Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οικονομία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οικονομία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τετάρτη 23 Μαΐου 2012 - , 0 σχόλια

Τα 10 αναπάντητα ερωτήματα ενός καθηγητή του Αριστοτελείου για το χρέος




Ερωτήσεις που δεν απαντώνται:

Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία,
το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό
χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα
έρχονται να σώσουν εμάς;
Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς
πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε
ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να » ξετινάξει» μία χώρα;
Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και
τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές
πετρελαίου;
Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή
καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ
μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της
ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης,
ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;
Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα
και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;
Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην
Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί:
α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε
2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!
β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος»
και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών!
γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με
την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.
δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που
δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!
Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα
13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το
Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά
ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;
Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το
98% των χρημάτων του;
Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο
πολύ χρήμα;
Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;
Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;
Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν
είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο
στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί
ένας παγκόσμιος έλεγχος ;

Prof. Konstantinos Tokmakidis
Aristotle University of Thessaloniki
Greece
Τρίτη 22 Μαΐου 2012 - 0 σχόλια

Η φορολόγηση των επιχειρήσεων και η δημοσιογραφία του ΔΟΛ


psixaris-dol.jpg

Στοιχεία για τη φορολόγηση νομικών και φυσικών προσώπων έδωσε στη δημοσιότητα σήμερα η Eurostat, χωρίς όμως να λένε οι αριθμοί ολόκληρη την αλήθεια.
Πιο συγκεκριμένα όπως προκύπτει από τους συντελεστές που έχει δώσει στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Στατιστική υπηρεσία  το 2012 ο μέσος ανώτατος συντελεστής φορολόγησης για τα φυσικά πρόσωπα είναι 43,2% στην Ευρωζώνη και 38,1% στην ΕΕ, ενώ στα νομικά πρόσωπα είναι 26,1% και 23,5% αντίστοιχα.
Ο μέσος ανώτατος συντελεστής του ΦΠΑ στην ζώνη του ευρώ είναι 20%, ενώ στην ΕΕ ανέρχεται στο 21%.
Στην Ελλάδα ο μέσος ανώτατος συντελεστής φορολόγησης για τα φυσικά πρόσωπα είναι στο 49%. Ένας από τους υψηλότερους συντελεστές στην Ευρωζώνη , που ανταγωνίζεται το φορολογικό συντελεστή χωρών με σαφώς υψηλότερο μέσο εισόδημα, όπως το Βέλγιο (53,7%), η Δανία (55,4%), η Ολλανδία (52%), η Αυστρία (50%) και η Μεγάλη Βρετανία (50%). Ακόμη και στη Γερμανία ο μέσος ανώτατος συντελεστής φορολόγησης για τα φυσικά πρόσωπα είναι στο 47,5%
Τα στοιχεία δείχνουν σαφή τάση μείωσης των φορολογικών συντελεστών για τα φυσικά πρόσωπα σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης την τελευταία δεκαετία με εξαίρεση τις Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία και Πορτογαλία. Συγκριμένα από το 2000 έως το 2012 η αύξηση της φορολόγησης των φυσικών προσώπων ήταν:
Ελλάδα: Από 45% σε 49%
Ισπανία: Από 48% σε 52%
Ιταλία: Από 45,9% σε 47,3%
