Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012 - , 0 σχόλια

Της ζωής το ξεχαρβάλωμα.



Του Β.Α


Για τις συνέπιες της  βάρβαρης πολιτικής στη ζωή μας μιλάμε που πήραν φόρα και υλοποιούν καθημερινά οι εξουσιαστές και κυβερνώντες κάτω από τις διαταγές των αφεντικών τους.

Ένας στους δύο ιδιοκτήτες ακινήτων λέει αδυνατεί να ανταποκριθεί στα φορολογικά βάρη και να πληρώσει το χαράτσι των ακινήτων. Έχοντας σαν δεδομένο το εύρος της ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα, για τα φτωχά νοικοκυριά μιλάμε που εξαναγκάζονται  να πληρώσουν διπλά και τριπλά  το δικαίωμα στην εργατική στέγη, συντηρώντας για άλλη μια φορά με την αβάσταχτη φορολογία τους, τις βίλες ,τις πισίνες, τα κότερα και τα πολυτελή ταξίδια της εξουσιαστικής κλίκας.

Τα street Mall έρχονται :
Tα Υπαίθρια Εμπορικά Κέντρα προωθεί η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού   Εμπορίου για την οικονομία μας και την ψυχαγωγία μας.

Είδανε ότι δεν πατάμε πόδι στην πόρτα των καταστημάτων τους και αποφάσισαν να μας ακολουθήσουν ακόμη και στις βόλτες που μας απέμειναν να ξεδίνουμε και να ξεχνιόμαστε από την μιζέρια που μας ώθησαν αυτοί και τα υπόλοιπα συνεταιράκια τους.

Αυτοί που πρωτοστάτησαν στο ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, που εφάρμοσαν  πρώτοι τα τετράωρα, που καταστρατηγούν ωράρια, που διέλυσαν οικογένειες  με τα σπαστά ωράρια, αυτοί που είτε «πληρώνουν»  είτε δεν πληρώνουν τίποτα δεν μας δίνουν, αυτοί που με την ατέλειωτη κλάψα τους για την ανταγωνιστικότητα και την αγορά δυσφήμησαν τους αγώνες μας ξανάρχονται για να μας σώσουν.

Αι στο διάολο εμποράκοι.

Η Κινεζοποίηση μέσω ΟΑΕΔ.

Πρόγραμμα για την απασχόληση 35,000 ανέργων με αυτεπιστασία στους δήμους ανήγγειλε η κυβέρνηση της φτώχιας .Το πρόγραμμα θα ξεκινήσει  το Φεβρουάριο και αφορά ανέργους σε τεχνικά επαγγέλματα σε διάφορα έργα που υλοποιούν οι δήμοι.

Η χρηματοδότηση των προγραμμάτων θα γίνει 50%απο το ΕΣΠΑ και 50% από δημοτικούς πόρους . Με δεδομένο ότι με την συγκρότηση του Καλλικράτη αλλά και την ψήφιση του τροικανού προϋπολογισμού η στρόφιγγα των δημοσίων δαπανών έχει κλείσει πολύ φοβούμαστε ότι πρόκειται για άλλη μια φούσκα.

Και σε περίπτωση υλοποίησης του όμως η είδηση δεν είναι άλλη από το γεγονός πως κυβέρνηση των αφεντικών και των δανειστών έχοντας σαν κάλυμμα τους ανέργους και το οξύτατο πρόβλημα της επιβίωσης τους, προωθεί μέσο αυτών των προγραμμάτων την κατάργηση των μέχρι τώρα θεσμοθετημένων εργασιακών σχέσεων.

Την στιγμή λοιπόν που εργατοπατέρας και υπουργός της τρόικας Κουτρουμάνης  διαπραγματεύεται υποτίθεται την σωτηρία του 13ου, 14ου μισθού καθώς και την διασφάλιση  του κατώτερου μισθού των συλλογικών συμβάσεων, τα  προγράμματα αυτά περά από το ότι έχουν στόχο να μετακυλήσουν τη λύση του προβλήματος  σε βάρος της πάλαι πότε  σταθερής και πλήρους απασχόλησης γίνονται και πολιορκητικός κριός για την μείωση των μισθών.

Έτσι όσοι θα απασχολούνται στα προγράμματα αυτά θα εργάζονται μέχρι και 135 ημέρες  και θα αμείβονται με 625 ευρώ καθαρές μηνιαίες αποδοχές .

Αλητεία και κοροϊδία λοιπόν και αναμονή εκ μέρους μας που δεν δικαιολογείτε.
Θα τους στείλουμε όλους στον αγύριστο που τους αξίζει;
Αναρτήθηκε και στο:Βαθύ Κόκκινο
- , 0 σχόλια

Ζαπατίστας: 18 χρόνια εξέγερσης και αντίστασης



Της MARCELA SALAS CASSANI

Εκατοντάδες ακτιβιστές και πανεπιστημιακοί από όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν στο Διεθνές Σεμινάριο "Πλανήτης Γη: Αντι-συστημικά Κινήματα" για να συζητήσουν τη σημασία της εξέγερσης των Ζαπατίστας, το 1994, στη 18η επέτειό της. Στο πλαίσιο των λαϊκών εξεγέρσεων που έχουν ξεσπάσει αυτό το χρόνο σε όλη την υδρόγειο, το σεμινάριο που πραγματοποιήθηκε από τις 30 Δεκεμβρίου μέχρι τις 2 Ιανουαρίου στο San Cristobal de las Casas, στην Chiapas, κατέληξε στο συμπέρασμα, μαζί με τον πορτογάλο κοινωνιολόγο Boaventura de Sousa Santos, ότι φαίνεται εκ των υστέρων ότι η επιρροή των Ζαπατίστας έχει γίνει τόσο ισχυρή ώστε «κανείς δεν μπορεί να δει την αριστερά ή τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, χωρίς αυτό το σημείο αναφοράς».

Ο De Sousa Santos δήλωσε ότι η εκρηκτική εμφάνιση του Ζαπατιστικού Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης (EZLN) στη σκηνή, την 1 Γενάρη του 1994, ήταν η πρώτη σημαντική στιγμή της παγκόσμιας αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό. Η εξέγερση έκανε ορατούς τους αυτόχθονες αγώνες που αναπτύσσονταν από τη δεκαετία του '80 στη Λατινική Αμερική και σύντομα έγινε προάγγελος και άλλων κινημάτων.

«Μας δίδαξαν έναν άλλο τρόπο θεώρησης του κόσμου. Διέρρηξαν τη μαρξιστική ορθοδοξία, αναπτύσσοντας έναν νέο λόγο, μια νέα σημειολογία και νέες ιδέες. Μας δίδαξαν μια νέα οργανωτική λογική που είχε θεμελιώδη επίδραση σε ολόκληρο τον κόσμο», δήλωσε ο De Sousa Santos σε μια συνέντευξη.

Ο Paulina Fernandez, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο UNAM, ο οποίος ακολούθησε το κίνημα των Ζαπατίστας από την έναρξή του, μίλησε για την υπεροχή των Ζαπατίστας. «Δεν είναι ακόμα δυνατό να δούμε καθαρά το μέγεθος της σημασίας της εξέγερσης των Ζαπατίστας. Παρακολουθώ τις ειδήσεις στο διαδίκτυο καθημερινά και ο EZLN παρατίθεται συνέχεια για τον ένα ή τον άλλο λόγο - είναι μια μόνιμη αναφορά».

«Παρά τις προσπάθειες φίμωσης και απόκρυψης, περιθωριοποίησης και απομόνωσης του κινήματος πάνω στα βουνά, και χωρίς πληροφορίες από τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με το τι κάνουν, οι Ζαπατίστας οικοδομούν μια πραγματική εναλλακτική διαδικασία σε καθημερινή βάση. Είναι η απόδειξη ότι η χώρα αυτή μπορεί να λειτουργήσει με διαφορετικό τρόπο, όταν οι άνθρωποί της έχουν δεσμευτεί και δρουν χωρίς την παρέμβαση των νόμων, των θεσμών, των κομμάτων, των πολιτικών, και των πρακτικών αυτών των επίσημων φορέων που είναι ένοχοι για τη διαφθορά αυτής της χώρας», πρόσθεσε ο Fernandez.

Οι εκπρόσωποι των αυτοχθόνων λαών συμφώνησαν ότι «από όλες τις διαδικασίες που έχουμε βιώσει ως αυτόχθονοι, οι Ζαπατίστας έχουν πολύ σημαντικό ρόλο. Πριν, οι αυτόχθονες αγώνες ήταν μεμονωμένοι και δεν συνδέονταν, αλλά από το 1994 αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι υποφέραμε από κοινά προβλήματα και αρχίσαμε να αλληλεπιδρούμε και να αναπτύσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, όχι μόνο στο Μεξικό αλλά και σε όλο τον κόσμο».

