  Μπροστά στα μάτια μας ανοίγονται τα πιο κομβικά διλήμματα που θα μπορούσε να μας θέσει η ιστορία: θα αγωνιστούμε για να συμβάλλουμε σε μια κίνηση της κοινωνίας προς την χειραφέτηση και την ανατροπή του καπιταλισμού ή θα υποταχθούμε στην συνθήκη μιας νέας  βαρβαρότητας, που το κεφάλαιο θεωρεί απαραίτητη για την επιβίωση του;

Αυτό το δίλημμα ξεπερνάει μια απλή πολιτική, ιδεολογική ή ηθική τοποθέτηση, αποκτάει σήμερα περισσότερο παρά ποτέ έναν επιτακτικό χαρακτήρα που αφορά άμεσα τις ζωές μας. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου κυριολεκτικά αυτή τη φορά. Οι δικές μας απαντήσεις θα καθορίσουν και το δικό μας μέλλον. Δεν απαιτεί απλά την τοποθέτηση μας, αλλά την άμεση πράξη μας, όχι για να ηττηθούμε ηθικά δικαιωμένοι  αλλά για να διαρρήξουμε το «αναπόδραστο» του καπιταλισμού.
Μπορεί για πολύ κόσμο η ανατροπή του καπιταλισμού να φαίνεται πιο απίθανη κι από την καταστροφή του κόσμου. Ωστόσο, αυτό ακριβώς είναι το διακύβευμα της εποχής μας. Θα σπάσουμε αυτό τον αέναο κύκλο της καπιταλιστικής συσσώρευσης που οδηγεί στην καταστροφή μας ή απλώς θα παραμείνουμε αδρανείς κι εγκλωβισμένοι στις συνήθειές μας με αποτέλεσμα να τον υποστούμε με όλες τις καταστροφικές συνέπειες που θα έχει αυτό για την κοινωνία και το περιβάλλον ;

Σ’ αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσει να δώσει κάποιες απαντήσεις αυτό το νέο εγχείρημα  το οποίο προσπαθούμε από κοινού να συνδιαμορφώσουμε. Μέσα από μια διαδικασία αλλητροφοδότησης από διαφορετικά βιώματα και οπτικές,  επιχειρούμε να περάσουμε και στη συγκρότηση μιας κοινής πολιτικής συναντίληψης με στόχο πέραν των άλλων να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε από κοινού πολιτικά εργαλεία χρήσιμα για όλους και όλες μας.  Επιπλέον παρά τις διαφορετικές θεωρητικές αφετηρίες και προσεγγίσεις είναι σημαντικό στοίχημα  το εγχείρημα να καταλήγει στο ίδιο πολιτικό διαταύτα και στην διατύπωση ενός συνεκτικού πολιτικού προτάγματος που να απαντάει στα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας.

Δεν ξεκινάμε από το πουθενά, δεν υπάρχει παρθενογένεση. Είμαστε μια στιγμή από τις πολλές στιγμές που σχηματίζουν την κίνηση των από κάτω προς την χειραφέτησή τους από την εκμετάλλευση, την κυριαρχία και την καταπίεση. Έχουμε στην φαρέτρα μας την άμεση δημοκρατία, την αυτοοργάνωση & την αυτοδιεύθυνση , την οριζοντιότητα. Έχουμε σαν στόχο τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης της κοινωνίας με την φύση, την κατάργηση των εμπορευματικών σχέσεων, την απελευθέρωση της ανθρώπινης δραστηριότητας από τα δεσμά του κέρδους, της συσσώρευσης, της κάθε είδους ιεραρχίας και του κρατισμού….

Δεν έχουμε καμιά διάθεση να υποκαταστήσουμε τις δομές και τις συγκροτήσεις που ανέδειξαν οι ίδιοι οι λαϊκοί αγώνες όπως οι Λαϊκές Συνελεύσεις, τα σωματεία βάσης, οι συνελεύσεις και οι πρωτοβουλίες στους κοινωνικούς χώρους κλπ. Και σε καμία περίπτωση δεν επιφυλάσσουμε για τον εαυτό μας τον ρόλο ενός «άτυπου συντονιστικού», η μιας φωτισμένης πρωτοπορίας αλλά το ρόλο μιας ετερόκλητης πρωτοβουλίας που ενδέχεται να διαδραματίζει σε κάποιες φάσεις ένα ρόλο καταλύτη στις εξελίξεις.

Αν θέλουμε σε κάτι να συμβάλουμε με αυτό μας το εγχείρημα είναι στο να διευρύνουμε τις δυνατότητες για την συγκρότηση μιας εναλλακτικής στρατηγικής,  σαφώς ανταγωνιστικής προς τον καπιταλιστικό μονόδρομο. Θεωρούμε ότι ακριβώς αυτή η έλλειψη μιας τέτοιας στρατηγικής  αποτελεί βασική τροχοπέδη στην προσπάθεια να αποτινάξουμε από πάνω μας την «φυσικότητα» που έχουν οι καπιταλιστικές σχέσεις και που τους προσδίδει μια αίσθηση αιωνιότητας. Επιγραμματικά, νιώθουμε αναγκαίο να απελευθερωθούμε από το φαντασιακό του καπιταλισμού.

Θέλουμε λοιπόν να προχωρήσουμε σε ένα εγχείρημα στο έδαφος του οποίου θα ανοίξουμε την πολιτική συζήτηση, θα δημιουργήσουμε τις συνθήκες ενός δημιουργικού πολιτικού διαλόγου, θα αποκαταστήσουμε τις σχέσεις πολιτικής εμπιστοσύνης, ξεφεύγοντας από τις προ- πολιτικές σχέσεις «συμπάθειας» και «συγγένειας» που ως ένα βαθμό διακατέχουν τους αντικαπιταλιστικούς χώρους και εμποδίζουν τον ουσιαστικό διάλογο για τις μορφές και τα περιεχόμενα, και θα πάρουμε τις πολιτικές πρωτοβουλίες που θεωρούμε απαραίτητες και μας επιτρέπει ο βαθμός συνεκτικότητας που κάθε φορά κατακτάμε.