Πορτογαλία: Από 40% σε 49%
Τέλος τα στοιχεία γίνονται εντυπωσιακά για την Ελλάδα όταν δεν αφορούν τον ανώτατο φορολογικό συντελεστή, αλλά τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
Όλα για τις επιχειρήσεις
Αντίθετα με τη φορολόγηση των φυσικών προσώπων, που όπως δείχνουν τα στοιχεία της Eurostat έχει στην  Ελλάδα αυξηθεί, ο φορολογικός συντελεστής των επιχειρήσεων παρουσιάζεται τη τελευταία δεκαετία μειωμένος κατά 10% και από το 40% έχει φτάσει στο 30%. Η Eurostat όμως δημοσιεύει τα στοιχεία μάλλον «μαγειρεμένα», καθώς ο πραγματικός συντελεστής φορολόγησης των νομικών προσώπων στην Ελλάδα από 1/1/2012 αγγίζει το 22%, με την προοπτική να φτάσει το 2014 το 20%.
Αυτό συμβαίνει γιατί στην Ελλάδα τα κέρδη που διανέμουν οι ημεδαπές ανώνυμες εταιρείες με τη μορφή αμοιβών και ποσοστών στα μέλη του διοικητικού συμβουλίου και στους διευθυντές, αμοιβών στο εργατούπαλληλικό προσωπικό, εκτός μισθού (bonus δηλαδή), καθώς και μερισμάτων ή προμερισμάτων σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα, ημεδαπά ή αλλοδαπά, ή νομικές οντότητες, ενώσεις προσώπων ή ομάδες περιουσίας, ανεξάρτητα αν η καταβολή τους γίνεται σε μετρητά ή μετοχές, η ανώνυμη εταιρεία καταβάλλει φόρο με συντελεστή σαράντα τοις εκατό (40%). Η Eurostat δηλαδή, υπολογίζει καταρχήν  ένα μέσο όρο φορολογικών συντελεστών, χωρίς να λαμβάνει επίσης  υπόψιν ότι οι μεγάλες εισηγμένες επιχειρήσεις εμφανίζουν στοιχεία που δεν επιτρέπουν τη φορολόγησή τους τελικά  με 40%.
Η Ελλάδα λοιπόν με φορολόγηση νομικών προσώπων στο 22% -με αποφασισμένο το 20% έως το 2014-  διαθέτει το μικρότερο συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων σε σχέση με όλες τις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες της Ευρωζώνης, καταρρίπτοντας ακόμη και το μύθο της σχέσης ανάπτυξη= χαμηλή φορολόγηση των επιχειρήσεων.
Χαρακτηριστικοί οι συντελεστές φορολόγησης που ακολουθούν:
Γερμανία: 29,8%
Ισπανία:30%
Γαλλία: 36,1%
Ιταλία: 31,4%
Πορτογαλια:31,5%
Τα ψεύδη των ΜΜΕ και η εικονική πραγματικότητα
Προφανώς τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν άφησαν την είδηση να πέσει κάτω και μόλις κυκλοφόρησαν τα στοιχεία της Eurostat έσπευσαν να τονίσουν πόσο αυξημένη είναι η φορολόγηση στην Ελλάδα και κυρίως των επιχειρήσεων. Χαρακτηριστικός είναι ο κοινός τίτλος με τον οποίο κυκλοφορεί η είδηση και αναφέρει: «Υψηλότεροι από την Ευρώπη είναι οι ανώτατοι φορολογικοί συντελεστές στην Ελλάδα».
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat όμως, οι χώρες με μικρότερους φορολογικούς συντελεστές στην ΕΕ, δεν είναι άλλες από τα σύγχρονα eldorado, των διαλυμένων εργασιακών σχέσεων, που ταυτόχρονα αποτελούν φορολογικούς παραδείσους για το μεγάλο κεφάλαιο.
Πιο συγκεκριμένα ο εντυπωσιακός μέσος όρος της Eurostat προκύπτει αν κανείς συμπεριλάβει τους φορολογικούς συντελεστές των εξής χωρών:
Βουλγαρία:10%
Λιθουανία:15%
Ρουμανία:16%
Κύπρος:10%
Τσεχία:19%
Είναι προφανές ότι τα τζιμάνια του οικονομικού ρεπορτάζ του ΔΟΛ και των υπολοίπων καθεστωτικών ΜΜΕ είτε δεν γνωρίζουν να διαβάζουν πίνακες είτε η πίστη τους στην ανάπτυξη και στη γαλαντομία των μεγαλοεπιχειρηματιών δεν τους επιτρέπουν να πλέον να αποτυπώσουν στοιχειωδώς την πραγματικότητα. 

Πηγή:http://www.alterthess.gr/
Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012 - 0 σχόλια

Ευρώ ή Δραχμή; Εκκενώνοντας το πολιτικό νόημα των καιρών μας



Το δίλημμα και η από τα πάνω επιβολή του

Όλο και συχνότερα ακούμε από επίσημα χείλη και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι η κοινωνία μας έρχεται σήμερα αντιμέτωπη με ένα ιστορικό δίλημμα και πρέπει να επιλέξει μεταξύ της παραμονής στο Ευρώ και στην ΕΕ ή της εξόδου και της επιστροφής στη δραχμή, αν δεν συναινεί σε κάθε νέο γύρο κρατικών μέτρων εξαθλίωσης και υποταγής. Στους καιρούς της κατάργησης κάθε προσχήματος κοινωνικής συναίνεσης, το σύστημα εξουσίας, εγχώριο και διεθνές, έχει επινοήσει αυτή τη μέθοδο εκβιασμού, για να επιβάλλει τις επιλογές του, να ορίζει το πλαίσιο του δημοσίου διαλόγου και της λήψης των πολιτικών αποφάσεων και να αποδίδει πολιτικό νόημα στις σημερινές κρίσιμες κοινωνικές συνθήκες.

