Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012 - , 0 σχόλια

Κάλεσμα αγωνιστικής δράσης ενάντια στην ανεργία



 Εκδήλωση-Συνέλευση για την ανεργία Σάββατο 3 Μαρτίου, 18.00 στο Πολυτεχνείο (Γκίνη)
Πορεία στο Υπουργείο Εργασίας Πέμπτη 15 Μαρτίου

O μεσαίωνας στη ζωή και στα δικαιώματα μας είναι πια εδώ. Με ομοβροντία μέτρων απίστευτης βαρβαρότητας συγκυβέρνηση, εθνικοί και υπερεθνικοί συνεργάτες της και εργοδοσία οδηγούν τους εργαζομένους, τους νέους, τους ανέργους στην εξαθλίωση και στην εξόντωση. Αφού για δεκαετίες οι εργοδότες πλούτισαν και θησαύρισαν από την υπερεκμετάλλευση όλων των εργαζομένων μας ζητάνε να ξαναπληρώσουμε το μεγάλο τους φαγοπότι επικαλούμενοι την κρίση που αυτοί δημιούργησαν χωρίς όμως να την νιώσουν ποτέ.
Εφιάλτης είναι το μέλλον που μας ετοιμάζουν και η ανεργία είναι το βασικότερο συστατικό της συνταγής τους…
Ήδη η ανεργία έχει εκτιναχθεί σε ποσοστό-ρεκόρ, 30% για το 2012, ποσοστό που μεταφράζεται σε περισσότερους από 1.000.000 ανέργους, χωρίς να υπολογίζονται οι νέοι που αναζητούν πρώτη φορά δουλειά, οι ανασφάλιστοι εργαζόμενοι, οι μισοάνεργοι - μισοεργαζόμενοι που δουλεύουν με το κομμάτι
Να ποιοι θέλουν πραγματικά να μας γυρίσουν δεκαετίες πίσω…
Η ανεργία και η αθέατη όψη της (ελαστική εργασία, υποαπασχόληση) είναι αποτέλεσμα των μαζικών απολύσεων, της μη ανανέωσης συμβάσεων στο όνομα της κρίσης, των χιλιάδων λουκέτων. Κυρίως, όμως, είναι αποτέλεσμα των στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου όπως εκφράστηκαν από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και την εργοδοσία που επεκτάθηκαν με τον παροξυσμό της κρίσης και των Μνημονίων. Είναι σαφές πως Συγκυβέρνηση-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ.-Κεφάλαιο επιδιώκουν να διαλύσουν κάθε έννοια αξιοπρεπούς εργασίας κι αμοιβών, αξιοποιώντας την στρατιά απελπισίας που αυτοί δημιούργησαν. Έτσι, λοιπόν, χρησιμοποιούν την ανεργία ως μοχλό πίεσης και τρομοκράτησης των εργαζόμενων, ως μοχλό πίεσης για τον αφανισμό των συλλογικών μας δικαιωμάτων.
Απέναντι στον εκβιασμό της πείνας και της εξαθλίωσης, της ηττοπάθειας, της ατομικής ευθύνης και ενοχής οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, Έλληνες και μετανάστες, είναι επιτακτική ανάγκη να αποκτήσουμε φωνή, να σπάσουμε την απομόνωση, να σταθούμε αλληλέγγυοι και να ζητήσουμε την αλληλεγγύη από όλους τους εργαζόμενους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, τις λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς, τα κινήματα «δεν πληρώνω». Μα πάνω από όλα να διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας στη δουλειά και την αξιοπρέπεια, να βγάλουμε εμείς τους από πάνω, μια για πάντα στην ανεργία.
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ:
·       Να συγκροτήσουμε συνελεύσεις και πρωτοβουλίες ανέργων σε κάθε κλάδο και σε κάθε γειτονιά.
·       Να απαιτήσουμε την εγγραφή  στα συνδικάτα όλων των ανέργων, των συμβασιούχων και των απασχολούμενων με Δελτία Παροχής Υπηρεσιών, με ίδια δικαιώματα με τα άλλα μέλη.
·       Να έρθουμε σε επαφή και να συντονίσουμε τη δράση μας.
ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ:
·       Δουλειά για όλους. Με ανθρώπινες συνθήκες και μισθούς που να καλύπτουν τις ανάγκες μας. 
·       Επίδομα ανεργίας, για όλο το διάστημα της ανεργίας, στους άνεργους και υποαπασχολούμενους, που να καλύπτει όλες τις ανάγκες μας, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Προσμέτρηση του χρόνου ανεργίας στα συντάξιμα χρόνια.
·       Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όλων των ανέργων, κατάργηση του ορίου των ενσήμων για την σφράγιση των βιβλιαρίων
·       Ελεύθερη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, ελεύθερη πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά γνώσης, ψυχαγωγίας και πολιτισμού.
·       Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που ελαστικοποιουν τις εργασιακές σχέσεις, απελευθερώνουν τις απολύσεις, καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις και το βασικό μισθό.
·        Διασφάλιση των αμοιβών και των αποζημιώσεων για όλους τους εργαζόμενους που παραμένουν απλήρωτοι, σε επίσχεση εργασίας κλπ.
·       Να μην περάσουν οι εκβιασμοί των απολύσεων του κράτους και των εργοδοτών.
ΚΑΛΟΥΜΕ άνεργους, εργαζόμενους, σωματεία, επιτροπές από εργατικούς χώρους, φοιτητές και μαθητές, λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς για να δράσουμε ενωμένα, να αντισταθούμε και να παλέψουμε αποφασισμένα, να ετοιμάσουμε και να οργανώσουμε τους χώρους συνεύρεσης και αλληλεγγύης, να πάρουμε πίσω την χαμένη μας ζωή, τα αγαθά που εμείς παράγουμε, μας ανήκουν και μας τα στερούν.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΕΡΓΟΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ
ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ.

 
Πρωτοβουλία Ανέργων Περιστερίου

Ανοιχτή Πρωτοβουλία Ανέργων (ΣΩ .Β.Α.)

Συνέλευση Ανέργων Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών

Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης

Ομάδα ανέργων-επισφαλώς εργαζομένων του κοινωνικού κέντρου Βύρωνα

Δίκτυο Επισφαλώς Εργαζομένων―Ανέργων

Πανελλήνια Ένωση Αδιόριστων Εκπαιδευτικών (ΠΕΑΕ)

Εργατική Ενότητα Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος


- 0 σχόλια

ΣΑΜΙΖΝΤΑΤ




του Κώστα Δεσποινιάδη
όπως δημοσιεύτηκε στο Κακέκτυπο#3*

Ο B. Traven στον Μεγαλοβιομήχανο (μτφρ. Λία Γυιόκα, εκδ. Πανοπτικόν) διηγείται την ιστορία ενός ινδιάνου που κατασκευάζει και πουλά χειροποίητα καλαθάκια. ΄Ενας αμερικάνος έμπορος, γοητευμένος από την ομορφιά των καλαθιών και εξημμένος από την χαμηλή τους τιμή καταστρώνει ένα κλασικό καπιταλιστικό σχέδιο. Υπολογίζει πόσο μπορεί να ρίξει την τιμή αγοράς παραγγέλνοντας μεγάλες ποσότητες από τον ινδιάνο και ακολούθως να τα πουλήσει με μεγάλο περιθώριο κέρδους σε έναν ζαχαροπλάστη στη Νέα Υόρκη. Το άψογα προϋπολογισμένο σχέδιο του αμερικανού εμπόρου, όμως, σκοντάφτει σε ένα απρόβλεπτο εμπόδιο. Την προκαπιταλιστική λογική του ινδιάνου, ο οποίος αρνείται την «προσφορά» να παραδώσει μία τεράστια ποσότητα καλαθιών. Η αφοπλιστική απάντηση, ένα απόσταγμα ρομαντικής αντικαπιταλιστικής κριτικής, βάζει τέλος στα σχέδια του αμερικανού εμπόρου: «Τα καλαθάκια μου πρέπει να τα φτιάξω με τον τρόπο μου. Με το τραγούδι και με την ψυχή μου τα υφαίνω. Αν τα έφτιαχνα σε τόσο μεγάλες ποσότητες δεν θα μου έφτανε ούτε η ψυχή ούτε τα τραγούδια μου να τους δώσω. Το ένα δεν θα ’χε καμιά διαφορά απ’ το άλλο κι αυτό θα μου ράγιζε την καρδιά. Το καθένα τους έρχεται με το τραγούδι που ακούω κάθε πρωί που ανατέλλει ο ήλιος, που αρχίζουν τα πουλιά να κελαηδούν και που οι πεταλούδες έρχονται να καθήσουν στα καλάθια μου. ΄Ετσι, κάθε μέρα βρίσκω μέσα τους καινούργια ομορφιά, αφού, να, οι πεταλούδες αγαπούν τα καλάθια μου και τα ωραία τους τα χρώματα. Γι’ αυτό κι έρχονται και κάθονται, γι’ αυτό κι εγώ μπορώ να φτιάξω τα καλάθια βλέποντας τις πεταλούδες» 