Ο Campanur σημείωσε: «Παρά το γεγονός ότι οι λέξεις ''αξιοπρέπεια'', ''ελευθερία'' και ''δικαιοσύνη'' υπήρχαν ήδη, ήταν οι Ζαπατίστας, αδελφοί και αδελφές, που το 1994 μας δίδαξαν να τις χρησιμοποιούμε σε κάθε έναν από τους αγώνες μας».

Ο Javier Sicilia, ποιητής και επικεφαλής του Κινήματος για Ειρήνη με Δικαιοσύνη και Αξιοπρέπεια, δήλωσε σε μια συνέντευξη ότι «τα τελευταία 18 χρόνια είναι θεμελιώδη αφού οι Ζαπατίστας, αποκαλύπτοντας την άρνηση των ιθαγενών που συνεχίζεται εδώ και αιώνες, αποκάλυψαν, επίσης, την ανικανότητα του κράτους και του νεοφιλελεύθερου συστήματος, και έδωσαν νέο περιεχόμενο και νέες δυνατότητες όχι μόνο στο έθνος αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο».

Τα νέα κινήματα και οι Ζαπατίστας

Πολλοί συμμετέχοντες συνέδεσαν το κίνημα των Ζαπατίστας με τα νέα κινήματα στην Ισπανία, την Ελλάδα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Τυνησία, την Αίγυπτο, την Υεμένη και αλλού. Ο γάλλος ιστορικός Jerome Baschet δήλωσε: «Η λογική του καπιταλισμού μάς κάνει να χάσουμε τον έλεγχο της ζωής μας, και είναι καιρός να ανακτήσουμε τον έλεγχο αυτό. Το παγκόσμιο κίνημα έχει ανακύψει ως σταυροδρόμι όλων των αγώνων: των αγώνων ενάντια στη λεηλασία των υλικών αγαθών, της γης, των τρόπων ζωής, της ικανότητας να αποφασίζουμε. Είναι ένα κίνημα που καλεί τον καθένα που αισθάνεται στερημένος». Πρόσθεσε ότι οι τελευταίες εξεγέρσεις «αντικατοπτρίζουν μια γενική αίσθηση αδικίας και τη δυνατότητα μιας συλλογικής αφύπνισης να εντείνει τις αντιδράσεις απόρριψης που έχουμε δει μέχρι τώρα».

Η φεμινίστρια ανθρωπολόγος Mercedes Olivera παρατήρησε ότι οι Ζαπατιστικές κοινότητες έχουν αναπτυχθεί έξω από το μερκαντιλιστική λογική, και μπορούν να είναι ένα βιώσιμο σημείο εκκίνησης για «να τολμήσουν οι άνδρες και οι γυναίκες να γνωρίσουν τη δομή ενός άλλου πολιτισμού που βασίζεται στην αλληλεγγύη και όχι στην εκμετάλλευση, να προσπαθήσουν να αναδημιουργήσουν το ανθρώπινο νόημα της ύπαρξης, να ανακτήσουν τη ζωτική σημασία της γης και τη βιωσιμότητα της παραγωγής για την κατανάλωση, να είναι σε θέση να εφαρμόσουν νέες μορφές χρήσης και φροντίδας για τους φυσικούς πόρους, και με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αλλάξουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τις στρατηγικές μας προς την οικοδόμηση ενός νέου παραδείγματος της ανάπτυξης και να επιχειρήσουμε μια πολιτιστική διαδικασία βασισμένη στη ζωή και όχι στην καταστροφή, όπως κάνουν οι Ζαπατίστας στην αυτονομία τους».

Στο κίνημα Occupy Wall Street, στις Ηνωμένες Πολιτείες, που έχει εξαπλωθεί σε πόλεις σε όλη τη χώρα και στον υπόλοιπο κόσμο, «υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν επηρεαστεί έντονα από τον αγώνα των Ζαπατίστας», λέει η Marlina από το Movimiento por la Justicia en el Barrio (Κίνημα για τη Δικαιοσύνη στο Barrio), μια συλλογικότητα λατίνων που είναι ενταγμένη στο πλαίσιο της Άλλης Καμπάνιας στη Νέα Υόρκη και στο κίνημα Occupy Wall Street. Η Marlina υποστηρίζει ότι «αυτό που πολλοί άνθρωποι του κινήματος Occupy προσπαθούμε να κάνουμε είναι να σπάσει η σχέση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την ανθρωπότητα», σημειώνοντας ότι οι Ζαπατίστας έχουν παράσχει σαφή και εμπνευσμένα μηνύματα για τους ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Η αντίσταση των Ζαπατίστας μάς ενθαρρύνει να συνεχίσουμε την πάλη για την οικοδόμηση ενός διαφορετικού κόσμου», κατέληξε.

Η Marlina αφηγήθηκε ότι «γυναίκες από το κίνημα ήρθαν ένα βράδυ στην Liberty Plaza και αντί να μιλήσουν για τις οικονομικές πολιτικές και τους πολιτικούς αγώνες, μίλησαν για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα, μητέρα και μιγάδα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μίλησαν για τις οικογένειές τους και την αξιοπρέπειά τους, και έκλαψα κατά τη διάρκεια της ομιλίας, επειδή για μένα η συζήτηση για το ''δικαίωμα στη ζωή'' ή την ''καλή διαβίωση'' ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από τις φανταχτερές συζητήσεις για την οικονομική πολιτική. Και πιστεύω ότι η δύναμη του Κινήματος για τη Δικαιοσύνη στο Barrio είναι να μιλάμε για την αλήθεια της ανθρώπινης εμπειρίας και την αλήθεια της καταστροφής της Γης, και αυτός είναι ένας λόγος που δεν μπορεί απαραίτητα να εννοηθεί με καπιταλιστικούς όρους».

Η Daniela Carrasco συμμετείχε στο σεμινάριο παρουσίασης ενός από τα πιο σημαντικά κινήματα του 2011: το φοιτητικό κίνημα της Χιλής. Η χιλιανή φοιτήτρια από την κολλεκτίβα Tendencia Estudiantil Revolucionaria, συλλογίστηκε τις επιδράσεις των Ζαπατίστας στο σπουδαστικό κίνημα της Λατινικής Αμερικής.

«Το μεγάλο παράδειγμα που έχουμε πάρει από το κίνημα των Ζαπατίστας είναι η συνέλευση ως μορφή οργάνωσης. Για πολλά χρόνια, το κίνημα της Χιλής ήταν πολύ γραφειοκρατικό και πρωσοποκεντρικό, καθώς ήταν εστιασμένο σε ορισμένους προέδρους που κατέληξαν να διαπραγματεύονται με την κυβέρνηση και συχνά πρόδιδαν το κίνημα. Φέτος αυτή η λογική έσπασε, η δεξιά που αποτελούνταν από μέρος της Συνομοσπονδίας Φοιτητών εκδιώχθηκε, και η συνέλευση υιοθετήθηκε ως μέθοδος επικύρωσης όλων των αποφάσεων που παίρνουμε. Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου ψηφίζουμε ακόμη και για το αν θα κάνουμε ένα οδόφραγμα -ναι ή όχι- στη συνέλευση, και αυτό είναι πολύ ικανοποιητικό. Όλα τα μέλη μας ψηφίζουν με ανάταση των χεριών, γνωρίζοντας ότι συμμετέχουν, και δεν είναι απλώς θεατές, σε μια πράξη εκ νέου ανάληψης του αγώνα στους δρόμους».

«Για μεγάλο χρονικό διάστημα, λεγόταν ότι οι φοιτητές δεν συμμετέχουν, ότι δεν έχουν πολιτική κατάρτιση, ότι δεν είχαν εμπλακεί σχεδόν σε τίποτα, ότι δεν τους ένοιαζε τι συνέβενε στην κοινωνία. Αλλά αυτή τη χρονιά -οι συμμετέχοντες στο σεμινάριο συμφώνησαν- έχει φανεί το αντίθετο στη Λατινική Αμερική, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις αραβικές χώρες και στην Ευρώπη, όπου οι νέοι, ασθενείς ενός συστήματος που παράγει ανισότητα, φτώχεια, ανεργία και απόγνωση, αναρωτιούνται τι συμβαίνει και προχωρούν πέρα από τη διαμαρτυρία». «Χτίσαμε ένα χιλιανό κίνημα που επεκτείνεται σε μια ''σπουδαστική άνοιξη'' στην Κολομβία, στην Κόστα Ρίκα, στο Μεξικό...».