Το δίλημμα «Ευρώ/ΕΕ ή Έξοδος από ΕΕ/δραχμή», όπως επιβάλλεται από τα πάνω στην κοινωνία, δεν είναι τυχαίο αλλά αντανακλά τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις απέναντι στις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η αστική τάξη της χώρας και τις απαντήσεις που αυτή καλείται να δώσει για τη διαιώνιση της κυριαρχίας της. Έτσι λοιπόν, το κυρίαρχο κομμάτι της αστικής τάξης της χώρας, κυρίως το πιο εξωστρεφές και ισχυρό, δεν έχει σταματήσει να ταυτίζει τα συμφέροντά του με την πρόσδεση της χώρας στο άρμα της ΕΕ, ακόμη και αν κάτι τέτοιο φέρνει στα όριά του την κοινωνική αναπαραγωγή. Ένα άλλο κομμάτι, που μεγεθύνεται διαρκώς, αυτό της κρατικοδίαιτης και εσωστρεφούς επιχειρηματικότητας, που ανάβλυσε από τη σήψη της μεταπολίτευσης, αντιλαμβάνεται πλέον ως όρο επιβίωσης την περιχαράκωση στο οικονομικό παρελθόν της μεταπολιτευτικής περιόδου. Συγκροτεί λοιπόν συμμαχίες με την πολιτική ελίτ της χώρας και ετοιμάζει τη διάδοχη κατάσταση της κοινωνικής αναπαραγωγής σε μία αντεστραμμένη εικόνα της μεταπολίτευσης, όπου τα ποντίκια της εξουσίας θα πάρουν τις παλιές τους θέσεις, εντούτοις ο κόσμος της εργασίας και η κοινωνική πλειοψηφία θα έχουν απολέσει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα και αξιοπρέπεια.

Η θέση της Αριστεράς:
Η Αριστερά, κοινοβουλευτική ή μη, ανακυκλώνει ανάμεσα στις τάξεις της, με επαναστατικό περιτύλιγμα, το παραπάνω δίλημμα του αστικού συστήματος εξουσίας και το αναδεικνύει σε δήθεν κεντρική πολιτική επιλογή των καιρών μας, αναλισκόμενη σε κοκορομαχίες παλαιού τύπου που δεν αφορούν πλέον κανέναν. Τα στελέχη της αντιλαμβάνονται ότι η έξοδος από το Ευρώ δεν είναι μόνο όρος για τη διάσωση της καπιταλιστικής οικονομικής αναπαραγωγής της χώρας αλλά και απαραίτητος όρος και για την επιβίωση και ανασύσταση του συστήματος εξουσίας που γέννησε η μεταπολίτευση. Το σύστημα αυτό εξουσίας συνήθισε να απολαμβάνει τη διαρκώς διογκούμενη οικονομική φούσκα της μεταπολίτευσης σε βάρος της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας, εξασφαλίζοντας μία σχετική κοινωνική συναίνεση μέσα από τον αθρόο διορισμό της μικροαστικής τάξης στο δημόσιο και την αντίστοιχη διόγκωση του κρατικού μηχανισμού αλλά και μέσα από την προώθηση ψίχουλων της πίτας, με τα δίκτυα πελατειακών σχέσεων που διέθετε μέσα στο κοινωνικό σώμα.

Η σημερινή Αριστερά, με πραγματικά ελάχιστες εξαιρέσεις, αντιλαμβάνεται ακόμη τη θέση της μέσα στον κοινωνικό σχηματισμό της μεταπολίτευσης. Είναι λοιπόν επόμενο να θέτει ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα των καιρών το εκβιαστικό δίλημμα του συστήματος εξουσίας, η απάντηση στο οποίο γι' αυτή μεταφράζεται ως αναγκαία προϋπόθεση για την αναπαραγωγή της μεγάλης εγχώριας μικροαστικής τάξης και της τεράστιας κάστας των δημοσίων υπαλλήλων. Οι συζητήσεις περί του παραπάνω διλήμματος επενδύονται με τον ψευδεπίγραφο μανδύα των απαραίτητων δόσεων επαναστατικής ρητορικής, μπας και αποκρύψουν από τον αδαή θεατή την απουσία πολιτικού νοήματος και περιεχομένου που το διακατέχει.