Εμείς σήμερα, ζώντας σε έναν κόσμο που έχει αποικιστεί σχεδόν εξολοκλήρου από την καπιταλιστική λογική και πρακτική ερχόμαστε αντιμέτωποι με το ερώτημα: μπορούμε να παράγουμε και να πουλάμε τα προϊόντα μας, εν προκειμένω τα βιβλία, με έναν μη καπιταλιστικό τρόπο; Υπάρχουν περιθώρια να επιβιώσουν θύλακες δημιουργίας, έξω από τα άτεγκτα καλούπια και τη σκληρή «λογική» της αγοράς; Και συγκεκριμένα, στο χώρο του βιβλίου που μας ενδιαφέρει εδώ, υπάρχουν περιθώρια για κάτι τέτοιο; 

Ασφαλώς, οτιδήποτε ζει μέσα στον καπιταλισμό μοιραία «μολύνεται» και επηρεάζεται από τους όρους λειτουργίας του. Από την απλή αρχή της προσφοράς και της ζήτησης, από τους κανόνες της διαφήμισης και προβολής, από τα δίκτυα διανομής, από τη σκληρή φορολογία, όλα δείχνουν να υπακούν στους σκληρούς καπιταλιστικούς νόμους και μοιάζουν να έχουν ναρκοθετήσει το πεδίο. Τα βιβλία έχουν καταστεί προ πολλού ένα εμπόρευμα σαν όλα τα άλλα, αλλά παρόλα αυτά υπάρχει κάτι στην ίδια τους τη λογική, στην ίδια τους τη φύση και στις ανάγκες που καλούνται να καλύψουν, που ακόμα αντιστέκεται, παρά τις αντιξοότητες. 

Για να εκδοθεί ένα βιβλίο, από τον χαρτέμπορα μέχρι τον βιβλιοπώλη μεσολαβεί η δουλειά 10 περίπου ανθρώπων που όλοι πρέπει να πληρωθούν. Κι όμως, ακόμα εκδίδονται βιβλία με τιράζ 500 ή 700 αντίτυπα. Τι συμβαίνει εδώ; 

Είναι το μεράκι του να εκδώσει κανείς, ακόμα και με πενιχρά μέσα και προσωπικές θυσίες, βιβλία που δεν θα γίνουν ποτέ μπεστ-σέλλερ, επειδή κάτι είπαν σε αυτόν και αυτό το κάτι θέλει να το μοιραστεί. Είναι εκείνοι οι συγγραφείς που ακόμα εμπιστεύονται το πιο γνήσιο δημιούργημά τους σε εκδότες που κανένα μέσο προβολής και διαπλοκής δεν διαθέτουν. Είναι εκείνη η κρίσιμη μάζα αναγνωστών, μικρή αλλά ευτυχώς ακόμα υπαρκτή, που ξέρει ότι σε αυτά θα βρει μια όαση μέσα στην έρημο της ανοησίας και ασημαντότητας που μας περιβάλλει, κι επιτρέπει σε μικρά, ανεξάρτητα εκδοτικά σχήματα να υπάρχουν. Είναι εκείνοι οι βιβλιοπώληδες που ακόμα αφήνουν μια γωνιά στα μαγαζιά τους να φιλοξενήσουν βιβλία που ποτέ δεν θα τους κάνουν πλούσιους. 

Τα βιβλία στους πρώτους αιώνες της ύπαρξής τους είχαν να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της λογοκρισίας, τα κάθε είδους ιερατεία που ήθελαν τη γνώση περιορισμένη και τις ποικίλες εξουσίες που θιγόμενες προέβαιναν στην καταστροφή τους. Σήμερα αυτά έχουν σχεδόν εκλείψει. Η πραγματική απειλή για τα βιβλία είναι οι νόμοι της αγοράς για τη σκληρή λογική της οποίας «ό,τι δεν πουλάει δεν ζει». Οι ιδέες απειλούνται με «απαγόρευση» όχι επειδή έτσι το αποφασίζει ο κλασικός λογοκριτής, αλλά επειδή τις θεωρεί μη κερδοφόρες ο ατσαλάκωτος μάνατζερ. 

Τα σύγχρονα «σαμιζντάτ», ωστόσο, είναι εδώ και αντιστέκονται. Ανεξάρτητες εκδοτικές πρωτοβουλίες ομάδων ή μεμονωμένων ανθρώπων, οικοτεχνίες με ανύπαρκτα μέσα αλλά περίσσια επιμονής που προσπαθούν να υπάρξουν δίπλα σε γιγαντωμένα μεγαθήρια. Η μοίρα τους δεν είναι ξεκομμένη από την μοίρα όλων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων που πασχίζουν να μην αλωθούν από τον καπιταλισμό.

*το Κακέκτυπο είναι περιοδική έκδοση του Σωματείου Υπαλλήλων Βιβλίου & Χάρτου Θεσσαλονίκης
Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012 - 0 σχόλια

Ραούλ Βανεγκέμ - Γιάννης Γιουλούντας: Για την υποστήριξη του αγώνα του ελληνικού λαού και την άμεση απελευθέρωση των διαδηλωτών




Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.

Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά. Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται.
Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα. Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία, η μάσκα της έπεσε. Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο: αυτό του ολοκληρωτισμού. Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού. Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό: ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη, αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη. Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε. Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά. Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους. Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου. Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του, μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.

Για τους Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι, και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε. Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.
Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης, αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό, των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της, αυτής του “τρελού χρήματος”. Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα “Δεν πληρώνω" και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων. Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι.

Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.
Είναι επίσης το μέλλον μας.
Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!
Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!

Μετάφραση: Δ.Κ.

Κείμενο των Ραούλ Βανεγκέμ και Γιάννη Γιουλούντα που δημοσιεύτηκε στη Liberation, στις 20/02/2012
- , 0 σχόλια

"Η κοινωνία δεν έχει κανένα κοινό μεγάφωνο..." Μπ.Μπρεχτ-Για τους καλλιτέχνες και τον καθένα μας


"...Αν ο ηθοποιός δε θέλει να είναι παπαγάλος ή μαϊμού, πρέπει να κάνει κτήμα του τη γνώση της εποχής του πάνω στην κοινωνική ζωή, παίρνοντας μέρος στους ταξικούς αγώνες. Μπορεί αυτό να φανεί σε μερικούς σαν κατάπτωση, μιας και τοποθετούν την τέχνη, αφού προηγουμένως έχει τακτοποιηθεί η πληρωμή, στις πιο ψηλές σφαίρες. Οι περισσότερες, όμως, αποφασιστικές μάχες του ανθρώπινου γένους δίνονται πάνω στη γη, όχι στους αιθέρες και "έξω" στη ζωή, όχι μες στους εγκεφάλους. Κανείς δεν μπορεί να υψωθεί πάνω από τις αντιμαχόμενες τάξεις, γιατί κανείς δεν μπορεί να υψωθεί πάνω απ' τον άνθρωπο. Η κοινωνία δεν έχει κανένα κοινό μεγάφωνο, όσο είναι χωρισμένη σε τάξεις. Ετσι, όσοι λένε πως δεν ανακατεύονται στην πολιτική, σημαίνει πως ανήκουν στην άρχουσα τάξη..."

Αυτά έλεγε ο Μπρεχτ και ήξερε καλά τι έλεγε. Κάποιοι καλλιτέχνες βεβαια έχουν την ψευδαίσθηση και την αυταπάτη οτι μπορούν να σταθούν σε ουδέτερες ζώνες, προσπαθώντας δηθεν να ενωσουν αυτά που δεν γινεται πια να ενωθούν. Αυτό που κάνουν όμως  τελικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας  κομπασμός του μικροαστού που καυχιέται πως αυτός. αυτοπροσώπως, κατάφερε με τη μεγάλη του δόξα να γίνει το "κοινό μεγάφωνο"!