Άνθρωποι ενεργοί στο κίνημα νιώσαμε την ανάγκη να βρούμε κοινό χώρο πολιτικού διαλόγου ώστε να αλληλοτροφοδούμαστε από διαφορετικά σκεπτικά και οπτικές αλλά και να διερευνούμε από κοινού το ακριβές περιεχόμενο αλλά και τους τρόπους προώθησης της ανατρεπτικής πολιτικής. Κατά συνέπεια το παρόν αποτελεί ανοιχτό κάλεσμα σταθερής συνάντησης μεμονωμένων αγωνιζόμενων ανθρώπων στη βάση μιας ελάχιστης πολιτικής συμφωνίας με τις εξής γενικές αρχές:

1) Αντικαπιταλιστική κατεύθυνση: αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση, στο ρατσισμό, στην πατριαρχία, στην ανισότητα και στη λεηλασία της φύσης.

2) Αυτοοργάνωση και άμεση δημοκρατία στην πράξη.

3) Αντιιεραρχία και ισοτιμία σε όλα τα επίπεδα.

ΔΟΚΙΜΗ κοινωνικής χειραφέτησης & απελευθερωτικής πράξης  

http://dokimh.espivblogs.net/ 
Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012 - 0 σχόλια

Όταν ο Αντρέας Λυκουρέντζος, απλώς... χέστηκε!



To ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη είναι μια μνημονιακή κυβέρνηση που ήρθε να συνεχίσει και  να επεκτείνει   την μέχρι τώρα βάρβαρη πολιτική   του μνημονίου δεν έχουμε καμιά αμφιβολία. 

Το ότι τα πρωτοκλασάτα στελέχη του νεοφιλελευθερισμού που την στελεχώνουν και την απαρτίζουν μαζί με τους διαχρονικούς καλοταϊσμένους τεχνοκράτες και  στυλοβάτες του αστικού εκσυγχρονισμού θα ρημάξουν και θα λεηλατήσουν τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων απόκληρων το ξέρουμε και το περιμένουμε.

Το ότι ο νέος υπουργός υγείας του Αντώνη Σαμαρά ήρθε να αναλάβει τον κατεστραμμένο χώρο της υγείας  με περγαμηνές μιας ανήθικής συμπεριφοράς με αλητοκουτσαβάκικο  στιλ και ταπεραμέντο,σε μια ευαίσθητη και πολύπαθη κατηγορία συμπολιτών μας,δεν το υποπτευόμαστε μέχρι που το σταχυολογήσαμε από εδώhttp://www.epohi.gr
             
Η παραπάνω συμπεριφορά του εν λόγου κύριου υπουργού εγείρει πλείστους ηθικούς λόγους που σε άλλες χώρες και περιπτώσεις θα ήταν ζήτημα μαζικής κοινωνικής κατακραυγής και απαίτηση για παρέτηση. Στην σημερινή όμως Ελλάδα του τρόμου και του εκφασισμού τέτοιες συμπεριφορές είναι διαβατήρια και πιστοποιητικά ανέλιξης στην πυραμίδα του σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που δυστυχώς αγγίζουν και μεγάλα τμήματα του κοινωνικού ιστού που εκφράστηκε με την εμπιστοσύνη του στο Ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής που οι ημέρες  και τα έργα της είναι η ακραία απόληξη των συμπεριφορών τύπου Λυκουρέντζου 

Άξιος πολιτικός  τραμπούκος και συνεχιστής του Πάγκαλου, του Λοβέρδου, του Χρυσοχοϊδη, πολιτικός ομοϊδεάτης και ηθικού αναστήματος του Βουλγαράκη, του Ρουσόπουλου, του  Ζαχόπουλου , εξέχον μέλος του κλάμπ μιας αδίστακτης πολιτικής μαφίας με τις ευλογίες και την υποστήριξη μίας «αδιάφθορης»  Δημοκρατικής και δήθεν «Αριστεράς»
Ας τους υποδεχθούμε όπως τους ανήκει:

Στο δρόμο.

 Χαμογελώντας στο Φόβο, καταργώντας το σύστημα και τις εξαρτήσεις που το αναπαράγουν και το συντηρούν.   

β.ariaditis   
Σάββατο 16 Ιουνίου 2012 - 0 σχόλια

Πάλι θα νικήσουμε…




Του Θύμιου Καλαμούκη

Αυτή την Κυριακή κάποιος θα χάσει και κάποιος θα κερδίσει και το σίγουρο είναι ότι στον χώρο της Αριστεράς, θα κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα χάσει το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα ΚΚΕ μλ κλπ. Η άποψη αυτή διαχέεται από φίλους του ΣΥΡΙΖΑ προς όλους τους άλλους, ή ακόμη από φίλους άλλων κομμάτων με αποδέκτες τους «ηττημένους» της εκτός ΣΥΡΙΖΑ αριστεράς. Το θέμα δεν είναι ότι διαχέεται, το θέμα είναι πώς διαχέεται. Διαχέεται με ποδοσφαιρικούς όρους. «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα καβαλήσει το 30% και το ΚΚΕ θα μείνει στο 4%», είναι μια εκδοχή της ποδοσφαιρικής αντίληψης, ενώ υπάρχουν κι άλλες, «θα τον πιείτε», «θα πατώσετε…», «Θα εξαφανιστείτε…» κλπ.