Μεταπολίτευση τέλος - Το διακύβευμα για την κοινωνία σήμερα
Ένα τέτοιο, όμως, δίλημμα είναι τελείως ξένο σε σχέση με τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις προθέσεις της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας. Η επιστροφή στο σάπιο καθεστώς της μεταπολίτευσης, με την κοινωνία τσακισμένη και τα δίκτυα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας ανέπαφα, ευτυχώς δεν συγκινεί κανέναν.

Το διακύβευμα σήμερα δεν είναι ο αγώνας για την επιστροφή σε κάποιο ηττημένο παρελθόν. Αντιθέτως, το διακύβευμα σήμερα είναι να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, απαντώντας στις κεντρικές αντιφάσεις των ριζοσπαστικών κινημάτων (βλ. κρατικό ≠ δημόσιο, πρωτοπορία ≠ κίνημα, γραφειοκρατία ≠ δημοκρατία), με πρωτόγνωρους τρόπους που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες και στις επιθυμίες μας. Να τσακίσουμε παντού τα δίκτυα εξουσίας της μεταπολίτευσης, από τα κόμματα εξουσίας και τα στεγανά στο δημόσιο, μέχρι τα ΜΜΕ και την ταξική πάλη στην οικονομία. Και να φτιάξουμε δομές άμεσης δημοκρατίας στην παραγωγή, στις κοινωφελείς υπηρεσίες, στα κοινωνικά εγχειρήματα, να προχωρήσουμε στον ριζοσπαστικό εκδημοκρατισμό της κοινωνικής ζωής. Μετά το τέλος των καπιταλιστικών υποσχέσεων και την πτώση του κρατισμού το διακύβευμα σήμερα είναι να ζήσουμε πλέρια και με αξιοπρέπεια.

Σε αυτά τα πλαίσια, η έξοδος από το Ευρώ και την ΕΕ μπορεί να ιδωθεί μόνο ως δευτερεύων στόχος τακτικής για την πάλη μας από καλύτερες θέσεις μέσα στον κοινωνικό ανταγωνισμό και ως μία από τις αναγκαίες συνθήκες για να λάβουν χώρα ριζοσπαστικοί κοινωνικοί μετασχηματισμοί.

Στρατηγικές για την καταστροφή του έθνους κράτους
Η συζήτηση περί εξόδου από το Ευρώ και την ΕΕ στους κόλπους της Αριστεράς φλερτάρει έντονα και με τις λογικές της επιστροφής στο έθνος-κράτος ως απαραίτητου μοχλού για την εξασφάλιση μίας σχετικής εθνικής κυριαρχίας και μίας αναζωπύρωσης του κοινωνικού κράτους της Βόρειας Ευρώπης των περασμένων δεκαετιών (που στην Ελλάδα, ούτως ή άλλως, δεν ήρθε ποτέ).

Η επιστροφή στο έθνος-κράτος για εργαλειακούς σκοπούς είναι άλλη μία επένδυση σκουριασμένων μυαλών στις παραστάσεις του παρελθόντος. Ο παγκόσμιος, όμως, καπιταλισμός του σήμερα δεν είναι αυτός της δεκαετίας του ’60. Τα προβλήματα απέναντι στα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η ανθρωπότητα περισσότερο από ποτέ σήμερα δεν γνωρίζουν σύνορα. Από οικονομική σκοπιά, η ταξική πάλη έχει σπάσει τα σύνορα των κρατών, με την αστική τάξη να χρησιμοποιεί κάτι τέτοιο ως το κύριο επιθετικό της όπλο. Από οικολογική σκοπιά, ένας καινούργιος κύκλος ταξικής πάλης, που στην καλή περίπτωση θα έφερνε τον κόσμο της εργασίας στο επίπεδο της δεκαετίας του ’60, δεν θα τον φέρει ποτέ, καθώς η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει εξαντλήσει τις αντοχές της βιόσφαιρας. Εκτός αυτού, η επιστροφή στο έθνος-κράτος ως στρατηγική είναι ένα πολύ ωραίο δώρο στο φασισμό, που σε τέτοια περιβάλλοντα παίζει στο φυσικό του γήπεδο. Το έθνος-κράτος ιστορικά δεν έφερε ποτέ περισσότερη δημοκρατία αλλά πολέμους, αποπροσανατολισμό του κόσμου της εργασίας και ολοκληρωτισμό.