Ο Carlos Marentes, από την Ένωση Συνοριακών Γεωργικών Εργατών (Unión de Trabajadores Agrícolas Fronterizos) του Ελ Πάσο, στο Τέξας, είπε ότι «η επιρροή των Ζαπατίστας συνεχίζει να διευρύνεται μεταξύ μας, ειδικά γύρω από την ανάγκη του να οργανωθούμε από τα κάτω μαζί με άλλα κινήματα και τη σημασία της προαγωγής μιας εναλλακτικής λύσης απέναντι στο βιομηχανικό μοντέλο της γεωργίας που απειλεί τον πλανήτη μας».

Αυτό που φαινόταν μια “μεταμοντέρνα εξέγερση ιθαγενών”...
Ο Fernanda Navarro, καθηγητής φιλοσοφίας που έχει ακολουθήσει το κίνημα των Ζαπατίστας από το 1994, μίλησε στο απογευματινό πάνελ, την τελευταία ημέρα του σεμιναρίου. Είπε ότι οι κύριες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Ζαπατίστας «είναι να συνεχίσουν να οικοδομούν την αυτονομία, ενισχυόμενοι οι ίδιοι και αποδεικνύοντας ότι οι κακές κυβερνήσεις, η διαφθορά και η βία δεν μπορούν να ξεριζώσουν τους σπόρους που έχουν φυτευτεί και αναπτύσσονται στα βουνά της Τσιάπας».

Το κίνημα των Ζαπατίστας «ήταν ένα εντελώς νέο πολιτικό φαινόμενο που έσπασε το καλούπι και γι' αυτό έχει γίνει σημείο αναφοράς για πολλά κινήματα για την κοινωνική δικαιοσύνη, για τις γυναίκες, τους μικρούς αγρότες, τους εργαζόμενους, άτομα που ζουν στο περιθώριο, λόγω των καινοτόμων τρόπων τους που ήρθαν σε ρήξη με τον κλασικό μαρξισμό», είπε η καθηγήτρια και ερευνήτρια σε θέματα ισότητας των φύλων Sylvia Marcos.

Η Julieta Paredes, από τη βολιβιανή οργάνωση Γυναίκες Δημιουργώντας Κοινότητα (Women Creating Community), καταδίκασε τον τρόπο με τον οποίο τα κοινωνικά κινήματα συνήθως βλέπουν τις γυναίκες ως «απλώς έναν άλλον τομέα» και τα ζητήματα των γυναικών «ως ένα από τα πολλά θέματα της αριστεράς».

«Αλλά οι γυναίκες είναι το ήμισυ όλων των τομέων και τα μισά από όλα τα θέματα, και η φεμινιστική κοινότητα -μια αναλυτική κατηγορία που αντιπροσωπεύει το κίνημα στο οποίο παίρνουν μέρος- τοποθετεί την πατριαρχία ως ένα σύστημα που συνδέει όλες τις μορφές καταπίεσης, που ιστορικά βασίζονται στην καταπίεση των γυναικών. Με αυτή την έννοια, μέσω της ήττας της πατριαρχίας, «η κοινότητα μπορεί να συμπεριλάβει ολόκληρο το κοινωνικό σώμα που είναι σε θέση να οικοδομήσει σχέσεις ελευθερίας».

Ο Pablo Gonzalez Casanova, εξέχουσα πνευματική μορφή του Μεξικού, δεν μπόρεσε να παρευρεθεί, αλλά έστειλε ένα μήνυμα στο σεμινάριο δηλώνοντας: «Απλά σκεφτείτε την τεράστια κινητοποίηση των Indignados και του κινήματος Occupy που αγωνίζονται για έναν άλλον πιθανό κόσμο... Δεν έχει υπάρξει ποτέ μια κινητοποίηση τέτοιου μεγέθους, και η κινητοποίηση ξεκίνησε στις ζούγκλες της Τσιάπας, με τις αρχές της συμπερίληψης και του διαλόγου». Ο Gonzalez Casanova πρόσθεσε ότι «όλο και περισσότεροι, σε όλο τον κόσμο, άνθρωποι αγωνίζονται για αυτό που το 1994 φαινόταν μόνο ''μια μεταμοντέρνα εξέγερση ιθαγενών''».

Η Marcela Salas Cassani γράφει για το Desinformemonos.org, ένα «πρότζεκτ αυτόνομης, παγκόσμιας επικοινωνίας», που καλύπτει λαϊκά κινήματα σε όλο τον κόσμο, τις ιδέες και τις επιδιώξεις τους.

Πηγή:Δραση
               Μετάφραση: Δ. Κ.
Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012 - 0 σχόλια

έφυγε για το ταξιδι στα Κυθηρα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012 - 0 σχόλια

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ: 28 χρόνια από το θανατό του