Αυτή η χουλιγκάνικη αντίληψη της πολιτικής πάντα με διασκέδαζε, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να την παρακολουθήσω. Ίσως επειδή πιστεύω ότι η νίκη και η ήττα, σε αυτό που αποκαλούμε πολιτική, είναι κάτι πολύ σχετικό. Πχ, πριν 2,5 χρόνια το ΠΑΣΟΚ είχε νικήσει με 44%, σήμερα είναι εκεί που είναι. Πριν 2,5 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ είχε χάσει με 4%, σήμερα είναι εκεί που είναι. Πριν 2,5 χρόνια η ΝΔ είχε χάσει με 33%, σήμερα έχει χάσει με 18% … Τα αποτελέσματα των επιλογών του λαού, δεν αποτιμώνται το βράδυ της Κυριακής των εκλογών. Αποτιμώνται μόλις κλείσει ένας κύκλος, το χρονικό όριο του οποίου θέτει η ίδια η ζωή και όχι ο καθένας μας.

Κατά τη δική μου γνώμη ο Γιώργος Παπανδρέου, ήταν χαμένος από το βράδυ των τελευταίων εκλογών, επειδή καλείτο να διαχειριστεί την μεγαλύτερη κρίση της πρόσφατης ιστορίας, σε ένα ασφυκτικό και εχθρικό πλαίσιο χωρίς ο ίδιος να έχει το σθένος, την τόλμη και τα φόντα να αντιταχθεί. Οι πανηγυρισμοί του ιδίου και των οπαδών του, εκείνο το βράδυ, ήταν στα δικά μου μάτια επιτάφιος θρήνος… Και για να σας το πω με ένα άλλο παράδειγμα. Εγώ ονειρεύομαι κάποιου τύπου επανάσταση… ακόμη και αν αύριο ξεκινήσει και σε τρείς εβδομάδες «νικήσει», δεν είμαι σίγουρος αν θα πρόκειται για νίκη… παρά την εξόντωση των αντιπάλων και την καθολική επικράτησή της (δύσκολα τα πράγματα).

Πέρα όμως από την σχετικότητα της ζωής και των καταστάσεων, υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που με κάνει να μην βλέπω αυτά τα θέματα με όρους νικητή-χαμένου. Και εξηγούμαι: Δεν πιστεύω σε κάποιο κόμμα, πιστεύω σε μια ιδεολογία. Τα ποσοστά του κόμματος ανεβοκατεβαίνουν, τα ποσοστά της ιδεολογίας ευτυχώς δεν υπάρχουν.

Επειδή λοιπόν  πιστεύω σε μια ιδεολογία προσπαθώ να εντοπίζω κάθε φορά ποιος την εκφράζει πιο πιστά με αυτό που έχω στο κεφάλι μου. (η λέξη πιστεύω με την έννοια της συνεχούς αμφισβήτησης και καθημερινού σχεδόν τσεκαρίσματος). Η ιδεολογία αυτή σε αδρές γραμμές λέει, ότι πρέπει όλα τα αγαθά ενός τόπου, υπέδαφος, βουνά, παραλίες, νερά, ενέργεια, προϊόντα, να ανήκουν σε όλους μας, όχι σε κάποιους ιδιώτες. Η αξιοποίηση όλων αυτών των αγαθών να γίνεται ισορροπημένα και το όφελος να γυρνά σε όλους με την μορφή, μισθών, σχολείων, νοσοκομείων, πολιτισμού, αναψυχής κλπ. Η πρόσβαση σε αυτά τα οφέλη να είναι ίδια για όλους, χωρίς διακρίσεις και ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός. Η ιδεολογία αυτή, απαιτεί ελευθερία στους ανθρώπους, όχι μόνο να κάνουν όνειρα… αλλά να τα υλοποιούν. Απαιτεί οι πολίτες να είναι ενεργοί διαμορφωτές καθημερινά, όχι χειριστές τηλεκοντρόλ καθημερινά, να είναι συνειδητοποιημένοι και αλληλέγγυοι και όχι αποξενωμένοι και καταθλιπτικοί. Η ιδεολογία αυτή απαιτεί πλήρη εφαρμογή και όχι ευκαιριακή έκφραση μια Κυριακή στις κάλπες. Και η ιδεολογία αυτή απαιτεί τον πολίτη σε κάθε φάση συνειδητοποιημένο, όχι οπαδό-πρόβατο, χωρίς άποψη και γνώση.

Αυτά περίπου και με πολύ απλοϊκό τρόπο λέει η ιδεολογία που έχω στο κεφάλι μου. Με αυτό δεδομένο ψάχνω και βρίσκω την κάθε στιγμή ποιος φορέας λέει περίπου τα ίδια, ή υπόσχεται περίπου τα ίδια, ή παλεύει περίπου για τα ίδια. Είμαι ιδεολογικά κοντά σε κάποιο κόμμα, όχι επειδή μου το λέει αυτό το κόμμα, αλλά επειδή πιστεύω σε κάτι υπέρτερο από αυτό το κόμμα. Που μπορεί να υπάρξει και αύριο χωρίς να υπάρχει αυτό το κόμμα, όπως υπήρχε χτες, ίσως με ένα άλλο κόμμα, ή και χωρίς κόμμα.

Όταν λοιπόν υπάρχουν αυτά σε ένα μυαλό, η ποδοσφαιρική αντίληψη δεν μπορεί να χωρέσει. Στην δική μου λογική το αριθμητικό ποσοστό και μόνο δεν έχει σημασία. Πχ, προτιμώ ένα 5% συνειδητοποιημένων, αποφασισμένων, ενεργών πολιτών, παρά ένα 20% ευκαιριακών και  αλαφιασμένων πολιτών. Τι σημασία έχει ένα ποσοστό αριστερού κόμματος, αν δεν συνοδεύεται από ένα κίνημα που θα σαρώσει τη σαπίλα; Το ιδανικό εννοείται είναι ένα 45-60% αποφασισμένων πολιτών. Για όλα…

Καταλήγοντας:

1. Συγχαρητήρια από τώρα στους νικητές.