Την ίδια ώρα που κάποιοι συζητούν με τέτοιες λογικές, μαζικά κοινωνικά κινήματα με κοινό χαρακτηριστικό την άμεση δημοκρατία, την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη σπάνε τα κελύφη των εθνών-κρατών και αλλάζουν τους συσχετισμούς δύναμης σε παγκόσμιο επίπεδο. Τώρα περισσότερο από ποτέ γίνεται φανερό ότι η οικονομική παγκοσμιοποίηση φέρνει και μία παγκόσμια κοινή συνείδηση αντικαπιταλιστικής αντίστασης και ότι το μέλλον είναι στους κοινούς από τα κάτω αγώνες σε παγκόσμια κλίμακα.

Αντώνης Μπρούμας
Από το 7ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί
Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012 - , 0 σχόλια

Κρίση της "εθνικής οικονομίας": Η μεγάλη απάτη.




  • Θεαματική αύξηση της αξίας της εξαγωγικής δραστηριότητας
  • Δραματική συρρίκνωση των αποδοχών και του εργατικού κόστους
  • Εκτίναξη του δείκτη παραγωγικότητας

Στην καρδιά της οικονομικής κρίσης υπάρχουν κλάδοι της ελληνικής οικονομίας που αναπτύσσονται ραγδαία, ενώ ταυτόχρονα το βιοτικό επίπεδο της πλειονότητας των πολιτών υποβαθμίζεται δραματικά και η μισθωτή εργασία μετατρέπεται σε σύγχρονη δουλεία έναντι πινακίου φακής.
Ο παραλογισμός του συστήματος εξουσίας που πασχίζει να μετακυλήσει το δικό του δομικό πρόβλημα κατά κύριο λόγο στους πιο αδύναμους κρίκους, είναι μια παλιά ιστορία που σήμερα βιώνουμε σε μια πιο μοντέρνα αλλά το ίδιο βάρβαρη εκδοχή.
Από επίσημα στοιχεία πάντως, αποκαλύπτεται ότι οι «τεμπέληδες» δουλεύουν περισσότερο από όλους τους συναδέλφους τους στην Ε.Ε. και η παραγωγικότητα αυξάνεται συνεχώς, αντίθετα με τους μισθούς που συρρικνώνονται έως εξαφανίσεως.
Αύξηση ρεκόρ των εξαγωγών το 2011
Η πολυθρύλητη κρίση της οικονομίας δε φαίνεται να επηρεάζει σημαντικούς οικονομικούς κλάδους όπως ο εξαγωγικός καθώς καταγράφονται θεαματικές αυξήσεις στα ποσοστά και στην αξία των εξαγωγών σύμφωνα με τα στοιχεία του Κέντρου Εξαγωγικών Ερευνών και Μελετών.
Είναι ενδεικτικό ότι τον περασμένο Οκτώβριο κι ενώ επικρατούσε αβεβαιότητα για την τύχη της δόσης του δανείου, η συνολική αξία των εξαγωγών ανήλθε στο ποσό των 1.775,8 εκατ. ευρώ έναντι 1.605,3 εκατ. ευρώ τον αντίστοιχο μήνα του έτους 2010, παρουσιάζοντας αύξηση 10,6%. Από το Νοέμβριο του 2010 έως τον Οκτώβριο του 2011, παρά την κρίση, η αξία των εξαγωγών προϊόντων εκτός πετρελαιοειδών αυξήθηκε κατά 15,2%, ενώ συμπεριλαμβανομένων των πετρελαιοειδών η αύξηση υπολογίζεται στο 18,3% σε σχέση με το προηγούμενο δωδεκάμηνο.
Αυξημένη κατά 47% ήταν η συνολική αξία των εξαγωγών και το διάστημα λήψης των σκληρών μέτρων, από τον Ιανουάριο έως το Σεπτέμβριο 2011, φθάνοντας στα 16,6 δις ευρώ, έναντι 11,2 δις ευρώ την ίδια περίοδο του 2010. Από τα παραπάνω στοιχεία εκτιμάται –δεν δημοσιοποιήθηκε ακόμη η ετήσια καταγραφή - ότι έως το τέλους του προηγούμενου έτους σημειώθηκε ιστορικό ρεκόρ εξαγωγών συνολικής αξίας άνω των 20 δις ευρώ.