Γεννήθηκε το 1893 στις 28 Σεπτεμβρίου, στην Αγία Ευθυμία Παρνασσίδος από τον Ευθύμιο Σκαρίμπα και την Ανδρομάχη Σκαρτσίλα. Το 1984 πεθαίνει σε ηλικία 91 χρόνων, στις 21 Ιανουαρίου, και κηδεύεται με δημοτική δαπάνη στην αγαπημένη του πόλη, τη Χαλκίδα, στο λόφο του Καράμπαμπα.
Χωρίς αμφιβολία ο Γιάννης Σκαρίμπας υπήρξε μια πολυδιάστατη φυσιογνωμία των Ελληνικών Γραμμάτων αφού ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του γραφτού λόγου (διήγημα, νουβέλα, ποίηση, μυθιστόρημα, ιστορικό δοκίμιο, θέατρο, Καραγκιόζη, σχολιογραφία κ.λ.π.)
Και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του συνόλου των κριτικών και των μελετητών του στη χώρα μας, σφράγισε με την παρουσία του την ελληνική ηθογραφία, για να συνεχίσει αργότερα σε άλλους χώρους που δεν είχαν καμιά σχέση με τον παραδοσιακό τρόπο γραφής.
Προικισμένος με μια υπερτροφική φαντασία και σπάνια λογοτεχνική ενόραση είχε τη δυνατότητα να κινείται με άνεση στους χώρους που προαναφέραμε χρησιμοποιώντας το δικό του τρόπο γραφής που τον καθιέρωσε από την πρώτη του παρουσία στα Ελληνικά Γράμματα.
Η πρώτη του εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στα 1929, περίοδο που η Λογοτεχνία μας περνούσε κρίση καθώς οι συγγραφείς εκείνου του καιρού (Καρκαβίτσας, Θεοτόκης, Χατζόπουλος κ.ά.) μέσα από το χώρο της ηθογραφίας, επαναλάμβαναν σχεδόν ο ένας τον άλλο, χωρίς να προσθέτουν τίποτα καινούριο, πράγμα που η κριτική είχε επισημάνει από την αρχή.
Τότε ο Σκαρίμπας με το διήγημα του «Καπετάν Σουρμελής ο Στουραϊτης» που παρέδωσε στην κρίση των μελών της Κριτικής Επιτροπής (μεγάλα ονόματα τότε στη Λογ/νία μας: Φώτης Κόντογλου, Λεων. Κουκούλας, Κωστής Μπαστιάς κ.ά.) του περιοδικού «Νεοελληνικά Γράμματα», απέσπασε ομόφωνα το πρώτο βραβείο του Διαγωνισμού για «το πρωτότυπο ύφος του, την εκρηκτική του γλώσσα και τις πλούσιες εικόνες του που μοιάζουν με λαϊκές ζωγραφιές».
Έτσι καθιερώθηκε από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση σαν συγγραφέας με δικό του προσωπικό ύφος, το περίφημο «α-λα-Σκαρίμπα» ύφος, όπως το αποκάλεσε τότε ο Κόντογλου αλλά και άλλοι μετέπειτα μελετητές του.
Μα ο Σκαρίμπας πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό με φαντασία αχαλίνωτη θα προχωρήσει τρία (3) χρόνια αργότερα (1932) στην έκδοση ενός καινούριου βιβλίου του («το θείο τραγί») και στα 1935 ενός άλλου βιβλίου του (ο «Μαριάμπας») του ίδιου με το προηγούμενο style.
Και στα δυο αυτά βιβλία, όλα έρχονται τα πάνω - κάτω: Το γράψιμο γίνεται πιο άτσαλο, πιο αναρχικό. Το πραγματικό μπλέκεται με το φανταστικό, το κωμικό με το δραματικό. Και για πρώτη φορά το παράλογο θα κάμει την εμφάνισή του στη Λογοτεχνία μας. Αυτό θα φανεί πιο έντονα και στο πρώτο θεατρικό έργο του Σκαρίμπα τον «ήχο του κώδωνος» που παίχτηκε στη Χαλκίδα στα 1942 και πριν ακόμα ο Ιονέσκο -που θεωρείται ο πατέρας του παράλογου θεάτρου- παρουσιάσει (στα1948) το έργο του «Η φαλακρή τραγουδίστρια».
Συνεχίζουμε εδώ την απαρίθμηση και άλλων έργων του Σκαρίμπα: Το Βατερλό δυο γελοίων, η Μαθητευόμενη των τακουνιών, σπαζοκεφαλιές στον ουρανό, τυφλοβδομάδα στη Χαλκίδα, όλα γραμμένα στο ίδιο παράλογο ύφος που προαναφέραμε, με την παρουσία ενός νέου κεντρικού προσώπου στα έργα αυτά του Οικτιήρωα, στη θέση του κλασικού ήρωα.
Εδώ πλέον οι άνθρωποι που περιγράφονται είναι όλοι αντικοινωνικοί, ζουν μακριά από την κοινωνία και την οικογένεια, άνθρωποι περιθωριακοί θα λέγαμε που στη συμπεριφορά και στη δράση τους καθρεφτίζεται η άσχημη πλευρά της ζωής.
Ο Σκαρίμπας παράλληλα με τον πεζό λόγο ασχολήθηκε και με την ποίηση που παρά τις ακροβασίες που έκανε στο στίχο και στη φόρμα της διατήρησε τη μουσικότητά της. Δεν ήταν κοινωνική ή πολιτική η μορφή της Σκαριμπικής ποίησης. Ήταν απλώς τραγούδι. Ελεγειακό ή ερωτικό είχε αυτό το περίφημο «α-λα-Σκαρίμπα» ύφος. Πολλά από τα ποιήματα του Σκαρίμπα μελοποιήθηκαν από αξιόλογους συνθέτες (Γ. Σπανός, Σαρ. Κασάρας, Χρ. Λεοντής, Ασημος κ.ά.) και κυκλοφόρησαν σε δίσκους.
Ιδιαίτερο πάθος και αγάπη έτρεφε ο Σκαρίμπας για τον Καραγκιόζη που τον θεωρούσε το γνησιότερο είδος λαϊκού θεάτρου αφού μέσα απ' αυτόν εκφράζονταν τα όνειρα κι οι καημοί του λαού κι ακόμα γιατί οι ρίζες του βυζαίνουν στην αρχαία μας παράδοση. Έγραφε σχετικά με το θέμα αυτό σε κάποιο βιβλίο του: «Τούτος ο ξυπόλυτος έρχεται ντρίτα από τα μυστήρια: τα ορφικά, τα ελευσίνια, τα διονύσια, όπως ο άνθρωπος έρχεται ντρίτα από τη μόδα. Ντεμοντέ είναι μόνον οι νεκροί, ενώ και η καρδιά του Έθνους δεν χτυπάει στα νάιτ-κλαμπ ούτε στα σαλονειακά κουκουβαγεία της Αθήνας».
Έπαιζε κι ο ίδιος Καραγκιόζη στο ταρατσάκι του σπιτιού του στον Καράμπαμπα, επιτρέποντας την είσοδο μόνον στις λαϊκές γυναίκες της γειτονιάς με εξαίρεση της έγκυες, γιατί όπως έλεγε «υπήρχε ο κίνδυνος να αποβάλλουν από τα πολλά γέλια». Για τους πιτσιρικάδες το εισιτήριο ήταν ενάμισι! αυγό...
Είχε κατασκευάσει και δικής τους έμπνευσης φιγούρες, τον «Κόντε Ρεπανάκια» και «Διαμάντω» που ξεχώριζαν για το ιδιόρρυθμο style της κατασκευής τους.
Αργότερα και στις αρχές της δεκαετίας του 60, όταν τα ρεύματα της μοντέρνας ζωγραφικής (εξπρεσιονισμός κ.ά.) έκαναν δυναμικά την παρουσία τους στη χώρα μας, ο Σκαρίμπας επηρεασμένος ίσως από τη στενή φιλία του με το Φώτη Κόντογλου αλλά και από την ίδια του την έφεση για τα εικαστικά, θα κατασκευάσει από τα πιο ευτελή και άχρηστα υλικά τις περίφημες φιγούρες του Καραγκιόζη, σπουδές πιο πολύ στην εικαστική πρωτοπορία εκείνου του καιρού, παρά εργαλείο για την τελετή παράστασης Καραγκιόζη επάνω στο πανί.
Ο Σκαρίμπας έγραψε και θεατρικά έργα με κορυφαίο τον «Ήχο του κώδωνος» και άλλα στο ίδιο ύφος του παράλογου όπως: το «Σεβαλιέ Σερβάν της κυρίας», την «Κυρία του τραίνου», τον «πάτερ Συνέσιο», τα «Καγκουρώ», το «σημείο του σταυρού» κ.ά.
Σημαντική ήταν η προσφορά του Σκαρίμπα και στην ιστορία που όπως πίστευε δεν έδιδε την πραγματική εικόνα του εθνικού μας βίου κομμένη και ραμμένη όπως ήταν στα μέτρα των εκάστοτε κατεστημένων από τους εκπροσώπους τους, Παπαρηγόπουλο, Κόκκινο, Μαρκεζίνη, «σφουγκοκωλάριους» και «σπαζομεσίτες» όπως τους αποκαλούσε.
Έτσι ύστερα από πολύχρονες προσπάθειες και θυσίες κατόρθωσε να συγκεντρώσει πολύτιμα στοιχεία και να γράψει το πολυσυζητημένο τρίτομο έργο του, το «Εικοσιένα και η αλήθεια» που προκάλεσε αληθινό σάλο η έκδοσή του καθώς μέσα από τις σελίδες του ο Σκαρίμπας απομυθοποιεί πρόσωπα και γεγονότα δίνοντας τις αληθινές διαστάσεις στην εποποιία του 21.
Δε γράφει βέβαια ιστορία -με τη σωστή έννοια του όρου- στο τρίτομο αυτό έργο του ο Σκαρίμπας. Ανοιξε όμως διαδρόμους μέσα από τους οποίους οι ιστορικοί του μέλλοντος θα πορευτούν για ν' ανακαλύψουν την κρυμμένη στα βαθιά σκοτάδια και τη σκόνη των Κρατικών Αρχείων την αληθινή ιστορία του τόπου μας, που ως τότε ήταν τροφή των ποντικών, της υγρασίας των υπογείων.
Στις αγαπημένες ενασχολήσεις του Σκαρίμπα εντάσσεται κι η Σχολιογραφία. Με το οξύ, ευθύβολο, σαρκαστικό και μαχητικό του πνεύμα θα βάλει προς κάθε ύποπτη κατεύθυνση όπου δειλοί και «κατεστημένοι» της πολιτικής και του πνεύματος, εθνικοί μειοδότες και προσκυνημένοι της εξουσίας και των ξένων «προστατών» μας θα δέχονται συνεχώς τα πυρά του και ο βρώμικος ρόλος τους θα αποκαλύπτεται συνεχώς.
Σε μερικές ωστόσο περιπτώσεις το πάντα ανήσυχο, μαχητικό και ετοιμοπόλεμο πνεύμα του θα μεταλλάζει σε καλοκάγαθη σάτυρα φωτίζοντας μερικές πλευρές της καθημερινής ζωής.
Σπουδαία ήταν η συμμετοχή του Σκαρίμπα και στην αντιπολεμική Λογοτεχνία. Με τα περίφημα βιβλία του «Περίπολος Ζ» και «φυγή προς τα εμπρός» (προσωπικές του εμπειρίες από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο) γραμμένα στο γνωστό παράλογο ύφος του εντάσσονται στο πλευρό και των άλλων κορυφαίων της χώρας μας:
Του Στρατή Μυριβήλη με τη «Ζωή εν τάφω»
Του Ηλία Βενέζη με το «Νούμερο»
Του Στρατή Δούκα με την «Ιστορία ενός αιχμαλώτου»
Του Ζήση Σκάρου με τις «Κλούβες»
Αμείλικτο κατηγορώ εναντίον του πολέμου και ύμνο-θούριο στην ειρήνη θεωρούν οι ειδικοί τα δύο αντιπολεμικά βιβλία του Σκαρίμπα που παραπάνω αναφέραμε.
Ο Σκαρίμπας έχει απασχολήσει και αρκετά συχνά απασχολεί τα Μ.Μ.Ε. της χώρας μας και πολλών ξένων χωρών (Β.Β.C του Λονδίνου, Ντόιτσε Βέλε, Μόσχα, Σουηδία κ.ά.). Ενώ μια σειρά εκδοτικοί οίκοι στη χώρα μας (Ζαχαρόπουλος, Σύγχρονη Εποχή, Κάκτος, Νεφέλη κ.ά.) συχνά εκδίδουν τα έργα του, ενδεικτικό του ενδιαφέροντος ενός μεγάλου αναγνωστικού κοινού.
Ο μπαρμπα-Γιάννης πολιτογραφήθηκε μέσα μας σαν μια συνείδηση, τόσο εθνική όσο και λαϊκή. Ήταν ένας απέραντος ποταμός σοφίας -λαϊκής σοφίας-, γνώσης, σπουδής, πάθους για τη γυμνή αλήθεια και αγωνιστικότητα.
Είτε θυμόσοφος, είτε οργισμένος, είτε είρωνας σαρκαστής ο Γιάννης Σκαρίμπας ήταν η φωνή του καθένας μας. Του άγνωστου Έλληνα που δεν είχε ποτέ φωνή, που δεν έμαθε παρά όσα του δίδαξαν και κάποτε το κατάλαβε και εξεγέρθηκε μετρώντας μια-μια τις τύψεις της κυρίαρχης τάξης, της κυρίαρχης ιδεολογίας, της κυρίαρχης «ιστορίας», της κυρίαρχης αρλουλοπολογίας, που ποτέ τους δεν μπόρεσαν να τον κοιτάξουν κατάματα και να τον αντιμετωπίσουν «στα ίσια».
Στοχαστής μοναδικός και φύση ανήσυχη δεν μπόρεσε ποτέ του να βολευτεί με τη συμβατικότητα. Έμεινε απροσκύνητος, μέχρι τα στερνά του και πάντα οπλισμένος με το δραστικό λόγο του που δεν «χάριζε κάστανα» χωρίς ποτέ του να θεωρεί ότι είναι σπουδαίος.