2. Ελπίζω η υποψήφια για την κυβέρνηση Αριστερά να προσφέρει καλό στον τόπο, χωρίς να μας φλομώσει και πάλι στα παπατζιλίκια…

3. Ελπίζω να υπάρχει δυναμική αριστερή αντιπολίτευση εντός αλλά κυρίως εκτός βουλής, μαζική,  με πολύμορφες δράσεις, φαντασία και ορατά αποτελέσματα.

4. Ελπίζω το αποτέλεσμα των εκλογών, να μην μείνει στους  αριθμητικούς συσχετισμούς των στατιστικολόγων, αλλά να μετατραπεί σε απαιτητικό ρεύμα δράσης του κόσμου.

5. Ελπίζω κάποια στιγμή ο λαός να χορτάσει από ψευδαισθήσεις και να δοκιμάσει τις αισθήσεις.

6. Ελπίζω σύντομα να πάψουμε να φοβόμαστε κυρίως τον άτολμο εαυτό μας.

7. Ελπίζω ο σοφός λαός, αυτή την φορά να μην επιδείξει την σοφία που επέδειξε προηγούμενες φορές…

Και τέλος, αυτά που έχω εγώ στο μυαλό μου δεν γίνονται με εκλογές…


Η Παναγιά μαζί μας.
Πηγή:http://www.ellinofreneia.net
Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012 - 0 σχόλια

Πέρα από τις εκλογες


Του Κώστα Χαριτάκη

Έχει νόημα, άραγε, να συζητάμε λίγες μέρες πριν τις εκλογές, με θέμα “πέρα από τις εκλογές”; Πολλοί θεωρούν περιττή πολυτέλεια ή εγκληματική αφέλεια μια τέτοια συζήτηση. Κατηγορούν, μάλιστα, όσους αρνούνται να σκεφτούν και να πράξουν με τους όρους της “εκλογικής ατζέντας” ότι εγκαταλείπουν την “Πολιτική”, για θολές, αποσπασμένες από την πραγματικότητα, θεωρητικές φλυαρίες...

Αν όμως, όπως λένε ορισμένες ψυχαναλυτικές θεωρίες, η πραγματική “πραγματικότητα” είναι το “απωθημένο”, το “ακατανόμαστο”, αυτό που πρέπει να κρυφτεί βαθιά μέσα στην “πραγματικότητα”, ακριβώς για να μπορέσει αυτή να συνεχίσει να λειτουργεί ομαλά, τότε μήπως αυτές οι “θεωρητικές φλυαρίες” που αποσκοπούν να σκάψουν κάτω από την επιφάνεια, να εξορύξουν αυτό που δεν λέγεται και να κονιορτοποιήσουν τις συνήθεις “αυτονόητες παραδοχές”, βρίσκονται τελικά πιο κοντά στην πραγματικότητα;

Για παράδειγμα, οι αγωνίες, οι προσδοκίες, οι απαιτήσεις, με τις οποίες έχει επενδυθεί η μεθαυριανή εκλογική μάχη μήπως αποτελούν μορφές συγκάλυψης και “εξομάλυνσης” των πραγματικών ερωτημάτων που διακυβεύονται αυτή την εποχή; Δεν εννοώ ότι δεν είναι υπαρκτές για κάθε ξεχωριστό άνθρωπο που τις προβάλλει στην εκλογική επιτυχία του ενός ή άλλου κόμματος, αλλά το ότι η συνολική λειτουργία αυτής της προβολής είναι πρωτίστως μια κατεργασία των ανησυχητικών σκέψεων ώστε να κλείσει το τραύμα της κοινωνικής καταστροφής που ζούμε, με όρους επιστροφής σε μια “ομαλότητα” που θα μας επιτρέψει εντέλει να ζούμε, λίγο πολύ, όπως ζούσαμε.

Η εκλογική διαδικασία, και η πολιτική όταν ορίζεται με κέντρο την αντιπροσώπευση και τη διάταξη των κομματικών σχηματισμών, είναι ο κατεξοχήν μηχανισμός “προφύλαξής” μας από το “αδύνατο”, ο μηχανισμός επαναφοράς μας στο “δυνατό”, στο ρεαλισμό των κυβερνητικών λύσεων διαχείρισης της υπάρχουσας κατάστασης, ακριβώς για να αποφύγουμε το τραύμα της συνάντησής μας με το χάος του “αδύνατου”.

Δεν είναι τυχαίο ότι προμετωπίδα όλων των κομματικών σχηματισμών είναι ότι “αυτοί” μπορούν να διαχειριστούν τις καταστάσεις. Μας καθησυχάζουν, λοιπόν, ότι δε θα βρεθούμε στη δίνη του “απρόβλεπτου” που συνιστά το “αδύνατο”. Είναι ο εξορθολογισμός των βαθύτερων ανησυχιών μας, σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο ορθολογισμού που υπηρετεί τη συνέχιση της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων, κι ακόμη περισσότερο, η καταστολή των εροτοτροπιών μας με το “αδύνατο”.