Σημειώνεται ότι από τις αρχές του 2011 έως το Σεπτέμβριο, καταγράφηκε μείωση των εισαγωγών κατά 9,9% γεγονός που σε συνδυασμό με την αύξηση των εξαγωγών, οδήγησε στη μείωση του εμπορικού ελλείμματος σε 15.995,6 εκ ευρώ έναντι 24.901,7 εκ ευρώ το αντίστοιχο διάστημα του 2010 (-35,8%).
Σημαντικά αυξημένες ήταν οι εξαγωγές προς τις χώρες των Βαλκανίων (23,2%), την Κοινοπολιτεία των Ανεξάρτητων Κρατών (52,7%), τη Νοτιοανατολική Ασία (358,5%), τις χώρες ΟΟΣΑ (112,7%), τη Λατινική Αμερική (52,1%) τις χώρες της Αφρικής (40,4%) ενώ μικρότερες αυξήσεις σημειώθηκαν προς την ΕΕ (14,8%). Τετραπλασιάστηκαν και οι εξαγωγές που αφορούν τον ανεφοδιασμό πλοίων με τρίτες χώρες φθάνοντας στα 944, 4 εκατ ευρώ, ενώ μείωση της τάξης του 20% καταγράφεται μόνο προς μια χώρα, την Ελβετία.
Αυξημένες εξαγωγές σε όλους τους κλάδους
Εν μέσω κρίσης εξάλλου, τους πρώτους εννέα μήνες του 2011 αυξήθηκαν οι εξαγωγές σε όλες τις κατηγορίες προϊόντων σε σχέση με το ίδιο διάστημα του 2010.
Αύξηση ρεκόρ 379% κατέγραψε ο κλάδος των καυσίμων με εξαγωγές αξίας 4.904,7 εκ ευρώ, από 1.023,9 εκ ευρώ το 2010. Κατά 16,1% αυξήθηκαν οι εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων και η αξία τους έφθασε στα 7.555 εκ ευρώ από 6.505,9 εκ ευρώ το 2010. Αυξήσεις καταγράφηκαν επίσης, σε μηχανήματα και υλικά μεταφορών (18%), ενώ αυξημένες κατά 2,4% και 2,8% ήταν οι εξαγωγές σε χημικά προϊόντα και διάφορα βιομηχανικά είδη, αντίστοιχα, ενώ αυξήθηκαν κατά 6,4% και οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων. Αύξηση της τάξης του 67,7% σημειώθηκε και στις εξαγωγές της κατηγορίας που αποτυπώνεται επίσημα ως είδη και συναλλαγές μη ταξινομημένα.
Περί εργατικού κόστους και άλλων μυθευμάτων
Τα προϊόντα που εξάγονται ωστόσο, κάποιοι τα παράγουν και σίγουρα αυτοί δεν είναι οι βιομήχανοι, ούτε φυσικά οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Τα παράγουν εκείνοι που σύμφωνα με πρόσφατες μετρήσεις της eurostat δουλεύουν περισσότερο από όλους τους ευρωπαίους εργαζόμενους με τις χαμηλότερες αποδοχές στην Ευρωζώνη.
Το επιβεβαιώνει και ο ΟΟΣΑ πανηγυρίζοντας για το κατόρθωμα του πολιτικού και οικονομικού συμπλέγματος να συρρικνώσει τις αποδοχές σε επίπεδα ρεκόρ για τα δεδομένα της Ευρωζώνης αυξάνοντας έτσι την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.
Έρευνα του ΟΟΣΑ μάλιστα, καταρρίπτει και το μύθο του τάχα υψηλού κόστους εργασίας το οποίο παρουσιάζει τη μεγαλύτερη μείωση (2,8%) στη ζώνη του ευρώ. Πολύ μικρότερη μείωση της τάξης του 1,3% καταγράφεται στην Ιρλανδία, ενώ ρυθμούς μείωσης 0,7% και 0,6% σημειώνονται στην Ισπανία και την Ολλανδία όταν σε όλες τις άλλες χώρες υπάρχει έστω και μικρή αύξηση.
Αν και ο αριθμός των εργαζομένων μειώνεται σταθερά εξαιτίας της εκτίναξης της ανεργίας που έφθασε επίσημα πάνω από 18% (στην πραγματικότητα έχει ξεπεράσει το 23%) η παραγωγικότητα όσων ακόμη δεν απολύθηκαν έχει αυξηθεί στο 2,4% φέρνοντας την Ελλάδα στην πρώτη θέση, ενώ η Ιρλανδία, η Ουγγαρία, η Γερμανία και η Πολωνία εμφανίζουν αύξηση μόλις 1%.