Κάποιος παλιός μου είπε ότι ο μικροαστός δε γίνεται ποτέ του επαναστάτης ό,τι κι αν λέει. Κι όταν ρώτησα  το γιατί, μου εξήγησε ότι αυτό συμβαίνει γιατί ποτε του δεν μπορεί να ενταχτεί στην υπηρεσία του λαού, αλλά πάντα θέλει να στέκει σε μια θέση ξεχωριστή λίγο πιο έξω και λίγο ή πολύ πιο πάνω από το λαό. Ειναι αυτοί που δεν έχουν καταλάβει τι ακριβως εννοούν όταν λένε "ΕΓΩ δεν αντέχω το "μάντρωμα"" ... ή 'οπως αλλιώς τους αρέσει να το λένε βάζοντας όμως μπροστά ένα δυνατό ΕΓΩ.
Ομως στους δυσκολους καιρούς οι αυταπάτες ειναι ομίχλες που τις σκορπίζει ο αέρας που φυσάει διαρκώς, και τότε έρχεται για τον καθενα η στιγμη ν'αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, κι εκείνη την περίεργη στιγμή βεβαια κανενός το ένδοξο παρελθόν δεν είναι άρκετό για να τον βγάλει λάδι στα μάτια όσων υποφερουν και ζητάνε στήριξη από εκείνους που για χρόνια έχουν στηρίξει.
Το δίλημμα είναι εκει και περιμένει απάντηση. "Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες".
Αδερφικά το λέω και πρώτα από όλους σε μένα, και χωρίς την παραμικρή διάθεση να παραστήσω τον ταπεινό αλλά φωτεινό παντογνώστη.

- , 0 σχόλια

ΒΑΡΒΑΡΗ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗ Μ Ε ΝΟΜΟΥΣ


     
Μετά την ψήφιση της νέας δανεικής σύμβασης που εξασφαλίζει την δια βίου τοκογλυφική αφαίμαξη της χώρας από τους εγχώριους και ξένους «δανειστές», έρχεται και η εφαρμογή  όλου εκείνου του πλαισίου που θα διασφαλίσει στην ντόπια  αστική τάξη και των διεθνών εταίρων της με νόμο την άγρια εκμετάλλευση του εργαζόμενου κόσμου. Για τα άρθρα του εφαρμοστικού νόμου πρόκειται που με τον συνήθη αστικό-«δημοκρατικό» τρόπο του κατεπείγοντος ψηφίζονται αυτές τις μέρες στο κοινοβούλιο τους.
Επιδιώκοντας την όσο πιο γρήγορη ανάταξη του συστήματος που παραπαίει από τους κλυδωνισμούς της ενδογενούς και παρατεταμένης κρίσης του, οι μέντορες  και το πολιτικό του προσωπικό, βιάζονται να ρίξουν την εργατική τάξη και τις γενιές που έρχονται σε μια δουλοκτητικού τύπου εκμετάλλευση με απροσδιόριστο βάθος χρόνου.
Έτσι από την 1η Μαρτίου συμφώνα με όσα ανήγγειλε ο πρώην εργατοπατέρας και υπουργός της εργοδοσίας Κουτρουμάνης  αλλάζει όλο  το πλαίσιο  της διαπραγμάτευσης για την πώληση και την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Σύμφωνα με όσα πρότεινε η τρόικα και νομοθετούν από την 1η Μαρτίου:
*Μειώνονται οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα κατά 22%, για νέους κάτω των 25 ετών κατά 32% και παγώνουν όλες οι αυξήσεις στο πόσο της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης που διαμορφώνεται από την μείωση.
*Μείωνονται από 6 σε 3 μήνες του χρόνου μετενέργειας των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων που έχουν λήξει.
*Κατάργούνται τα βασικά  επιδομάτα  των κλαδικών συμβάσεων.
*Κατάργούνται  οι υλλογικές συμβάσεων αόριστου χρόνου και θεσπίζεται   ανώτατο όριο τα 3 χρόνια. Η εφαρμογή θα ισχύει 1 χρόνο το αργότερο από την ψήφιση του νόμου.
* Αλλαγή –κατάργηση του ΟΜΕΔ ( Οργανισμού Μεσολάβησης Διαιτησίας) αφού πια απαιτεί και την προσφυγή και των δύο μερών δηλαδή του εργοδότη και του  εργαζόμενου για την γνωμοδότηση.
*Μειόνονται οι εργοδοτικές εισφορέςστο ΙΚΑ κατά 2% και καταργούναι οι  των Οργανισμοι Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας.
Να σημειώσουμε δε πως το μνημόνιο προβλέπει περεταίρω μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 3% από την1/1/ του2013 καθώς και επί πρόσθετη  μείωση της ΕΓΣΣΕ. Αξίζει να σημειωθεί πως η μείωση των μισθών θα επιφέρει και την ανάλογη μείωση του ούτως ή άλλως εξευτελιστικού ποσού του ταμείου ανεργίας από τα 460 στα 350 ευρώ.
Σε όλα αυτά επίσης να προσθέσουμε και την μείωση των κύριων συντάξεων κατά 12% καθώς  και των επικουρικών που συρρικνώνουν το εισόδημα των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας στο επίπεδο και κάτω από τα όρια της φτώχιας.    
Η μνημονική  κατεδάφιση των εργατικών  και των κοινωνικών δικαιωμάτων όμως δεν θα μπορούσε να επέλθει με τόση ευκολία εάν οι εργοδότες ,οι τροικανοί και το πολιτικό τους προσωπικό δεν είχαν ως πολύτιμο σύμμαχο   την ξεπουλημένη  δράκα των γραφειοκρατών που παρά τις  δήθεν  λεκτικές διαφοροποιήσεις είναι διαχρονικά εξαγορασμένη για την  διατήρηση του συστήματος της εκμετάλλευσης με υλικά και άλλα συμφέροντα που αντιστρέφονται την νικηφόρα προοπτική των αγώνων . Ας ελπίσουμε πως μέσα στο βαθύ χειμώνα της βαρβαρότητας που μπαίνουμε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τις συλλογικές μας νίκες που πρέπει οπωσδήποτε να έρθουν σύντομα                     
    .  
Αναρτήθηκε και στο Βαθύ Κόκκινο  
Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012 - 0 σχόλια

Σκέψεις με αφορμή τους εργοστασιακούς αγώνες της περιόδου



του Ν.Π., εργαζόμενος στο Θριάσιο



ΚΡΙΣΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ 

Αυτό που στη σημερινή πραγματικότητα έχει αναδειχθεί και το βιώνουμε πλέον όλο και πιο έντονα είναι η αντίφαση ανάμεσα στην ωρίμανση των αντικειμενικών–υλικών συνθηκών, που μας επιτρέπουν να περάσουμε σε μία κοινωνία της ελευθερίας και στην καθυστέρηση του υποκειμενικού παράγοντα που μας καθηλώνει σε ένα κοινωνικό σύστημα σάπιο, που μαζί του καταστρέφονται ο πλανήτης και η ανθρωπότητα. 

Έτσι δεν οξύνεται η ταξική πάλη και δεν ωριμάζει η επαναστατική μας συνείδηση. Αντιθέτως μέχρι τώρα βάθαινε η ενσωμάτωσή μας σε τέτοιο βαθμό που μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ήμασταν μια τάξη χωρίς ταυτότητα, με αδυναμία να αρνηθούμε τον εαυτό μας ως τάξη στη δικαιοδοσία του κεφαλαίου και να κινηθούμε εναντίον του. 

Στην ιστορική περίοδο που διανύουμε αυτό που επίσης συμβαίνει είναι ότι σε παγκόσμιο επίπεδο το κεφάλαιο δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί επαρκώς την εργατική τάξη και συνεπώς η ίδια η εκμεταλλευτική σχέση δεν αναπαράγεται. Λιγοστεύουν οι κερδοφόρες επενδύσεις, δεν επανατοποθετούνται τα κέρδη στην παραγωγή και μοιραία προκύπτει αδυναμία αναπαραγωγής και της ίδιας της εργατικής τάξης. 

Αυτή η αδυναμία προκάλεσε και την αποδέσμευση του μισθού από την κατανάλωση. Έτσι μπόρεσε και χρησιμοποιήθηκε το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο για την υποθήκευση του μέλλοντος με τα καταναλωτικά δάνεια. Δεν είναι τυχαίο που η κρίση πρωτοεμφανίστηκε ως κρίση χρέους των νοικοκυριών στις ΗΠΑ. Μετατράπηκε στη συνέχεια σε κρίση χρέους κρατών για να σωθούν οι τράπεζες και κατά τα φαινόμενα έχουμε κρίση νομισμάτων. 