Και να ποιο είναι αυτό το τραυματικό ερώτημα το οποίο μας βοηθούν, καθησυχαστικά, να αποφύγουμε: Μπορεί να υπάρξει κοινωνικός δεσμός στις σημερινές συνθήκες; Ή πάμε σε μια ανεπίστρεπτη διάβρωση κάθε κοινωνικότητας, σε έναν “πόλεμο όλων εναντίον όλων” απομονωμένων εγωιστικών ατόμων που το μόνο που απέμεινε να τα συνδέει είναι η αγορά;

Αυτό είναι το “ερώτημα της κοινωνίας”, που αναβλύζει από τρεις ανυπέρβλητες αντιφάσεις της εποχής:
- Ενώ παραμένουμε “κοινωνίες της εργασίας”, μεγάλα πλήθη πετιούνται οριστικά και αμετάκλητα εκτός εργασίας.
- Ενώ παραμένουμε “κοινωνίες της κατανάλωσης”, μεγάλα πλήθη μετατρέπονται σε “ελαττωματικούς καταναλωτές” (κατά την έκφραση του Μπάουμαν) ανίκανοι να καταναλώσουν.
- Ενώ παραμένουμε “κοινωνίες της ανάπτυξης”, τα περιβαλλοντικά (και τα ανθρώπινα) όριά της έχουν εξαντληθεί.

Και η αλήθεια η οποία επιχειρείται να “απωθηθεί” είναι ότι δεν υπάρχουν καπιταλιστικά μέσα για την υπέρβαση αυτών των καταστροφικών αντιφάσεων, αλλά ούτε και τα μέσα που μας κληροδοτήθηκαν από τα παραδοσιακά αριστερά, επαναστατικά και αναρχικά κινήματα επαρκούν πια.

Χρειαζόμαστε νέες απαντήσεις (που προφανώς θα εμπνέονται και θα ενσωματώνουν-αναπτύσσουν στις νέες συνθήκες πλευρές παλαιότερων απαντήσεων των χειραφετικών προσπαθειών). Χρειαζόμαστε, εν τέλει, μια επανασύσταση του κοινωνικού δεσμού, μια επανίδρυση της κοινωνίας, με διαφορετικούς όρους από αυτούς που μας έχουν οδηγήσει και μας οδηγούν στο “θάνατο της κοινωνίας”.

Αυτό το “ερώτημα της κοινωνίας” δείχνει προς τις ανατροπές-κλειδιά από τις οποίες εξαρτάται πραγματικά το μέλλον μας, πολύ πέρα από τα τρέχοντα διλήμματα που έχουν επιβληθεί στην πολιτική αντιπαράθεση, του είδους “ευρώ ή δραχμή”, “μνημόνιο ή εθνική ανασυγκρότηση”, κ.λπ., τα οποία συγκαλύπτουν και διαστρεβλώνουν τα πραγματικά διακυβεύματα. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για ορισμένα διλήμματα διαφορετικά από αυτά που μας “βομβαρδίζουν” το τελευταίο διάστημα...

1. Ανατροπή της πολιτικής:
Τι θα αντικαταστήσει την “αστική δημοκρατία” που έχει εκπέσει με ραγδαίους ρυθμούς; Ένας νέος τεχνικοποιημένος και γραφειοκρατικός-διοκητικός ολοκληρωτισμός; Ή η άμεση δημοκρατία – κοινωνική αυτοδιεύθυνση;

Θα εξακολουθήσουμε να κινούμαστε στον κύκλο της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης ή θα δημιουργήσουμε τις δομές αυτοθέσμισης της κοινωνίας, με όρους ισότητας και ελευθερίας;

Θα εξακολουθήσουμε να τα εναποθέτουμε όλα στο κράτος-κηδεμόνα (στο όνομα, μάλιστα, ότι έτσι δεν απεμπολούμε τις “κατακτήσεις” μας, όταν πια είναι φανερό ότι οι “κατακτήσεις” ήταν κυρίως υπεξαίρεση από το κράτος των δικών μας ικανοτήτων, δυνατοτήτων και μορφών ανεξάρτητης συνεργασίας και δημιουργίας), δίνοντάς του έτσι το δικαίωμα να ελέγχει καθολικά τη ζωή μας, ή θα επιχειρήσουμε το μεγάλο άλμα προς την ατομική και κοινωνική αυτονομία, την ικανοποίηση των αναγκών μας με τις δικές μας αποφάσεις και με τα δικά μας μέσα;

2. Ανατροπή της οικονομίας:
Τι θα αντικαταστήσει τη “μισθωτή εργασία” που πετιέται διαρκώς στο δρόμο; Μια νεοφεουδαρχία εργαζομένων, με όρους προσωπικής εξάρτησης στα νέα δίκτυα της εργασίας; Ή η κοινωνικά χρήσιμη, αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία;

Θα εξακολουθήσουμε να διεκδικούμε το “δικαίωμα” στην εργασία-εκμετάλλευση και την ανέφικτη πλέον “πλήρη (μισθωτή) απασχόληση” ή θα θέσουμε στο κέντρο της σκέψης και της δράσης μας την απελευθέρωση από την εργασία, το πράττειν, την ελεύθερη δημιουργική δραστηριότητα που μπορεί να καλύπτει κοινωνικές και ατομικές ανάγκες και επιθυμίες;

Θα εξακολουθήσουμε να ανταγωνιζόμαστε για τις λιγοστές “θέσεις εργασίας” ή θα προχωρήσουμε στην οριζόντια συνεργασία και συντονισμό βάσης συνεργατικών εγχειρημάτων;

Θα εξακολουθήσουμε να επαφίουμε τις ελπίδες μας για βιώσιμη ζωή στην ανάπτυξη, στην υπόσχεση της διαρκούς μεγέθυνσης-καταναλωτικής αφθονίας, ή θα δώσουμε έναν άλλο χαρακτήρα στην οικονομία, απο-αποικιοποιώντας τη ζωή από την κυριαρχία της, αποκλιμακώνοντάς την στις διαστάσεις των πραγματικών κοινωνικών αναγκών, φέρνοντάς την στα μέτρα της εγγύτητας και της αυτάρκειας των κοινοτήτων, και τοποθετώντας στη θέση του απρόσωπου και ποσοτικού ΑΕΠ την ποιότητα ζωής και περιβάλλοντος;