Τα φάγανε μαζί…
Η οικονομία και η κερδοφορία καλά κρατούν, το εργατικό κόστος είναι αμελητέο, από πού προέρχονται τα ελλείμματα και προς τι τόσα δάνεια; Η απάντηση βρίσκεται αρκετά χρόνια πίσω και την γνωρίζουν πολύ καλά οι εν ζωή συνδαιτυμόνες στο μεγάλο φαγοπότι που συνεχίζεται και στις μέρες μας και μάλιστα με ιδιαίτερο ζήλο.
Ας πούμε την εποχή των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης όταν οι πρώτες κυβερνήσεις του «εθνάρχη» Κ.Καραμανλή και στη συνέχεια του Αβέρωφ και του Ράλλη κατάφεραν μέχρι τον Οκτώβριο του 1981 να αυξήσουν κατά 312,7% το δημόσιο χρέος.
Τότε ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ «της αλλαγής» και από το 1982 έως το 1989 φρόντισε για αύξηση του δημόσιου χρέους κατά 782% (έπρεπε να τα δώσει όλα στους ημέτερους).
Επί κυβέρνησης Μητσοτάκη την περίοδο 1990 – 1993 μπορεί να έκλεισαν δέκα εργοστάσια στην Αττική και άλλα έντεκα στην Εύβοια, να έγιναν χιλιάδες απολύσεις, να μπήκε φουρνέλο στο σύστημα ασφάλισης, αλλά το χρέος αυξήθηκε 179,6%.
Τη σκυτάλη ξαναπήρε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου αυξάνοντας σε ένα χρόνο το χρέος κατά 35,77%. Ακολούθησε ο Κώστας Σημίτης, ο εκσυγχρονιστής με την «ισχυρή Ελλάδα», την τρομολαγνεία και την ματωμένη Ολυμπιάδα. Η εκσυγχρονιστική συμμορία του Σημίτη λοιπόν, για να επιτελέσει το έργο της αύξησε το δημόσιο χρέος κατά 109,17% την περίοδο 1996-2004.
Από το 2004 που ανέλαβε πάλι την κυβέρνηση η ΝΔ, αυτή τη φορά με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή, έως το 2009, έβαλε με τη σειρά της ένα χεράκι για περεταίρω αύξηση του δημόσιου χρέους κατά 53,10%.
Μετά ήρθε ο ΓΑΠ που διακήρυσσε ότι «λεφτά υπάρχουν», αλλά πήρε χαμπάρι ότι «έχουμε κρίση» και μείωσε τις αποδοχές, επέβαλε κεφαλικούς φόρους και πετσόκοψε ότι απέμενε από το λεγόμενο κοινωνικό κράτος στο όνομα της σωτηρίας της οικονομίας. Αφού τα ρήμαξε όλα λοιπόν, αποχώρησε ελπίζοντας ότι θα αποφύγει την δίκαιη οργή των πολλών που αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσει και παρέδωσε σε ένα συνονθύλευμα με φασιστική εσάνς και επικεφαλής έναν -γνωστό για τις απάνθρωπες απόψεις του - μεγαλοτραπεζίτη.
Όλα αυτά τα χρόνια οι αποδοχές βουλευτών, δικαστικών και χρυσών παιδιών του συστήματος αυξήθηκαν προκλητικά, το κόστος των στρατιωτικών εξοπλισμών και της προμήθειας μέσων καταστολής διογκώθηκε ενώ οι προσλήψεις μπάτσων όλων των τύπων πολλαπλασιάστηκαν.
«Ο εχθρός λαός» οδηγήθηκε σε μια ανοιχτή φυλακή και βιώνει συνθήκες εξαίρεσης πολιορκημένος από κατασταλτικούς μηχανισμούς και τον εφιάλτη της αδυναμίας της επιβίωσης, την ανεργία και τη νέα φτώχεια. Τίποτα όμως δεν τελείωσε. Αντίθετα, τώρα αρχίζουν όλα.
Ο επίλογος αυτής της ιστορίας θα γραφτεί στους δρόμους….

Μαρία Γερογιάννη
Από το 7ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)