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΦΑΥΛΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ 

Στη συνέχεια, η όλη κατάσταση αναγκάζει το κεφάλαιο να συνεχίσει να εφαρμόζει την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού ως μοναδική απάντηση στην κρίση. Για να διατηρήσει σε υψηλό επίπεδο το ποσοστό κέρδους, δεν έχει άλλη επιλογή από το να επιτεθεί στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και στην περιουσία του κράτους. Αυτή όμως η κερδοφορία είναι πρόσκαιρη, δεν αναπαράγεται η εκμεταλλευτική σχέση μακροπρόθεσμα και καθολικά παρά σε περιπτώσεις που μπορεί ακόμη να εξασφαλίζεται ο ανταγωνισμός. 

Το αποτέλεσμα δεν αργεί να είναι η γενίκευση της αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου και το βάθεμά της λόγω φαύλου κύκλου. Προκύπτει μεγαλύτερη μείωση μισθού, περισσότερη ανεργία, λιγότερη επιδότηση, λιγότερο κοινωνικό κράτος. Κάποια στιγμή θα εμφανιστεί και το όριο της ιστορικής φάσης της αναδιάρθρωσης που διανύουμε, και την επέκταση αυτού του ορίου χρονικά θα μπορούν πλέον να αναλάβουν μόνο οι δυνάμεις καταστολής. 

Στη χώρα μας βρισκόμαστε ακριβώς σε αυτό το σημείο και όλοι παρακολουθούν τι θα κάνουμε οι εργαζόμενοι, πώς θα αντιδράσουμε, για να εκτιμήσουν διεθνώς την κατάσταση. Οι δε τοκογλύφοι ανταγωνίζονται για το ποιος θα αναλάβει την εκμετάλλευση της χώρας και των εργαζομένων. 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ; 

Βλέπουμε καθαρά την απογύμνωση της πραγματικότητας από το μανδύα της πολιτικής και του συνδικαλισμού. Οι κοινοβουλευτικοί δρόμοι και οι επιλογές της Αριστεράς αναδεικνύουν απλά και μόνο το αδιέξοδο. Από δω και ύστερα με τους αγώνες μας θα διεκδικούμε την αναπαραγωγή της ζωής μας, όπως στην πραγματικότητα συμβαίνει και με τους Χαλυβουργούς στον Ασπρόπυργο. Οι μέχρι τώρα πολιτικές και συνδικαλιστικές μεσολαβήσεις έχουν αποδειχθεί ανεπαρκείς, και αναγκαστικά οι εργαζόμενοι θα στραφούμε σε άμεσες δράσεις. 

Πιθανόν ο αγώνας μας να διεθνοποιηθεί και με τους άλλους λαούς της Ευρώπης και να καταργήσουμε την ΕΕ και να πορευτούμε καθαρά σε μια άλλη κατεύθυνση αντικαπιταλιστικού περιεχομένου. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η κρίση του κεφαλαίου θα συνεχιστεί και οι συνέπειες για μας θα είναι όπως αυτές ενός παγκοσμίου πολέμου. Σαν μόνη λύση για την ανθρωπότητα σήμερα προβάλλει η αναπαραγωγή της ζωής με προοπτική την αμφισβήτηση του πυρήνα του συστήματος που είναι η καταναγκαστική εργασία και η εμπορευματοποίηση των πάντων. 

Δηλαδή ο άμεσος αγώνας μας να συνδεθεί και με ένα όραμα μίας μελλοντικής κοινωνίας για λογαριασμό δικό μας και όλης της ανθρωπότητας. Η διεκδίκηση της ζωής μας να σημαίνει αγώνας από σήμερα για να επέλθει το τέλος της αποξένωσης και της αλλοτρίωσης, της οικονομίας και των τάξεων, του κράτους και των εθνοτήτων, μα κυρίως της καταναγκαστικής εργασίας. 

ΜΕ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕΙΣ Ή ΧΩΡΙΣ; 

Στην παρούσα φάση βλέπουμε ότι το κεφάλαιο για να συνεχίσει να υπάρχει επιλέγει να εγκαταλείψει την λογική της ενσωμάτωσης, αναιρεί τους οικονομικούς και ιδεολογικούς όρους που την εξασφάλιζαν και επιτίθεται στο ψαχνό. Το ερώτημα που προβάλει είναι αν αυτή η επιλογή του αρκεί για την αφύπνιση της εργατικής τάξης και την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα χωρίς τις γνωστές μεσολαβήσεις. 

Είναι αλήθεια ότι ο συνδικαλισμός από την αντιπολίτευση και μετά πήρε όλες τις δυνάμεις της κοινωνίας και τις πρόσφερε στις κυβερνήσεις, στα κόμματα ή στην εργοδοσία. Δεν αγωνιστήκαμε ποτέ σαν συνδικαλιστικό κίνημα υπέρ του πραγματικού εργατικού δικαιώματος. Έχουμε αποδεχθεί τον όρο της υπεραξίας του προϊόντος αλλά ποτέ την εργατική τάξη ως κεφαλαιούχο, αφού κατέχει τόσο χειρωνακτικό όσο και πνευματικό κεφάλαιο που χωρίς τη συμμετοχή του καμία παραγωγή δεν μπορεί να προκύψει. Είναι αθέμιτη, λοιπόν, η θεσμοθέτηση του εργοδοτικού δικαιώματος, όπως και η ιδιοποίηση της παραγόμενης αξίας από τον εργοδότη, αλλά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν προσανατολίζονται ποτέ από αυτό. 

Οι γραφειοκράτες και τα κόμματά τους μας αφήνουν συνειδητά στο παρασκήνιο, καταστρέφουν την ιστορική συνέχεια των αγώνων, μας προσφέρουν αποξένωση, αλλοτρίωση, και η έλλειψη εμπειρίας είναι χαρακτηριστική. 

Σήμερα μπορούμε σιγά-σιγά να αυτοδραστηριοποιηθούμε και με βασικό μέσο τη δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων να αναχαιτίσουμε το συνδικαλιστικό κατεστημένο. Σαν κατεστημένο θα πρέπει να χαρακτηρίζεται ό,τι προβαίνει σε ενέργειες που εμποδίζουν την ελεύθερη κίνησή μας και ό,τι αντικαθιστά την ελεύθερη δραστηριότητά μας με προκατασκευασμένες στάσεις των συνδικαλιστικών παρατάξεων και των κομμάτων τους. 

Πρέπει επιτέλους να αφεθεί, ή να βοηθηθεί εν μέρει, η εργατική τάξη, ώστε να παίξει στο προσκήνιο της ζωής. Από εδώ ξεκινάει και ο υποβοηθητικός ρόλος της Αριστεράς στο βαθμό που είναι απαλλαγμένη από λογικές πρωτοπορίας, καθοδήγησης μαζών και χειραγώγησης της κοινωνίας. Μιας Αριστεράς που οι ιδέες και οι αξίες της αναδεικνύονται μέσα στους αγώνες και που στοχεύουν στην αποδυνάμωση της ιδεολογικής ηγεμονίας της αστικής τάξης, κάτι που λόγω κρίσης γίνεται πιο εύκολα. 

Εν κατακλείδι, πρέπει να προτάξουμε την πρωτοβουλία μας και τη δραστηριότητά μας μέσα στα εργοστάσια με σκοπό να προκύψουν νέα όργανα εκπροσώπησης, ανακλητά και ελεγχόμενα ,να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να κατακτήσουμε τη δυνατότητα να αποφασίζουμε και να πράττουμε τα δέοντα από θέση χειραφέτησης με συλλογικές προσπάθειες και για λογαριασμό όλης της κοινωνίας. 

Να καταργήσουμε κάθε σχέση εκμετάλλευσης και καταναγκαστικής εργασίας. 

Ο δρόμος για την κοινωνία της απόλυτης ελευθερίας έχει ήδη ανοίξει. 