3. Ανατροπή του ίδιου του κινήματος: Τι θα αντικαταστήσει τα εκφυλισμένα και αποσαθρωμένα (από την ίδια τους την αδυναμία) παραδοσιακά εργατικά κινήματα; Ένα δίκτυο ομάδων πίεσης και ανταγωνιστικής ατομικής συναλλαγής; Ή κοινότητες αγώνα και δημιουργίας;

Θα εξακολουθήσουμε να δρούμε μέσα από ιεραρχικές και γραφειοκρατικές οργανώσεις-μεσάζοντες των αναγκών μας και διαχειριστές των σχέσεών μας ή θα δημιουργήσουμε νέου τύπου κοινωνικοπολιτικά μορφώματα-συλλογικότητες που πριν απ' όλα στο ίδιο το εσωτερικό τους και στις σχέσεις τους με τους άλλους θα δημιουργούν απελευθερωμένες κοινωνικές σχέσεις;

Η κυτταρική ανατροπή, την οποία ταυτόχρονα προϋποθέτουν και στοχεύουν αυτές οι ανατροπές, είναι η εξής:
Αν το κύτταρο της καπιταλιστική οικονομίας είναι το εμπόρευμα, και γύρω από αυτό οργανώνεται η εκμετάλλευση της εργασίας για την παραγωγή του και ο ατομικός ανταγωνισμός για την κατοχή του, το κύτταρο μιας απελευθερωμένης κοινωνίας είναι τα κοινά, και γύρω από αυτά η συνεργατική οργάνωση για την παραγωγή, διαφύλαξη και ανάπτυξή τους και η ελεύθερη ισότιμη πρόσβαση σε αυτά.

Το μοντέλο της κυριαρχίας του εμπορεύματος-ανταλλακτική αξία (που εμπεριέχει κλεμμένη υπεραξία-εκμετάλλευση) και της ανταγωνιστικής ιδιοκτησίας (με την αγορά ως πεδίο κατανομής του πλούτου) είναι ένα μοντέλο “εξορυκτικό”, δηλαδή εξάντλησης του “μεταλλεύματος” ανθρώπου και φύσης.

Αντίθετα, το μοντέλο που έχει στον πυρήνα του τα κοινά-χρηστική αξία (που εμπεριέχει ελεύθερη συνεργασία) και το μοίρασμα (ελεύθερη πρόσβαση χωρίς αγορά και χρήμα) είναι ένα μοντέλο “δημιουργικό”, δηλαδή συνένωσης ικανοτήτων και δραστηριοτήτων στη βάση της αμοιβαιότητας και της συμπληρωματικότητας.

Αυτό το νέο “παράδειγμα” των κοινών είναι ήδη μια αναδυόμενη πραγματικότητα παντού στον κόσμο, και τα τελευταία χρόνια και στη χώρα μας. Είναι φυσικά ακόμη ένας κόσμος στην αυγή, με πολλές αντιφάσεις, παλινδρομήσεις και αναπάντητα ερωτήματα, ταλαντευόμενος πολλές φορές ανάμεσα στην ενσωμάτωση στην υπάρχουσα τάξη και στην υπέρβασή της. Ωστόσο, ο κύβος ερρίφθη... Ο μετασχηματισμός της πολιτικής έχει ήδη αρχίσει, είναι σε εξέλιξη, και οι εμπειρίες του συγκροτούν πλέον ένα κρίσιμο σώμα νέων και διακριτών ποιοτικών χαρακτηριστικών.

Η κοινωνική αλλαγή, η χειραφέτηση, η επανάσταση, επανανοηματοδοτούνται, πέρα από την αποτυχημένη εκδοχή της «εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα» ή της οικοδόμησης μιας νέας κρατικής (λαϊκής, αριστερής, εργατικής, κ.λπ.) εξουσίας (πόσο μάλλον κυβέρνησης...), ως δημιουργία και οριζόντια δικτύωση πολλαπλών εξεγερμένων, αυτόνομων, κοινοτικών χώρων ελευθερίας και συνεργατικής δημιουργίας. Χώρων που δημιουργούν την άμεση πρακτική δυνατότητα να κόψουμε τους δεσμούς εξάρτησης από το κράτος και το κεφάλαιο, με την αυτοθέσμιση νέων κοινωνικών δεσμών ώστε να μπορέσουμε, εδώ και τώρα, να ζήσουμε χωρίς κυριαρχικές και εκμεταλλευτικές σχέσεις.

Προφανώς μια τέτοια διαδικασία περιλαμβάνει την αντιπαράθεση και τη σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο, και δεν πρόκειται για κάποια “αρμονική συνύπαρξη”. Όμως, πηγαίνει πολύ πέρα από αυτό, στη δημιουργία του τι μπορεί να τα αντικαταστήσει, δίνοντας έτσι στερεότητα, βάθος και προοπτική στον αγώνα. Πρόκειται κυρίως για την «έξοδο» από τον καπιταλισμό όλο και περισσότερων ανθρώπων όπου κι αν βρίσκονται, ό,τι ταξικό, φυλετικό, εθνοτικό, ή άλλο προσδιορισμό κι αν έχουν, παρά για την “ανατροπή” του με τους παλιούς όρους του έθνους-κράτους.

«Έξοδος» δεν σημαίνει μη σύγκρουση, αλλά ίσα-ίσα σημαίνει το ανώτερο επίπεδο σύγκρουσης που είναι το να αχρηστεύσεις τα μέσα του συστήματος, αρνούμενος να τα χρησιμοποιήσεις και οργανώνοντας τη ζωή σε άλλη βάση από αυτή της οικονομικής και κρατικής επιβολής.