Επιμέλεια: Νίκος Χατζηγιάννης
Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012 - 0 σχόλια

ΤΕΛΟΣ ΣΤΟΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟ ΤΡΟΜΟ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΚΕΔΡΟΣ



Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,

Οι εργαζόμενοι ενός από τους πιο ιστορικούς εκδοτικούς της χώρας μας Κέδρος στην πλειοψηφία τους βρίσκονται σε καθεστώς τρομοκρατίας από την εργοδοσία είτε με την επιβολή της εκ περιτροπής εργασίας, είτε με μεγάλες καθυστερήσεις καταβολής δεδουλευμένων, είτε με προβοκάτσια.
Το μόνο πρόβλημα των εργοδοτών που δεν είχε και δεν έχει λυθεί ακόμα οριστικά είναι οι εργαζόμενοι στην αποθήκη της εταιρείας που με τις κινητοποιήσεις τους αξίωναν και κατάφερναν να αμείβονται στην ώρα τους. 
Και πώς οι εργοδότες σκέφτηκαν να λύσουν το πρόβλημα με αυτούς τους απαράδεκτους εργαζόμενους:
Τους ανακοίνωσαν μειώσεις μισθών λόγω περικοπών τη στιγμή που ενάμιση μήνα πριν προσέλαβαν διευθυντή.
Στην ερώτηση των εργαζομένων προς τους εργοδότες για το αντικείμενο της εργασίας του καινούργιου τους διευθυντή η απάντηση ήταν μονολεκτική, τίποτα.
Αυτή η απάντηση αποδείχτηκε ένα ψέμα επειδή ο εν λόγω κύριος μέχρι στιγμής έχει επιδείξει απίστευτο ζήλο στην παρακολούθηση των εργαζομένων στο τι κάνουν και τι λένε με πολύ μεγάλη αδιακρισία φτάνοντας σε σημείο να πάρει στο κατόπι συνάδελφο που βγήκε απέναντι στο δρόμο να πληρώσει τον ασφαλιστή του.
Ένα ακόμη δυνατό του σημείο είναι να πιάνει τους εργαζόμενους και να τους απειλεί με τριήμερα και τετραήμερα.
Η κορύφωση έφτασε το πρωί της 9ης του Γενάρη που ο διευθυντής – διεκπεραιωτής
της αποθήκης δεν επέτρεπε στον οδηγό της εταιρίας να εισέλθει στο χώρο της εργασίας του με την πρόφαση ότι τον απείλησε με όπλο τρείς μέρες πριν!!!!!!!!!!!!
Κατόπιν έντονης λογομαχίας μεταξύ των συναδέλφων και του διευθυντή ζητήθηκε η παρέμβαση του εργοδότη ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ που ευτυχώς ήταν συμπτωματικά τόσο νωρίς στο γραφείο του και ο κύριος αυτός απάντησε: να μείνει ο οδηγός μέσα σε ένα γραφείο και να του επιτρέπεται μόνο η έξοδος για τουαλέτα. Τώρα καταλαβαίνετε τι νοσταλγοί του παρελθόντος έχουν τον Κέδρο αυτή τη στιγμή, κάνοντας να τρίζουν τα κόκαλα του Ρίτσου και της παρέας του.
Στη συνέχεια οι εργαζόμενοι με ψυχραιμία πήγαν στην αστυνομία να αναφέρουν το γεγονός προσπαθώντας να προστατευθούν από μελλοντικές παρόμοιες προβοκατόρικες ενέργειες. Εκεί βρέθηκαν ξανά αντιμέτωποι με τον μπουμπούκι διευθυντή τους που αυτή τη φορά ήθελε να μηνύσει άλλον συνάδελφο υποστηρίζοντας ότι “σήκωσε το χέρι για να τον χτυπήσει”. Μετά από αρκετή ώρα ο αστυνομικός ρωτάει τον διευθυντή τελικά θα κάνετε μήνυση στο κύριο και η απάντηση του ήταν μισό λεπτό να ρωτήσω το αφεντικό. Δεν χρειάζονται άλλα σχόλια παρά μόνο ότι η  
                     
                                     Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

  
Η τρομοκρατία που ασκήθηκε στους εργαζόμενους της αποθήκης, δεν είναι άσχετη με την προσπάθεια της εργοδοσίας να προχωρήσει σε ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο σύνολο των εργαζομένων του Κέδρου μέσω ατομικών συμβάσεων. Ουσιαστικά να μειώσει τους μισθούς κατά 25% μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε 6ωρους. Οι εργαζόμενοι δεν θα υπογράψουμε την καταδίκη μας, ούτε πρέπει να τρομάξουμε από τις απειλές της εργοδοσίας ότι θα εφαρμόσει εκ περιτροπής εργασία (3ημερο,4ήμερο). Οι εργοδότες έχουν για στήριγμα τους νόμους και τις κυβερνήσεις που τους ψηφίζουν, εμείς έχουμε το δίκιο, την αλληλεγγύη και την συλλογικότητα. Τώρα είναι η ώρα για όλους τους εργαζόμενους του Κέδρου να σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλο και όλοι-ες μαζί με την στήριξη του κλαδικού σωματείου να αγωνιστούμε για τους μισθούς μας, τις εργασιακές μας σχέσεις, την ζωή μας. Σε αυτή την μάχη δεν περισσεύει κανείς.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους στις εκδόσεις Κέδρος στα γραφεία του Συλλόγου, Λόντου 6, Εξαρχεια, 2ος όροφος την Πέμπτη 19 Γενάρη στις 6 μ.μ.

        ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΕΔΡΟΣ
         ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
                                                                         
Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012 - 0 σχόλια

18 Ιανουαρίου, ημέρα που γεννήθηκε και έφυγε από τη ζωή ο Βασίλης Τσιτσάνης




Ο μεταθανάτιος καλπασμός του Βασίλη Τσιτσάνη

Του Ντίνου Χριστιανόπουλου 


Ξεκινώ σεμνά και ταπεινά. Στο πνεύμα των ημερών... Ο Βασίλης Τσιτσάνης είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας συνθέτης της λαϊκής μας μουσικής και μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της Ελλάδας στον εικοστό αιώνα. Μεγαλύτερος των Δασκάλων του, των Συμμαθητών του και των Μαθητών του.
Ο μεταθανάτιος καλπασμός του Βασίλη Τσιτσάνη συνεχίζεται. Όσο μακραίνει ο χρόνος τόσο το έργο του βαθαίνει και πλαταίνει. Τόσο η κορυφή του φαίνεται καθαρότερα. Ψηλότερα απ΄ όλες τις άλλες κορυφές.
Η γενιά μου, η γενιά του 114, έχει ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της και με τον χώρο της Πολιτικής και με τον χώρο του Πολιτισμού. Για τον Τσιτσάνη ξέρουμε πια ότι ήταν ένας εκσυγχρονιστής στην τέχνη του, μισόν αιώνα νωρίτερα απ΄ όλους. Όταν βασίλευε στο ρεμπέτικο, αλλά και όταν στη συνέχεια έμοιαζε να το απαρνείται, ενώ στην ουσία το συνέχιζε και το εκσυγχρόνιζε, θέλοντας να εκφράσει τον «δικό του Μουσικό Κόσμο».
Ένας εκσυγχρονιστής που δεν πιάστηκε στις δαγκάνες «του δέοντος και του ωφελίμου», παρά εξέφρασε τις δίσεκτες εποχές του ελληνισμού: τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, μέχρι και τη Μεταπολίτευση. Σαράντα χρόνια πάνω στο πατάρι, 600 τραγούδια, 12.000 ξενύχτια. Αυτή ήταν η καλλιτεχνική εξίσωση της ζωής του. Σαράντα χρόνια αδιάφθορος και απαραχάρακτος από τους καιρούς. Μιλούσε για τα βάσανα και τους καημούς του κόσμου. Για τις ανισότητες, τις αδικίες και τη φτώχεια του λαού μας. Πρώτος «έφυγε» από την πραγματικότητα. «Ο Τσιτσάνης στη Ζούγκλα», 1938, οι «Μάγισσες της Αραπιάς», 1938, «Στην Παραγουάη, σε φίνο ακρογιάλι», 1938. Πέρασε φράσεις συνθήματα στη γλώσσα μας: «Έλα όπως είσαι», «Απόψε κάνεις μπαμ», «Θα κάνω ντου», «Είσαι μάγκας κι ομορφόπαιδο».
Κανείς δεν μίλησε για τις γυναίκες όπως αυτός. Τις αγάπησε και τις αποκάλεσε: μάγισσες, τρελές, αχάριστες, ψεύτρες, σκληρόκαρδες, σατράπισσες, δαιμονισμένες, παλιοκόριτσα, κακούργες, μαύρες ψυχές, ασυλλόγιστες, μπαμπέσες, παμπόνηρες, σκάρτες, μαγκιόρες, αλλά και αρχόντισσες, μαργιόλες, φίνες, μεθυστικές, μποέμισσες, τσαχπίνες, γόησσες, νοστιμούλες, πεταχτές, κουκλίτσες, λάγνες, ερωτιάρες, ονειρεμένες, νεράιδες, αγαπούλες. Έγραψε τη «Συννεφιασμένη Κυριακή», τον «εθνικό ύμνο των Νεοελλήνων», αλλά και την «Αρχόντισσα», που είναι εμβληματικό τραγούδι στην ιστορία του λαϊκού μας τραγουδιού.
Ω, αν ήταν γεννημένος στη Γηραιά Αλβιώνα ή τις ΗΠΑ, σήμερα δισκογραφικά θα μιλούσαμε για το φαινόμενο των φαινομένων, με τα εκατομμύρια δίσκους των πωλήσεών του.
Αλλά, όπως λέει και ο Ελύτης, ήταν «κλεισμένος κι αυτός στην ελληνική γλώσσα», που μιλιέται δεν μιλιέται από 14.000.000 ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Στα χέρια μου έχω μια μικρή κιβωτό του συνθέτη. Τα «Ημερολόγια» του Βασίλη Τσιτσάνη, περίπου διακόσιες χειρόγραφες σελίδες που μου εμπιστεύτηκε η οικογένειά του, μετά τον θάνατό του και τον θάνατο της Ζωής, της γυναίκας του.
Μέσα σ΄ αυτά τα «Ημερολόγια», στερεότυπα ο Βασίλης Τσιτσάνης επαναλαμβάνει τη φράση «Ο Μουσικός μου Κόσμος», θέλοντας να δείξει τι διαφορετικό έκρυβε μέσα του από το ρεμπέτικο τραγούδι, που ασφαλώς είναι ο γεννήτορας των τραγουδιών του. Στα εξακόσια τραγούδια θαυμάζει κανείς τις μοναδικές μουσικές του ποικιλίες, μια αχαλίνωτη φαντασία, ένα ταμπεραμέ- ντο σουρεαλιστή, έναν άνθρωπο που με το μαγικό χαλί της έμπνευσής του πετάει από την καρδιά της Ανατολής στο Χόλιγουντ, από τα παλάτια της Πόλης και τις απαγωγές της Σεράχ, στη ζούγκλα. Έναν μεγάλο τεχνίτη, που με το δικαίωμα της τέχνης του βάζει ακρογιάλια στην ηπειρωτική Παραγουάη! «Με το δικαίωμα μιας τέχνης υψηλής», όπως λέει ο Σεφέρης, κρίνοντας το γεγονός ότι ο Γκρέκο έβαζε το νοσοκομείο του Δον Χουάν Ταβέρα έξω από τον πίνακα του Τολέδο, γιατί δεν χωρούσε!...
Γνώρισα και τον άνθρωπο Βασίλη Τσιτσάνη. Αυτός με σκλάβωσε. Κι αυτόν τον αγάπησα παράφορα όπως τα τραγούδια του. Μέρα τη μέρα και τραγούδι το τραγούδι. Μεγάλος ο καλλιτέχνης. Αλλά μέγας και ο άνθρωπος. Με βαθιές και απότομες χαράδρες.
Ο Τσιτσάνης ήταν κατ' αρχάς μεγάλος λαϊκός συνθέτης, αλλά και ένα άτομο πολλαπλά προικισμένο. Εγραφε μουσική, ήταν οργανοπαίκτης, ερμήνευε τα τραγούδια του και τέλος, έγραφε και τους στίχους. Το ότι ήταν και ποιητής το έχω διαπιστώσει από ένα απλό γεγονός. Ενα από τα τραγούδια του βασίζεται σε ποίημα της Ανθούλας Σταθοπούλου, γυναίκας του Βαφόπουλου, σοβαρή περίπτωση ποιήτριας. Το διασκεύασε λοιπόν και το έκανε ακόμα καλύτερο! Εχοντας δει και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις με πείθει ότι είχε αληθινή ποιητική φλέβα. Πάντως, το ότι διέθετε τις τέσσερις αυτές ιδιότητες -μουσική, όργανο, στίχο και φωνή-, που μόνον ο Βαμβακάρης από τους υπόλοιπους ρεμπέτες τις κατείχε εξίσου όλες, αυτό τον έκανε έναν σημαντικό λαϊκό συνθέτη. Από εκεί και πέρα εγώ έκανα κάτι επιπλέον για να αποδείξω πόσο καλός ήταν. Πέταξα τις σαβούρες και κράτησα 187 τραγούδια. Γιατί ο Τσιτσάνης είχε γράψει 700. Υπερβολικά πολλά!
Θέλω να τελειώσω όπως ξεκίνησα. Σεμνά και ταπεινά. Η λαϊκή μας παράδοση τραβάει με κορυφογραμμές. Ο Βασίλης Τσιτσάνης είναι σε μία από αυτές. Είναι στο λαϊκό μας εικονοστάσι. Σε κάθε σπίτι, σε κάθε καρδιά. Μαζί με τον κυρ-Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Πανσέληνο, τον Μακρυγιάννη, τον Θεόφιλο, τον Σπαθάρη. Μ΄ αυτούς είναι.

http://www.os3.gr/arhive_afieromata/gr_afieromata_tsitsanis_vasilis.html#afieroma


Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012 - 0 σχόλια

Μαρία Πολυδούρη: Κοντά σου.


 


Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.
Κοντά σου είνε η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
Ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά
κ’ αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι’ ανύποπτα περνά μέσ’ στη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι’ όλα σα χνούδι,
σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.






Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012 - 0 σχόλια

Μπερτολντ Μπρεχτ: Πέντε δυσκολίες να γράψει κανείς την αλήθεια


Συνέδριο για την υπεράσπιση της κουλτούρας, Παρίσι 1935.

Κι η τέχνη πρέπει, σε αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων να αποφασίσει. Μπορεί να κάνει  τον εαυτό της όργανο µιας µικρής µερίδας ορισµένων που παίζουν τις θεότητες της µοίρας για τους πολλούς και που απαιτούν µια πίστη που πρέπει πρώτα απο όλα να είναι τυφλή, και µπορεί να σταθεί στο πλευρό των πολλών και να βάλει τη µοίρα τους στα δικά τους χέρια. Μπορεί να παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις, τις αυταπάτες και τα θαύµατα, και µπορεί να παραδώ-σει τον κόσµο στον άνθρωπο. Μπορεί να µεγαλώσει την αµάθεια και µπορεί να µεγαλώσει τη γνώση. Μπορεί να κάνει έκκληση στις δυνάµεις που αποδείχνουν τη δύναµη τους καταστρέφο-ντας, και στις δυνάµεις που αποδείχνουν τη δύναµη τους Βοηθώντας.

Όποιος σήµερα θέλει να πολεµήσει την ψευτιά και την αµάθεια και να γράφει την αλήθεια έχει ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες. Πρέπει να έχει το θ ά ρ ρ ο ς να γράφει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν· την ε ξ υ π ν ά δ α να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού· την τ έ χ ν η να την κάνει ευκολοµεταχείριστη σαν όπλο την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θα αποχτήσει δύναµη· την π ο ν η ρ ι ά να τη διαδώσει ανάµεσα τους. Αυτές οι
δυσκολίες είναι µεγάλες για κείνους που γράφουν κάτω απο το φασισµό, υπάρχουν όµως και για αυ-τούς που τους κυνήγησαν ή που έφυγαν ακόµα και για όσους γράφουν στις χώρες της αστικής ελευθερίας.