Από το 7ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί 


- , 0 σχόλια

H απάντηση του Γιάννη Αγγελάκα στον Π. Κωστόπουλο


 
   
 «Διαβάζοντας την επιστολή απάντηση απολογία του κυρίου Πέτρου Κωστόπουλου για το κλείσιμο της ΙΜΑΚΟ  έκανα μερικες σκέψεις ψύχραιμες χωρίς ίχνος χαιρεκακίας , μερικες στιγμες μάλιστα ένοιωσα μια βαθειά θλίψη για τις στενοχώριες τις  έννοιες και τα δυσβάσταχτα βάσανα που περνά κάποιος άνθρωπος που  υπήρξε μέχρι πρότινος ο γκουρού της ανεμελιάς και της ελαφράδας για ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής μας κοινωνίας.
Ωστόσο η έκπληξη ή η αποκορύφωση αν θέλετε της κατάθλιψης που τραγικά διαπερνά όλο το κείμενο έρχεται τη τελευταία στιγμή στο τελευταίο υστερόγραφο:
»ΥΓ.4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…»
Δεν λέω , μπορεί και να’ναι ηρωικό να βλέπεις τον καπετάνιο να βουλιάζει με το πλοίο του, μέσα στα τοξικά απόβλητα που ο ίδιος δημιουργούσε όλα αυτά τα χρόνια, φωνασκώντας ‘δεν μετανοιώνω’, αλλά πείτε μου αν υπάρχει ένας στοιχειωδώς σκεπτόμενος και ευαίσθητος Έλληνας που να μη γνωρίζει έστω και εκ τω υστέρων ότι το εν λόγω απόφθεγμα υπήρξε ένα απο τα βασικά συνθήματα με τα οποία η πασοκική πανούκλα έπεσε πάνω στη παραζαλισμένη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία τότε στα μέσα της δεκαετίας 80 για να αποπλανήσει και να μυήσει σχεδόν τους πάντες δεξιούς αριστερούς στις ιερές αξίες του σταρχιδισμού, του κωλαρπαξισμού, του τομαρισμού, της απενοχοποίησης του κυνηγιού του κέρδους και της εφήμερης δόξας και να μας βάλει όλους να τρέχουμε κακόγουστοι χωρίς μνήμη λαχανιασμένοι και χαζοχαρούμενοι προς τον όλεθρο. Κρίμα που 60 χρόνια ζωής δεν άφησαν ούτε ένα τόσο δα ίχνος γνώσης μέσα στην ύπαρξη του κυρίου Κωστόπουλου.
Του αφιερώνω ένα τετράστιχο που σε κάποιους θα θυμίσει κάτι:
Η ζωή είναι μεγάλη
κι αν την κάνεις καρναβάλι
Θα’ρθει η ώρα να χτυπήσεις
το ξερό σου (τ’αδειανό σου;) το κεφάλι»


                                                                        
                                                                           
Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012 - , 0 σχόλια

Αλληλέγγυοι και συμμέτοχοι με τους διωκόμενους




Η αντίθεση της πλειονότητας της πανεπιστημιακής κοινότητας (συλλόγων και ακαδημαϊκών οργάνων) στον νέο νόμο και οι πρωτοβουλίες του πανεπιστημιακού κινήματος απαξίωσαν τις αντιδημοκρατικές διαδικασίες για τις εκλογές των Συμβουλίων Ιδρύματος που επέβαλε με αυταρχισμό το Υπουργείο και απέτρεψαν μέχρι σήμερα τη διεξαγωγή τους.   Μπροστά σε αυτή την αποτυχία το υπουργείο και οι δυνάμεις των «προθύμων» επιδίδονται σε νέα εκστρατεία συκοφάντησης και δυσφήμισης του κινήματος, παρουσιάζοντας τις παρεμβάσεις για τη ματαίωση των εκλογών ως επιχείρηση «βίαιης επιβολής αντιδημοκρατικών πρακτικών» από «μειοψηφικές ομάδες».

Επιστρατεύονται όλα τα μέσα!  Στη Θεσσαλονίκη ο εισαγγελέας ασκεί δίωξη κατά του Γιάννη Κρεστενίτη, προέδρου του Ενιαίου Συλλόγου Διδασκόντων του ΑΠΘ, του Γιάννη Κορμούλη, προέδρου του συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του ΑΠΘ και φοιτητών εκπροσώπων των φοιτητικών παρατάξεων (ΜΑΣ, ΑΡΕΝ, ΕΑΑΚ) επειδή συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις για τη ματαίωση της εκλογής Συμβουλίου, ενεργώντας στο πλαίσιο αποφάσεων των συλλογικών φορέων τους.  

Στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας, για τη ματαίωση των εκλογών, η εκστρατεία παίρνει τη μορφή συντονισμένων χυδαίων προσωπικών επιθέσεων με στοχοποίηση και προσβολή της επιστημονικής και ακαδημαϊκής οντότητας και του ήθους του Τάκη Πολίτη, προέδρου του Ενιαίου Συλλόγου Διδασκόντων του Πανεπιστημίου.
Οι «πρόθυμοι» υποστηρικτές του νέου νόμου εμφανίζονται άλλη μια φορά σαν  υπερασπιστές της «δημοκρατικής νομιμότητας», τη στιγμή που  οι μαχόμενες δυνάμεις της κοινωνίας αντιστέκονται με όλα τα μέσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα των μνημονίων.   Με γενικές απεργίες και διαδηλώσεις αγωνίζονται μαζικά να εμποδίσουν την ψήφιση των νόμων ή να ακυρώσουν ψηφισμένους νόμους που καταδικάζουν τους νέους στην εξαθλίωση και ανεργία ή τη μετανάστευση, τους εργαζόμενους σε απολύσεις και φτώχεια, να ακυρώσουν νομοθετήματα υποτέλειας που καταργούν τα δημόσια αγαθά της υγείας και της παιδείας και εκποιούν τον δημόσιο πλούτο και μετατρέπουν τη χώρα σε προτεκτοράτο της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Το πανεπιστημιακό κίνημα καταγγέλλει την νέα έκρηξη αυταρχισμού, που εκφράζεται με την ποινικοποίηση του συνδικαλισμού και της συλλογικής έκφρασης και δράσης στην ανώτατη εκπαίδευση και την άθλια στοχοποίηση ενεργών μελών του.   Είμαστε αλληλέγγυοι με όσους βάλλονται και συμμέτοχοι στον κοινό αγώνα.

Ο νόμος που συρρικνώνει και υποβαθμίζει την δημόσια και δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση, όπως υπαγορεύουν  οι επιχειρήσεις και οι υποστηρικτές του μνημονίου, που καταργεί την ελευθερία στη διδασκαλία, την έρευνα και τη διακίνηση ιδεών δεν θα εφαρμοστεί, θα καταργηθεί!

Οι μαχόμενες δυνάμεις της παιδείας και της εργασίας θα ακυρώσουν τα μνημόνια και όλους τους αντιλαϊκούς και αντιδημοκρατικούς νόμους και θα ανατρέψουν την τρόικα και την κυβέρνηση της υποτέλειας.


ΔΙΚΤΥΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ
Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012 - 1 σχόλια

Ανακοίνωση Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής(Βίντεο)



ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ - ΟΛΑ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!




Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, νέοι, συνταξιούχοι, μαθητές, φοιτητές, άνεργοι πλημμύρισαν τους δρόμους και τις πλατείες γύρω από το Σύνταγμα στην Αθήνα αλλά και όλες τις πόλεις το απόγευμα της Κυριακής 12 Φλεβάρη για να δηλώσουν ένα μεγάλο ΟΧΙ στο δεύτερο -ακόμα πιο βάρβαρο Μνημόνιο- και στη δανειακή σύμβαση-λαιμητόμο για τα εργατικά δικαιώματα. Αυτή ήταν η απάντηση του αγωνιζόμενου λαού απέναντι στην τρομοκρατία που εξαπέλυσε ο πρωθυπουργός Παπαδήμ(ι)ος και συνολικά η λαομίσητη κυβέρνησή του με την πλήρη στήριξη των ΜΜΕ.

Και τι δεν είπαν! Πως θα πεινάσουμε, πως δεν θα έχουμε φάρμακα, πως δεν θα υπάρχει πετρέλαιο, πως θα είναι άδεια τα ράφια των σουπερμάρκετ... Προβάλλοντας κάθε είδους εκβιαστικό δίλημμα προσπάθησαν να πνίξουν τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση στα αδιέξοδα κανάλια του φόβου και της παραίτησης. Μέχρι πως οδηγούμαστε σε εμφύλιο, είπαν. Στην κοινωνία υπάρχει διχασμός. Από τη μια είμαστε εμείς, όλος ο εργαζόμενος λαός, ενωμένος ενάντια στα σχέδια τους και από την άλλη βρίσκονται αυτοί, οι καπιταλιστές και τα τσιράκια τους, οι πολιτικοί.

Κι όταν ο κόσμος τους αγνόησε προκλητικά και ξεχύθηκε στους δρόμους -σε μια από τις πιο μαζικές διαδηλώσεις μετά την απελευθέρωση του ’44-, η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου, τα κόμματα που τη στηρίζουν (ΠΑΣΟΚ–ΝΔ–ΛΑΟΣ–ΔΗΣΥ), η ΕΕ, το ΔΝΤ, το κεφάλαιο και τα ΜΜΕ πανικόβλητοι, κατέφυγαν για άλλη μια φορά στη γνωστή συνταγή: στο όργιο βίας, στην ωμή καταστολή, στον πρωτοφανή χημικό πόλεμο, που αποτελούν το τελευταίο χαρτί ενός συστήματος που καταρρέει από τη λαϊκή οργή.