Η οριζόντια αντι-ιεραρχική και αδιαμεσολάβητη σύνδεση, συντονισμός και αλληλεγγύη όλου αυτού του «αστερισμού» κοινοτήτων και συλλογικοτήτων, κινημάτων και δράσεων, κοινωνικών δομών και αντιθεσμών, που στηρίζονται στην καθημερινή άμεση πράξη εκατομμυρίων ανθρώπων οι οποίοι δεν περιμένουν την «κατάλληλη ώρα» και τον «κατάλληλο συσχετισμό», θα μας δώσει τη δυνατότητα να επιβιώσουμε αλλάζοντας τη ζωή μας και να ζήσουμε υπερβαίνοντας την επιβίωση. Επανασυστήνοντας έναν διαφορετικού τύπου κοινωνικό δεσμό, ικανό να αναπτύξει και να προστατεύσει μια ζωή άξια να βιωθεί, πέρα από τη “γυμνή ζωή” της επιβίωσης και εν τέλει την καταστροφή της ζωής που επιφυλάσσουν ως μέλλον μας.


Τοποθέτηση στην εκδήλωση-συζήτηση “Πέρα από τις Εκλογές - Ας πιάσουμε το νήμα”, που πραγματοποιήθηκε στις 15/6, στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Νοσότρος
Πηγή:http://efimeridadrasi.blogspot.gr
Πέμπτη 31 Μαΐου 2012 - 0 σχόλια

Αυτό το Κόμμα δεν βολεύεται με δύο πόντος παραπάνω, παρά μονάχα να μας κυβερνά




.

Για το ΠΑΣΟΚ μιλάμε και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του, που αντί  να μαζευτούν και να σιωπήσουν  ύστερα από την σφαλιάρα που έφαγαν από τον Ελληνικό Λάο στις πρόσφατες εκλογές, έχουν και το θράσος να τολμούν να μας λένε πως έχουν ακόμα περιθώρια να συνεχίσουν,- αφού βάλλουν περισσότερους συνένοχους στο κόλπο- την ίδια «σωτήρια» πολιτική για το καλό μας που περνάει μέσα από τη εξαθλίωση και την φτώχια που μας έστειλαν
.
Σταχυολογήσαμε και μπήκαμε στον πειρασμό να σχολιάσουμε δηλώσεις της  Άννας Διαμαντοπούλου  στο σημερινό δελτίο ειδήσεων  του Real fm.
 Η Μαυρισμένη από τους  ψηφοφόρους και φανατική του μνημονίου και της αλαζονικής συμπεριφοράς κατά την διάρκεια του καταστροφικού πολιτικού της βίου  εκλεκτή της διαπλοκής και των τροικανών συμφερόντων πρώην βουλευτής και υπουργός είπε:  
          
«Το ΠΑΣΟΚ υπέστη μία εκλογική συντριβή, το να βάλεις στόχους για δύο μονάδες πάνω δεν είναι κάτι το συνταρακτικό, στην πλάτη του ΠΑΣΟΚ παίχτηκε όλο το δράμα της ελληνικής οικονομίας για 40 χρόνια, έκανε λάθος να διαχειριστεί μόνο του μία κρίση, ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι να καταθέσει το πλαίσιο πάνω στο οποίο θα μπορούσαν να συμφωνήσουν όλα τα κόμματα»
Στην πλάτη του ΠΑΣΟΚ παίχτηκε το δράμα λοιπόν  και όχι στην πλάτη του άνεργου, του μισθωτού, του συνταξιούχου, του αγρότη του μικροεπαγγελματία,που βιώνουν τα αποτελέσματα των επίλογων του ΓΑΠ , της Άννας και της υπόλοιπης κυβερνητικής  συμμορίας  που ασέλγησαν πολιτικά και αδίστακτα πάνω τους για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα όσων τους στήριζαν όλα αυτά τα χρόνια.
Κατανοούμε το δράμα της Άννας του Παπακωνσταντίνου, του Παπουτσή, του Ραγγούση, του Κουτρουμάνη, του Ρέππα, του Πρωτόπαπα και ελπίζουμε  ο σοφός λαός να απαλύνει τον πόνο τους, στέλνοντας τους για συντροφιά και άλλα επίλεκτα στελέχη του Πράσινου και καταρρέοντος κλαμπ.
          
Όσο για  την δήλωση της κυρίας Άννας ότι:  « Οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο ΠΑΣΟΚ είναι τεκτονικές, με όρους που θα συμφωνηθούν μετά τις αλλαγές για την αυτοδιάλυσή του και την ανασυγκρότησή του» δίνουμε το λόγο μας ότι:
Θα κάνουμε τα πάντα να πάνε όλοι τους στο διάολο  και να μην υπάρξει  η δυνατότητα ανασυγκρότησής τους ποτέ.

 β.ariaditis

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012 - , 0 σχόλια

Τα 10 αναπάντητα ερωτήματα ενός καθηγητή του Αριστοτελείου για το χρέος




Ερωτήσεις που δεν απαντώνται:

Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία,
το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό
χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα
έρχονται να σώσουν εμάς;
Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς
πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε
ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να » ξετινάξει» μία χώρα;
Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και
τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές
πετρελαίου;
Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή
καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ
μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της
ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης,
ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;
Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα
και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;
Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην
Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί:
α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε
2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!
β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος»
και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών!
γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με
την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.
δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που
δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!
Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα
13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το
Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά
ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;
Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το
98% των χρημάτων του;
Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο
πολύ χρήμα;
Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;
Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;
Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν
είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο
στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί
ένας παγκόσμιος έλεγχος ;

Prof. Konstantinos Tokmakidis
Aristotle University of Thessaloniki
Greece
Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012 - 0 σχόλια

Κάλεσμα της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ για την Πανευρωπαϊκή Ημέρα Δράσης ενάντια στον καπιταλισμό [Μ31]



Για τη διεθνοποίηση των αγώνων μας στην Ευρώπη


Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης το 2008 και ήδη οι συνέπειες αυτής και της πολιτικής που την συνοδεύει, έχουν προκαλέσει την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων, οδηγώντας πολλούς από αυτούς στην εξαθλίωση. Επιπλέον, τίποτα δεν μας δείχνει ότι με κάποιο τρόπο προσεγγίζουμε το τέλος της.