 Α: Το Θαρρος να γράψει κανείς την αλήθεια

Φαίνεται αυτονόητο πως αυτός που γράφει πρέπει να γράφει την αλήθεια, με την έννοια δηλαδή πως δεν πρέπει να την καταπνίγει ή να την αποσιωπά και πως δεν πρέπει να γράφει τίποτα που δεν είναι αληθινό. ∆εν πρέπει να σκύβει στους ισχυρούς, δεν πρέπει να εξαπατά τους αδύναμους. Είναι φυσικά πολύ δύσκολο να μη σκύβεις στους ισχυρούς, και είναι πολύ κερδοφόρο να εξαπατάς τους αδύναμους. Το να μην αρέσεις στους πλούσιους σημαίνει να παραιτείσαι απ’ τον πλούτο. Το να παραιτείσαι από την πληρωμή για καμωμένη δουλειά πάει να πει, σε ορισμένες συνθήκες, να θυσιάζεις τη δουλειά, και το ν’ αποδιώχνεις τη φήμη ανάμεσα στους ισχυρούς σημαίνει συχνά ν’ αποδιώχνεις κάθε φήμη. Όλα αυτά απαιτούν θάρρος. Οι καιροί της πιο σκληρής καταπίεσης είναι τις πιο πολλές φορές καιροί όπου γίνεται πολύς λόγος για μεγάλα και υψηλά πράγματα. Χρειάζεται θάρρος για να μιλάς σε τέτοιους καιρούς για πράγματα τόσο χαμηλά και τόσο φτηνά, όπως το φαγητό και το σπίτι του εργαζόμενου, μέσα σε μια βοή από ξεφωνητά ότι το βασικό είναι το πνεύμα της θυσίας. Όταν φορτώνουν τους αγρότες με τιμές, χρειάζεται θάρρος να μιλάς για μηχανήματα και φτηνές ζωοτροφές που θα ευκόλυναν την τιμημένη δουλειά. Όταν απ’ όλους τους ραδιοσταθμούς ουρλιάζουν πως ο άνθρωπος χωρίς γνώση και μάθηση είναι καλύτερος από το μορφωμένο, θέλει τότε θάρρος να ρωτήσεις: καλύτερος για ποιόν; Όταν γίνεται λόγος για τέλειες και ατελείς φυλές, χρειάζεται θάρρος να ρωτήσεις αν ή πείνα κι η αμάθεια κι ο πόλεμος δεν φέρνουν βαριές παραμορφώσεις. Και ξανά, θέλει θάρρος να πει κανείς την αλήθεια για τον εαυτό του, το νικημένο.

 Πολλοί καταδιωγμένοι χάνουν την ικανότητα να βλέπουν τα λάθη τους. Η καταδίωξη τους φαίνεται η πιο μεγάλη αδικία. Αφού οι διώχτες που τους καταδιώκουν είναι οι κακοί· εκείνοι, οι καλοί, διώκονται για την αρετή τους. Αυτή όμως ή αρετή χτυπήθηκε, νικήθηκε κι εμποδίστηκε. Ήταν άρα μια αδύναμη αρετή, μια κακή, ανεπίτρεπτη, απαράδεχτη αρετή. Γιατί δε μπορεί ποτέ να παραδεχτούμε στην αρετή την αδυναμία της, όπως στη βροχή την υγράδα της. Το να πεις πως οι καλοί δεν νικήθηκαν γιατί ήταν καλοί παρά γ ι α τ ί  ή τ α ν  α ν ή μ π ο ρ ο ι , α υ τ ό  χ ρ ε ι ά ζ ε τ α ι  θ ά ρ ρ ο ς . Φυσικά η αλήθεια πρέπει να γράφεται μέσα στον αγώνα με ψευτιά, και δεν πρέπει να ‘ναι κάτι το γενικό, το απρόσιτο και πολυσήμαντο. Γιατί απ’ αυτήν ακριβώς τη γενική, απρόσιτη στόφα, είναι καμωμένη η ψευτιά. Όταν λένε για κάποιον πως είπε την αλήθεια, πάει να πει πως μερικοί ή πολλοί ή κάποιος είπαν κάτι άλλο, κάποιο ψέμα ή κάποια γενικότητα. Α υ τ ό ς όμως είπε την αλήθεια, κάτι το πραχτικό. το πραγματικό, το αναντίρρητο, αυτό ακριβώς που έπρεπε να πει.

∆ε χρειάζεται πολύ θάρρος για να παραπονεθεί κανείς για την κακία του κόσμου γενικά και για το θρίαμβο της ωμότητας και για ν’ απειλεί με το θρίαμβο του πνεύματος από ένα μέρος του κόσμου όπου του επιτρέπουν ακόμα να το κάνει αυτό. Ορθώνονται τότε πολλοί σα να ‘ταν κανόνια στραμμένα ενάντια τους, ενώ τους κοιτάζουν μονάχα. μονόκλ. Ξεφωνίζουν τις γενικές τους απαιτήσεις σ’ ένα κόσμο που αγαπά τους ακίνδυνους ανθρώπους. Απαιτούν μια καθολική δικαιοσύνη για την οποία δε δούλεψαν ούτε στο ελάχιστο και μια γενική ελευθερία. Απαιτούν ένα κομμάτι απ’ τη λεία που έχει τάχα κιόλας μοιραστεί από καιρό μαζί τους. Αλήθεια νομίζουν πως είναι μονάχα αυτό που ακούγεται όμορφα. Κι όταν ή αλήθεια είναι κάτι με αριθμούς, κάτι το ξερό και χειροπιαστό, κάτι που για να το ‘βρεις θέλει κόπο και μελέτη, αυτά για κείνους δεν είναι αλήθεια, δεν τους εκστασιάζει. Αυτοί έχουν το εξωτερικό παρουσιαστικό μονάχα των ανθρώπων που λένε την αλήθεια. Το τραγικό μ’ αυτούς είναι: ∆ ε ν ξ έ ρ ο υ ν π ο ι α ε ί ν α ι ή α λ ή θ ε ι α .


Β: Η εξυπνάδα να αναγνωρίσει κανείς την αλήθεια.
Μια κι είναι δύσκολο να γράψει κανείς την αλήθεια. αφού την καταπνίγουν παντού, στους πιο πολλούς φαίνεται ζήτημα πεποιθήσεων μονάχα το αν θα γραφτεί ή όχι. Πιστεύουν πως το μόνο που χρειάζεται είναι το κουράγιο. Ξεχνούν τη δεύτερη δυσκολία το ν α β ρ ε θ ε ί η αλήθεια. Γιατί με κανένα τρόπο δεν είναι εύκολο να τη βρει κανείς. Πρώτα - πρώτα είναι κιόλας δύσκολο να βρει κανείς π ο ι α αλήθεια αξίζει να ειπωθεί.

Για παράδειγμα τώρα, μπρος σ’ όλα τα μάτια, τα μεγάλα πολιτισμένα κράτη βουλιάζουν το ένα μετά το άλλο στην πιο τρομερή βαρβαρότητα. Κι ακόμα, είναι γνωστό πως ο εσωτερικός πόλεμος, που γίνεται με τα πιο τρομαχτικά μέσα, μπορεί από ώρα σε ώρα να μετατραπεί σε εξωτερικό, που μπορεί θαυμάσια να κάνει τον πλανήτη μας ένα γιγάντιο σωρό συντρίμμια. Αυτό είναι χωρίς αμφιβολία μια. αλήθεια, υπάρχουν όμως φυσικά κι άλλες αλήθειες. Για παράδειγμα, δεν είναι ψέμα το ότι οι καρέκλες έχουν πάτο και το ότι ή βροχή πέφτει από πάνω προς τα κάτω. Πολλοί γράφουν τέτοιου είδους αλήθειες. Μοιάζουν με ζωγράφους που φιλοτεχνούν με νεαρές φύσεις τους τοίχους καραβιών που βουλιάζουν. Η πρώτη μας δυσκολία δεν υπάρχει γι’ αυτούς, κι έχουν παρόλα αυτά τη συνείδηση τους ήσυχη. Ανεπηρέαστοι από τους ισχυρούς, χωρίς όμως και να τους επηρεάζουν κι οι φωνές των κατατρεγμένων, ζωγραφίζουν τα τοπία τους. Το παράλογο στον τρόπο που ενεργούν τους δημιουργεί ένα «βαθύ» πεσσιμισμό, που τον πουλάνε σε καλή τιμή και που θα ‘πρεπε στην πραγματικότητα να τον έχουν οι υπόλοιποι, που βλέπουν τέτοιους καλλιτέχνες και τέτοια ξεπουλήματα. Και δεν είναι εύκολο ούτε καν να διακρίνεις πως οι αλήθειες τους μοιάζουν μ’ αυτές για τις καρέκλες ή τη βροχή· τις πιο πολλές φορές δείχνουν ολότελα διαφορετικές, δείχνουν γι’ αλήθειες πάνω σε σημαντικά θέματα. Γιατί ή ουσία της καλλιτεχνικής διαμόρφωσης βρίσκεται ακριβώς στο ότι δίνει σημασία σ’ αυτό που διαμορφώνει.