Θέλησαν να μετατρέψουν την πλατεία και τη γύρω περιοχή σε κρανίου τόπο. Βλέποντας ότι ήδη από τις 5 μ.μ. το Σύνταγμα είχε γεμίσει και οι διαδηλωτές συνέχιζαν να συρρέουν με αμείωτο ρυθμό (ήταν γεμάτοι οι δρόμοι από Ευαγγελισμό, Πανεπιστημίου, Σταδίου, Ερμού, Μητροπόλεως, Αμαλίας ως Συγγρού) ξεκίνησαν πριν από τις 5.30 μ.μ. τις ρίψεις χημικών και τον αποκλεισμό δρόμων πρόσβασης στο Σύνταγμα, ενώ ταυτόχρονα επιδίωκαν να διαλύσουν τους διαδηλωτές μπροστά από τη Βουλή πνίγοντάς τους στα χημικά, κυριολεκτικά χωρίς καμιά αφορμή.

Δεν τα κατάφεραν όμως να διαλύσουν το πλήθος, που ήταν αποφασισμένο να μείνει. Κανείς δεν τους έκανε το χατίρι, κανείς δεν έφυγε. Οι διαδηλωτές υποχωρούσαν για μια στιγμή, ίσα να πάρουν ανάσα, και επέστρεφαν. Για ώρες ολόκληρες ως αργά το βράδυ, παρά τους τόνους χημικών, παρά την απίστευτη βία, τις δεκάδες συλλήψεις, παρά τον πετροπόλεμο στον οποίο κατέφυγαν τα ΜΑΤ εναντίον των διαδηλωτών, κανείς δεν πήγε σπίτι του. Επιμέναμε απαιτώντας ένα και μοναδικό πράγμα.ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΛΟΙ. Μέναμε για να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στη ζωή, το δικαίωμά μας στον αγώνα. Και αυτή μας η επιμονή, αυτό το πείσμα του κόσμου να δηλώσει «παρών» στοιχειώνει και θα στοιχειώνει τις μέρες τους από δω και πέρα.

Τα ΜΜΕ, πλήρως ευθυγραμμισμένα στις επιταγές τους, απέκρυψαν απολύτως την αλήθεια και προσπάθησαν να συμβάλουν στην τρομοκρατία, εστιάζοντας στις «εικόνες χάους», στα καμένα κτίρια και στις λεηλασίες, αλλά απλώνοντας πέπλο σιωπής για την πρωτοφανή μεγαλειώδη συγκέντρωση…

Εμπρηστές είναι αυτοί που ψηφίζουν μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους. Είναι αυτοί που διαλύουν εργατικές κατακτήσεις κερδισμένες με αίμα, πριν ένα αιώνα. Αυτοί βάζουν φωτιά στην κοινωνία, αυτοί εξαπλώνουν τη βαρβαρότητα, αυτοί έχουν την ευθύνη για το χάος που έρχεται.

Και ενώ έξω από τη Βουλή γινόταν πραγματικός πόλεμος, η πλειοψηφία των βουλευτών, δειλοί, σκυφτοί, οσφυοκάμπτες, επέλεξαν να «ψηφίσουν» την πλήρη κατάργηση των κοινωνικών, πολιτικών, δημοκρατικών, εργασιακών, ασφαλιστικών και μορφωτικών δικαιωμάτων της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Επέλεξαν να σταθούν απέναντι στη θέληση του κόσμου της εργασίας και να στηρίξουν την κοινωνική βαρβαρότητα, τον κοινωνικό μεσαίωνα.

ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ. ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ, ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΜΟΝΗ ΚΑΙ ΑΥΤΑΠΑΤΗ. ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ «ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ» ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τις κάλπες που θα αναδείξουν άλλους διαχειριστές της ίδιας πολιτικής. Έχουμε να περιμένουμε τα πάντα από τους δικούς μας αγώνες, από τη δική μας συμμετοχή. Σωτήρες δεν υπάρχουν και κανείς δεν θα σωθεί μόνος του. Κανένας κλάδος, κανένας αγώνας δεν θα νικήσει αν κλειστεί στο χώρο του, στο μαγαζί του, στον κλάδο του. Μπορούμε να κερδίσουμε μόνο αν ανατραπεί συνολικά αυτή η πολιτική, αν οι εργαζόμενοι πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας.

Τώρα είναι η ώρα να εντείνουμε τους αγώνες μας – να μην τους αφήσουμε να πάρουν ανάσα. Με συνεχιζόμενες διαδηλώσεις, καταλήψεις, απεργίες, αγώνες διάρκειας προχωράμε μέχρι να τους διώξουμε. Οργανωνόμαστε «από τα κάτω», με συνελεύσεις και επιτροπές αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, ξεπερνώντας το ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που, μετά τη συμμετοχή της στον κοινωνικό διάλογο για το πώς θα μειωθεί το μισθολογικό κόστος, θυμήθηκε να «αντισταθεί» προκηρύσσοντας απεργίες εκτόνωσης, χωρίς κανένα σχέδιο, καμία προετοιμασία, καμιά διάθεση κλιμάκωσης.

Το ζήτημα, όπως λέει και ο ποιητής, έχει πια τεθεί: ή θα συνεχίσουμε να είμαστε γονατιστοί ή θα ορθώσουμε άλλο πύργο ατίθασο απέναντί τους.

- Κάτω η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΕΕ-ΔΝΤ-ΣΕΒ και κάθε κυβέρνηση κοινωνικού πολέμου ενάντια στους εργαζόμενους. Να πάρει ο λαός στα δικά του χέρια τις τύχες του, μέσα από συνελεύσεις σε γειτονιές και σε χώρους εργασίας.
- Απέναντι στο εκβιαστικό δίλημμα, «συναίνεση ή χρεοκοπία» που χρησιμοποιούν κράτος και αφεντικά για να επιβάλουν την υποταγή μας, να αντιτάξουμε το πραγματικό δίλλημα του κόσμου της δουλειάς, «καπιταλιστική βαρβαρότητα ή ανατροπή για μια κοινωνία χωρίς φτώχεια και εξαθλίωση, για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας».
- Όχι στο σφαγείο της δανειακής σύμβασης, του ευρώ και της ΕΕ. Δεν θα πληρώσει ο λαός το χρέος.
- Ενωμένοι και αποφασισμένοι να βάλουμε φραγμό στην εργοδοτική ασυδοσία και στους εκβιασμούς τους. 
 - Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων της διαδήλωσης – Να σταματήσουν οι διώξεις.
- Δεν διαπραγματευόμαστε το δικαίωμά μας να διαδηλώνουμε.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ! ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!

Μπορούμε να κερδίσουμε, μόνο αν πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και ανατρέψουμε στην πράξη τα σχέδια εργοδοτών- κυβερνήσεων


Και στον κλάδο του βιβλίου ο πόλεμος των εργοδοτών ενάντια μας μαίνεται: απολύσεις, μειώσεις μισθών, μη καταβολή δεδουλευμένων, αποζημιώσεων, ασφαλιστικών εισφορών, ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις, εκ περιτροπής εργασία, εντατικοποίηση κοκ. Σε μια σειρά εργασιακούς χώρους υπάρχουν ανοιχτά μέτωπα, οι εργαζόμενοι αντιστέκονται….. ΦΛΩΡΑΣ, ΚΕΔΡΟΣ, Modern Times, ΣΑΒΒΑΛΑΣ, ΑΝΤ. ΣΑΚΚΟΥΛΑΣ, Π. Γεωργίου, ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ, Μετρόπολις, Ιανός, Ίνδικτος, Π. Κυριακίδης….

Ο Σύλλογός μας και το Σωματείο στη Θεσ/κη βρισκόμαστε σε διαρκή κινητοποίηση. Δεν συναινούμε στα σχέδια της εργοδοσίας. Δεν υπογράφουμε την καταδίκη μας. Αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα στους χώρους δουλειάς ενωμένοι και δεν αφήνουμε περιθώρια σε όσους παίρνουν το μέρος της εργοδοσίας να μας υπονομεύουν και να μας ξεπουλάνε. Χτίζουμε επιτροπές αγώνα και πυρήνες αντίστασης, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που μας αφορούν άμεσα. Ενημερωνόμαστε, συζητάμε και φτιάχνουμε δεσμούς αλληλεγγύης και όχι σχέσεις αλληλοεξόντωσης. Ταυτόχρονα χτίζουμε τις γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα στους χώρους δουλειάς και το κλαδικό σωματείο. Δεν υπογράφουμε καμία ατομική ή επιχειρησιακή σύμβαση πριν ενημερώσουμε το Σύλλογο.

Τώρα όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαία η συσπείρωση στο Σύλλογο. 