Η χρηματοπιστωτική κρίση, ως μία από τις εκφράσεις της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, οδήγησε τα κράτη σε μία διαρκή προσπάθεια στήριξης από την μια πλευρά του τραπεζικού συστήματος, το οποίο ενισχύθηκε με υπέρογκα ποσά, και από την άλλη σε μια πρωτοφανή συρρίκνωση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων και παροχών. Αυτό που μέχρι πρόσφατα γνωρίζαμε ως "κοινωνικό κράτος", αποτέλεσμα πολύχρονων και αιματηρών κατακτήσεων του εργατικού κινήματος, αποχωρεί, αφήνοντας ταυτόχρονα όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας χωρίς πρόσβαση σε βασικά αγαθά, όπως υγεία, παιδεία, τροφή, στέγη κτλ. Ενώ η ανεργία αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, οι συνθήκες εργασίας, για όσους δουλεύουν, γίνονται όλο και πιο εχθρικές. Στους εργαζόμενους επιβάλλεται το μοντέλο της υποτελούς, χωρίς δικαιώματα και επαρκείς απολαβές εργασίας. Είναι επομένως φανερό ότι ο καπιταλισμός θα αναπαράγεται πλέον με όρους μαζικής ανεργίας και σχεδόν καθολικής επισφάλειας.

Η Ε.Ε. μαζί με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, υποστηρίζουν με κάθε τρόπο ένα καταστροφικό οικονομικό σύστημα το οποίο στηρίζεται στην υπερεκμετάλλευση του πληθυσμού και του περιβάλλοντος, ενώ παράλληλα επιβάλλουν μνημόνια και όλο και πιο αυστηρά δημοσιονομικά και κατασταλτικά μέτρα, στοχεύοντας στην πανάκεια της οικονομικής μεγέθυνσης. Συγχρόνως ενθαρρύνουν και αναπαράγουν τους διαχωρισμούς περί δήθεν καλών και εργατικών βορείων και τεμπέληδων και διεφθαρμένων νοτίων, ενισχύοντας το ρατσιστικό δηλητήριο. Χρησιμοποιούν εκβιαστικά το ψευδές δίλημμα ευρώ ή εθνικό νόμισμα, χρεοκοπία ή μνημόνια, στην προσπάθεια να αποσπάσουν κοινωνική συναίνεση. Η Ε.Ε. είναι η σύγχρονη φυλακή των λαών της Ευρώπης. Ο δρόμος της κοινωνικής χειραφέτησης περνάει μέσα από την ανατροπή και διάλυσή της, μέσα από τη συνεργασία των λαών και των κινημάτων στη βάση των κοινωνικών προταγμάτων και της δικής τους αυτοθέσμισης.

Στην Ελλάδα, από το Δεκέμβρη του 2008 έως και τις συγκεντρώσεις των πλατειών τον Μάιο και τον Ιούνιο, με όλες τις ενδιάμεσες κινητοποιήσεις στο πεδίο της εργασίας, της παιδείας και του περιβάλλοντος, η κοινωνία βρίσκεται σε συνεχή αναβρασμό, αντιδρώντας από την μία πλευρά στην επιβαλλόμενη εξαθλίωση και αναζητώντας, όπως μας έδειξαν και οι συνελεύσεις των πλατειών, νέες αυτοοργανωμένες μορφές έκφρασης, δημιουργίας και αλληλεγγύης. Στο ίδιο πνεύμα, οι εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες, το κίνημα των πλατειών που ακολούθησε και το κίνημα Οccupy έφεραν στο προσκήνιο την επιθυμία για κατάληψη και επανανοηματοδότηση του δημόσιου χώρου αλλά και την ανάγκη για διεθνοποίηση των αγώνων μας με οριζόντιο συντονισμό. Η αυτοοργάνωση των κινημάτων αυτών και τα αμεσοδημοκρατικά τους χαρακτηριστικά, ξαναέφεραν την πολιτική στο προσκήνιο, με νέους όρους, χωρίς κόμματα, διαμεσολαβητές και ηγέτες.

Η πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης ενάντια στον καπιταλισμό δεν είναι και δεν θέλουμε να γίνει μια ακόμη πανευρωπαϊκή ημέρα, αλλά ένα βήμα στην προσπάθεια ανταλλαγής εμπειριών, αναζήτησης μιας κοινής ριζοσπαστικής κατεύθυνσης και του συντονισμού κοινών δράσεων, χωρίς εθνικούς ή φυλετικούς διαχωρισμούς. Η “Ευρώπη των κάτω” πρέπει να βρει το δικό της κοινό αγωνιστικό βηματισμό απέναντι στη διεθνοποιημένη εξουσία του χρήματος και της εκμετάλλευσης, δημιουργώντας και επιβάλλοντας τις δικές της αντιδομές αγώνα, αλληλεγγύης και συνεργατικής δράσης.

Το δίλημμα που για εμάς γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο είναι Κοινωνική Επανάσταση και Άμεση Δημοκρατία ή ολοκληρωτική υποταγή και εξαθλίωση.

Συμμετέχουμε στη:

Συζήτηση για τις προοπτικές της πανευρωπαϊκής κοινής δράσης,
Παρασκευή 30/03/2012 στις 7μμ στο Πολυτεχνείο

Πορεία, Σάββατο 31/03/2012 στις 12μμ, από την Ομόνοια στα γραφεία της Ε.Ε.

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΔΙΟΡΘΩΝΕΤΑΙ, ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ

                                                                                              εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)