Γενική Συνέλευση, Κυριακή 4 Μάρτη 11.00 π.μ. στα γραφεία μας

να συζητήσουμε για τη δράση μας μπροστά στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται


ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ - ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ


                                                             

                                                            
Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012 - 0 σχόλια

Τάσος Λειβαδίτης: Αιώνας εμπορίου



Αιώνας εμπορίου


H προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία
έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο
εμπόριο
κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα,
μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους
λαχειοπώλες
διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις
τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά
Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία
δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση,
ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές,
χρεώγραφα
κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει;
«ζούμε σε μια μεγάλη εποχή», οι παπαγάλοι δεν κάνουν
ποτέ απεργία
μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές
περηφάνειες
γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ’ όλη τη βέβαιη νιότη σου,
βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελοί να τα
μαζέψουν
νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας,
δολάρια ασημένια
η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται
πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν
μεθαύριο
σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της «μεγάλης μας εποχής»,
κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο
θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω
απ’ τη φιλάργυρη αιωνιότητα, σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας
μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει,
τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι,
είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση,
ο Pοκφέλλερ άρχισε
πουλώντας καρφίτσες. Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο
προστατευτικό σπίτι
με τις πέτρες που μου ρίξατε

                                                           
- , 0 σχόλια

Σαν σήμερα δημοσιεύτηκε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο


Ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία σε όλο τον κόσμο, μαζί με την Αγία Γραφή, το Κοράνι και το Κόκκινο Βιβλιαράκι του Μάο, που άσκησε τεράστια επιρροή τον 19ο και 20ο αιώνα. Κυκλοφόρησε στις  του 1848. Συγγραφείς του, ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς.
Το βιβλίο ήταν παραγγελία της «Κομμουνιστικής Λίγκας» στους δύο θεωρητικούς της κομμουνιστικής ιδέας, ενόψει του συνεδρίου της στο Λονδίνο. Το «Μανιφέστο» προτείνει ένα σχέδιο δράσης για την προλεταριακή επανάσταση, που θ' ανατρέψει τον καπιταλισμό και τελικά θα φέρει την αταξική κοινωνία. Το βιβλιαράκι αυτό αναφέρει για την επιβολή του προοδευτικού φόρου, την κατάργηση της ιδιοκτησίας και την εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής, ως βήματα για την επιβολή του κομμουνισμού.
Γραμμένο με όσο το δυνατόν απλό και κατανοητό τρόπο, αφού απευθύνεται στις μάζες, το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» ήταν το «Ευαγγέλιο του Κομμουνισμού», που επηρέασε τις τύχες όλου του πλανήτη. Εκατομμύρια άνθρωποι έχυσαν το αίμα τους, ως άλλοι Χριστιανοί, για τα ιδανικά του κομμουνισμού, εις μάτην, όμως, καθώς ο καπιταλισμός ζει και βασιλεύει. Για να το κατορθώσει αυτό αναγκάστηκε να αποδεχθεί πολλές από τις ιδέες του «Μανιφέστου», όπως τον προοδευτικό φόρο, την κρατική παρέμβαση στην οικονομία, την κατάργηση της παιδικής εργασίας και τη δωρεάν παιδεία.
Το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» ήταν το πρώτο μαρξικό έργο που μεταφράσθηκε στα Ελληνικά, μόλις το 1908, από τον συγγραφέα Κωνσταντίνο Χατζόπουλο. Δημοσιεύθηκε τότε σε συνέχειες στην εφημερίδα «Ο Εργάτης» του Βόλου και το 1913 ολόκληρο σε φυλλάδιο από το Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθήνας.

Διάσημα Αποσπάσματα

  • «Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού».
  • «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!»
  • «Οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν, παρά μόνο τις αλυσίδες τους».


Μεταφράσεις στα Ελληνικά (ενδεικτικές)


  • Η πρώτη μετάφραση του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» στα ελληνικά σε γλαφυρή Δημοτική, από τον πεζογράφο Κωνσταντίνο Χατζόπουλο. (Courier Εκδοτική)
  • Σύγχρονη και καλοφτιαγμένη έκδοση σε μετάφραση Γιώργου - Ίκαρου Μπαμπασάκη. (εκδ. Ερατώ)
  • Έκδοση του 1944 σε μετάφραση Γιάννη Κορδάτου (Εκδ. Αλφειός)
  • Πηγή:Σαν Σήμερα
                                                                             
Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012 - , 0 σχόλια

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΥΓΕΙΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ!



ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ

Οι εργαζόμενοι στην Ψυχική Υγεία και την Ειδική Αγωγή έχουμε καταλάβει το Υπουργείο Υγείας για 11η μέρα. Στη Συνέλευση της Κυριακής 19/02 αποφασίσαμε τη συνέχιση της κατάληψης για 4 ακόμα ημέρες, μέχρι την 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση την Τετάρτη 22 και Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου.

Η κατάληψη του υπουργείου έχει αποτελέσει πλέον σημείο αναφοράς και αγώνα για όλο το χώρο της Υγείας και όχι μόνο. Το κάλεσμα για Πανυγειονομικό Συντονιστικό έχει μεγάλη απήχηση, δεδομένης της αυξανόμενης υποβάθμισης της ποιότητας των υπηρεσιών μας και της μη καταβολής των δεδουλευμένων των εργαζόμενων για μήνες. Ήδη συμμετέχουν στην κατάληψη και στις Συνελεύσεις συνάδελφοι και απολυμένοι από δεκάδες χώρους και σωματεία, στηρίζοντας τη μάχη που δίνουμε για έναν ευρύτερο συντονισμό των εργαζόμενων. Τη 48ωρη απεργία στηρίζουν και τα σωματεία των Νοσοκομείων Άγιος Σάββας, Θριάσιο, Γεν. Κρατικό Νίκαιας και Δαφνί, ενώ τις επόμενες ημέρες αναμένεται να τη στηρίξουν και άλλα σωματεία. Την ίδια στιγμή, επιδιώκουμε τη μεγαλύτερη μαζικοποίηση της κατάληψης, καλώντας γονείς και λήπτες των υπηρεσιών μας να συμμετάσχουν.

Απαιτούμε:
Να παρθεί πίσω η περικοπή του 55% που καταδικάζει τις δομές μας σε κατάρρευση, εμάς τους ίδιους στην ανεργία και πετάει στον δρόμο τους λήπτες των υπηρεσιών μας.
Καμία απόλυση, περικοπή μισθών, εντατικοποίηση της δουλειάς μας, να παρθούν πίσω όλες οι απολύσεις γιατί κανένας δεν περισσεύει - Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων μας.
Κάτω τα χέρια από τις συντάξεις και τα επιδόματα των ψυχικά ασθενών και των αναπήρων - Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη υπηρεσίες αποκατάστασης για όσους τις έχουν ανάγκη.
Χρηματοδότηση του συνόλου των πραγματικών αναγκών στην ψυχική υγεία και την ειδική αγωγή από τον κρατικό προϋπολογισμό, στην προοπτική ένταξής τους σε ένα ενιαίο σύστημα υγείας πραγματικά δημόσιο και δωρεάν που θα ανταποκρίνεται στις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες της κοινωνίας.
Να παραιτηθεί άμεσα η ηγεσία του υπουργείου Υγείας.
Κάτω η πλήρως απονομιμοποιημένη κυβέρνηση της Τρόικας και του Μνημονίου.

Αποφασίζουμε:

Συντονισμένη 48ωρη απεργία στο χώρο της Υγείας, στις 22-23/02

 Την Τετάρτη καλούμε σε συγκέντρωση στο υπουργείο Υγείας στις 11.00 και την Πέμπτη 11.00 συγκέντρωση στο υπουργείο Υγείας και πορεία προς τον ΟΕΚ, τη Βουλή και τη ΓΣΕΕ

Πανυγειονομική Συνέλευση μέσα στο κατειλημμένο υπουργείο Υγείας μετά την πορεία στις 23/02
Συμμετέχουμε και παρεμβαίνουμε στο Συντονιστικό των Νοσοκομείων τη Δευτέρα 20/02 στις 16.00 στον Άγιο Σάββα, στη Συνέλευση των εργαζόμενων στο υπουργείο Υγείας την Τρίτη 21/02 και στην παράσταση διαμαρτυρίας για τη δίωξη του αγωνιστή του Ερυθρού Π. Χασαπάκη.
Συμπόρευση με τον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΥΓΕΙΑΣ

ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΜΑΖΙΚΗ 48ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ 22-23/02

ΠΑΝΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 23/02 ΣΤΙΣ 11.00πμ

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥΣ!


Συντονισμός Σωματείων Ψυχικής Υγείας και Ειδικής Αγωγής

Πηγή:εφημερίδαΔράση



Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012 - , 0 σχόλια

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΦΑΣ ΑΠ’ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΠΑΡΑ ΑΠΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ»





Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας και θα ακούσουνε τα αυτιά μας στην Ελλάδα του Μνημονίου. Τη στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι αδυνατούν να καλύψουν τις καθημερινές διατροφικές τους ανάγκες, τη στιγμή που η φτώχεια και η εξαθλίωση οδηγούν εκατοντάδες στην αναζήτηση τροφής απ’ τους κάδους των σκουπιδιών, τη στιγμή που παιδιά λιποθυμούν από ασιτία στα δημόσια σχολεία – ακριβώς την ίδια στιγμή το υπουργείο Υγείας εκδίδει εγκύκλιο απαγόρευσης συσσιτίων από μη… αρμόδιους φορείς, εγείροντας λόγους υγιεινής.  Μπορεί η παρέμβαση αυτή να μοιάζει παράλογη, ωστόσο ξέρει τι κάνει ο υπουργός.  Επιδιώκει το  μονοπώλιο στο… τσουκάλι να το έχουν αποκλειστικά οι «θεσμικοί» και πιο συγκεκριμένα Εκκλησίες, Δήμοι, ΜΚΟ και λοιποί Φαρισαίοι διαπλεκόμενοι και χρηματοδοτούμενοι από τον κρατικό μηχανισμό και το υπουργείο Υγείας.
Έτσι είναι: στην Ελλάδα της πολιτικής κρίσης μπορεί ο «πονηρός πολιτευτής», ο βουλευτής και ο υπουργός να αδυνατούν να σου εξασφαλίσουν ένα ρουσφέτι, μια θέση στο Δημόσιο κ.λπ. κ.λπ. αλλά όσο να ‘ ναι ένα πιάτο φαί μπορούν να στο παράσχουν (άξιος ο μισθός τους). «Άλλωστε δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει» σκέφτηκε ο ευαίσθητος υπουργός Υγείας…
Η καθημερινή αλληλεγγύη, που πραγματώνεται «απ’ τα κάτω» και αυτοργανωμένα σε δεκάδες στέκια, χώρους και συλλογικότητες –με τη μορφή και της συλλογικής κουζίνας- δεν έχει καμία σχέση με τη γκλαμουράτη φιλανθρωπία, τα κροκοδείλια δάκρυα των αστών φοροαπαλλαγμένων κυρίων και κυριών (σιγά σας έφυγε το ρίμελ), την πολιτική που πρώτα σε στέλνει στην ανέχεια κι ύστερα σου πετά ένα ξεροκόμματο. Αυτή η αυθόρμητη και αντανακλαστική σχεδόν αντίσταση στη βίας τη πείνας «απ΄ τους κάτω», δεν ελέγχετε κι αυτό το φοβούνται! Άσε που με τη συλλογική δράση και τη συμμετοχή (βασικά γνωρίσματα αυτών των εγχειρημάτων) «μπορεί να πάρουν τα μυαλά των ‘’ξεβράκωτων’’ αέρα» σκέφτονται. Ακόμη κα οι μικρές καθημερινές αντιστάσεις μας τους τρομοκρατούν, για αυτό πρέπει να ποινικοποιηθούν. Κι ας πεθάνουμε απ’ την πείνα…

ΥΓ1: Ούτε οι Γερμανοί κατακτητές δεν απαγόρευαν τη διανομή τροφής από τις λαϊκές επιτροπές του ΕΑΜ στις πόλεις και στην επαρχία, μετά το 1942
ΥΓ2: Τα… διατάγματα του υπουργείο έγραψαν εκεί που τους πρέπει 12 συλλογικές και κοινωνικές κουζίνες και στέκια, που πραγματοποίησαν σήμερα, (Σάββατο 18/2) συλλογικό μαγείρεμα και γλέντι στην πλατεία Κλαυθμώνος. 

Πηγή:Δημοσιεύτηκε στο natasakefallinoy.blogspot.com)

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012 - , 0 σχόλια

ΝΑ ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ ΔΟΥΛΟΥΣ




Οι εχθροί του λαού ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ, κράτος και κεφάλαιο με τις κυβερνήσεις της εκμετάλλευσης, της υποδούλωσης και της τρομοκρατίας επέβαλαν το δεύτερο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση με στόχο την ισοπέδωση των ζωών μας. Οι διαχειριστές της εξουσίας πιστοί στις εντολές των τραπεζιτών, δανειστών και των αφεντικών με υποχείριά τους τα ΜΜΕ, τρομοκρατούν το λαό για να υπερασπιστούν την τάξη τους.

Το νέο μνημόνιο σηματοδοτεί την οικονομική και κοινωνική κατάργηση κατακτήσεων ενός ολόκληρου αιώνα. Μισθοί πείνας,  καλπάζουσα  ανεργία,  κατάργηση  συλλογικών  συμβάσεων,  μαζικές απολύσεις  σε ιδιωτικό  και  δημόσιο τομέα, περικοπές επιδομάτων  ανεργίας  και κοινωνικής  πρόνοιας,  περικοπές όλων των συντάξεων, διάλυση  των κοινωνικών αγαθών, υγείας, παιδείας, συγκοινωνίας, ενέργειας, ασφαλιστικών ταμείων, κλείσιμο εργατικής εστίας και κατοικίας.

Στις 12 Φλεβάρη που οι κυρίαρχοι  υπέγραφαν την καταδίκη  μας, το κράτος με τις δυνάμεις καταστολής και με στρατιωτικό εξοπλισμό, επιτέθηκε με προληπτικές συλλήψεις αγωνιστών από τα σπίτια τους και με τη συνεργασία των ΜΜΕ  τρομοκρατούσαν,  απαξιώνοντας  τον  όγκο  της συγκέντρωσης,  προβάλλοντας  τις συνέπειες της χρεωκοπίας, με σκοπό να αποτρέψουν τον κόσμο να διαδηλώσει  και να παραμείνει  στο δρόμο. Η δολοφονική επίθεση με το χημικό πόλεμο, τις ομάδες ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ, (τους ξυλοδαρμούς, ευθείες βολές δακρυγόνων και πέτρες σε διαδηλωτές),  τις δεκάδες συλλήψεις  και τραυματίες,  δε φόβισαν,  αλλά  εξόργισαν  τον  κόσμο,  που  με αποφασιστικότητα  διαδήλωνε μέχρι αργά τη νύχτα τόσο στην Αθήνα όσο και την υπόλοιπη Ελλάδα. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού βγήκαν στους δρόμους αντιστάθηκαν, συγκρούστηκαν και τους ακύρωσαν στη συνείδησή τους, στέλνοντας το μήνυμα του αγώνα κόντρα στο φόβο και την υποταγή.

Απέναντι στον εκβιασμό,  «χρεωκοπία ή σωτηρία»  εμείς απαντάμε τα κέρδη τους ή οι ζωές μας. Στην πραγματικότητα, η δική τους σωτηρία προϋποθέτει τη δική μας εξαθλίωση. Στην τρομοκρατία κράτους και ΜΜΕ για υλικές καταστροφές από οργισμένους διαδηλωτές, εμείς απαντάμε ότι τρομοκρατία είναι να ψάχνεις για δουλειά. Στην υποδούλωση και την εξαθλίωση εμείς απαντάμε με συλλογικούς αυτοοργανωμένους αγώνες.

Κράτος και κεφάλαιο μας κήρυξαν τον πόλεμο για να καρπωθούν τον πλούτο που παράγουμε και που μας ανήκει. Έφθασε  η  ώρα  να  τους  πολεμήσουμε  με  απεργίες  διαρκείας,  καταλήψεις  και αυτοδιαχείριση   στους  χώρους δουλειάς, κέντρα αγώνα, συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, σχολείο και πανεπιστήμιο. Με όπλο μας την αλληλεγγύη αντιστεκόμαστε σε ό,τι μας κατατρώει τη ζωή, χτίζοντας δομές για τις ανάγκες μας.




Να αποσυρθούν όλες οι κατηγορίες 
 όλων των συλληφθέντων  αγωνιστών .
Τρομοκρά τες είναι το κράτος ,  
οι πραιτοριανοί  του και τα ΜΜΕ ,
που δολο φονούν και εξαθλιώνουν το μέλλον μας .


Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ, 
Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ


ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΙΣΟΤΗΤΑ 
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ


 
Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου
sineleusiperisteri.blogspot.com      
τηλ. επικοινωνίας: 6980842142