Χρειάζεται προσεχτική παρατήρηση για να διακρίνει κανείς πως το μόνο που λένε είναι: «Μια καρέκλα είναι μια καρέκλα», και: «Κανείς δε μπορεί να εμποδίσει τη βροχή να πέφτει προς τα κάτω».
Αυτοί οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να βρουν την αλήθεια που αξίζει να γραφτεί. Άλλοι πάλι πραγματικά καταπιάνονται με τα πιο ζωντανά προβλήματα, δεν τρέμουν ούτε τους καταπιεστές ούτε τη φτώχεια και παρόλα αυτά δε μπορούν να δρουν την αλήθεια. Σ’ αυτούς λείπουν οι γνώσεις. Είναι γεμάτοι από παλιές προλήψεις, από φημισμένες συχνά καλοδιατυπωμένες αρχαίες προκαταλήψεις. Ο κόσμος είναι πολύ περίπλοκος γι’ αυτούς· δεν ξέρουν τα γεγονότα και δε διακρίνουν τους συσχετισμούς. Εκτός απ’ τις πεποιθήσεις χρειάζονται και γνώσεις, που βρίσκονται, και μέθοδες, που μαθαίνονται. Για όλους όσους γράφουν σ’ αυτούς τους καιρούς των περιπλοκών και των μεγάλων αλλαγών χρειάζεται γνώση της ματεριαλιστικής διαλεκτικής, της οικονομίας και της ιστορίας. Μπορεί να την αποχτήσει κανείς απ’ τα βιβλία ή με ζωντανή διδασκαλία, φτάνει, να μη λείπει ή απαραίτητη επιμέλεια. Μπορεί κανείς ν’ ανακαλύψει πολλές αλήθειες με πιο απλό τρόπο, αποσπάσματα δηλ. της αλήθειας ή δεδομένα που οδηγούν στην εύρεσή της. Αν θέλει κανείς να ερευνήσει, θα πρέπει να χρησιμοποιεί μια μέθοδο - μπορεί όμως κανείς να βρει κάτι και χωρίς μέθοδο, και χωρίς ακόμα να ψάξει. Όμως με τέτοιο τυχαίο τρόπο δεν πετυχαίνει κανείς σχεδόν ποτέ μια τέτοια παρουσίαση της αλήθειας που να λέει στους ανθρώπους τι πρέπει να κάνουν. Αυτοί που μονάχα καταγράφουν μικρογεγονότα δεν είναι σε θέση να κάνουν τούτο τον κόσμο κατανοητό στους άλλους. Κι’ όμως αυτός, και κανένας άλλος είναι ο σκοπός της αλήθειας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν εκπληρώνουν το καθήκον να γράφουν την αλήθεια.

Όταν είναι κανείς πρόθυμος να γράψει την αλήθεια και ταυτόχρονα ικανός να την αναγνωρίσει, μένουν ακόμα τρεις δυσκολίες.




Γ: Η τέχνη να κάνει κανείς την αλήθεια ευκολομεταχείριστη σαν όπλο.


Η αλήθεια πρέπει να λέγεται για χάρη των πραχτικών της συνεπειών. Σαν παράδειγμα αλήθειας με καμιά, ή με καμία σωστή πραχτική συνέπεια μπορεί να μας χρησιμέψει ή πλατιά διαδεδομένη άποψη πως σε ορισμένες χώρες επικρατούν άσχημες συνθήκες που αίτια τους έχουν τη βαρβαρότητα. Σύμφωνα μ’ αυτή την άποψη ο φασισμός είναι ένα κύμα βαρβαρότητας που ξέσπασε σε μερικές χώρες με τη δύναμη στοιχείου της Φύσης.

Σύμφωνα μ’ αυτή την άποψη ο φασισμός είναι μια καινούργια, τρίτη δύναμη που στέκεται δίπλα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό (και πάνω απ’ αυτούς)· όχι μονάχα το σοσιαλιστικό κίνημα, αλλά κι ο καπιταλισμός θα μπορούσε, και μετά τη γένεση του κινήματος αυτού να συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς το φασισμό.

Η παραπάνω άποψη είναι βέβαια φασιστική, αποτελεί υποχώρηση μπροστά στο φασισμό. Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δε μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός.

Πως λοιπόν τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πως να ‘χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία;
Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να ‘ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιόνται για τη βαρβαρότητα που αίτια τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ’ ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ’ τ’ αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. ∆εν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προ-τού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.

Οι φωνακλάδικες διαμαρτυρίες κατά των βαρβαρικών μέτρων μπορεί να ‘ναι αποτελεσματικές για λίγο καιρό, όσο δηλαδή οι ακροατές τους πιστεύουν πως στη δικιά τους χώρα δε θα ‘ταν ποτέ δυνατό να παρθούν τέτοια μέτρα. Ορισμένες χώρες είναι σε θέση να κρατήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας τους με λιγότερο βίαια για την ώρα μέσα απ’ ότι άλλες. Εκεί ή δημοκρατία προσφέρει ακόμα τις υπηρεσίες για τις οποίες άλλες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στη βία, δηλαδή την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα τσιφλίκια δημιουργεί πάντα βάρβαρες καταστάσεις· σ’ αυτές τις χώρες είναι όμως λιγότερο ορατές. Η βαρβαρότητα γίνεται ορατή απ’ τη στιγμή που το μονοπώλιο δε μπορεί πια να προστατευτεί παρά μονάχα με την ανοιχτή βία.

Μερικές χώρες, που δεν το ‘χουν ακόμα αναγκαίο να παρατήσουν για χάρη των βάρβαρων μονοπωλίων ακόμα και τις τυπικές εγγυήσεις του κράτους δικαίου όπως και απολαύσεις σαν την τέχνη, τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία, ακούνε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση τους φιλοξενούμενους τους να κατηγορούν την πατρίδα τους για την εγκατάλειψη τέτοιων αγαθών, μια κι ελπίζουν έτσι να βρουν πλεονεκτήματα για τους πολέμους που περιμένουν. Να πει κανείς πως την αλήθεια τάχα τη βρήκαν όσοι φωνάζουν λόγου χάρη: λυσσασμένο αγώνα κατά της Γερμανίας, «γιατί αυτή είναι τώρα ή αληθινή πατρίδα του κάκου, το παράρτημα της κόλασης, το κατάλυμα του Αντίχριστου»; Μάλλον θα πρέπει να πούμε πως πρόκειται για ανόητους, ανήξερους και βλαβερούς ανθρώπους. Γιατί απ’ αυτές τις φλυαρίες συμπέρασμα βγαίνει πως αυτή ή χώρα πρέπει να σβήσει απ’ το χάρτη. Ολόκληρη, μ’ όλους της τους ανθρώπους - τα αέρια δεν ξεδιαλέγουν τους υπαίτιους όταν σκοτώνουν.

Ό επιπόλαιος άνθρωπος που δεν ξέρει την αλήθεια εκφράζεται με γενικότητες, παχιά λόγια κι αοριστίες. Φλυαρεί για «τους» Γερμανούς, κλαψουρίζει για «το» κακό, κι εκείνος που τον ακούει, στην καλύτερη περίπτωση, δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει. Ν’ αποφασίσει να πάψει να είναι Γερμανός; Θα εξαφανιστεί η κόλαση αν εκείνος είναι καλός; Κι οι κουβέντες για τη βαρβαρότητα που αιτία έχει τάχα τη βαρβαρότητα, τέτοιας λογής είναι. Λένε πως αιτία της βαρβαρότητας είναι ή βαρβαρότητα, κι η βαρβαρότητα πολεμιέται με την εξημέρωση των ηθών, που τη φέρνει ή μόρφωση. Όλ’ αυτά είναι γενικολογίες πέρα για πέρα, διατυπώσεις καμωμένες όχι για χάρη των πραχτικών συνεπειών, όπως θα ‘πρεπε· κατά βάθος είναι λόγια που δεν απευθύνονται σε κανέναν.

Τέτοιες αναλύσεις δείχνουν μόνο λίγους κρίκους απ’ όλη την αλυσίδα των αίτιων και παρασταίνουν τις κινητήριες δυνάμεις σαν τάχα ακατανίκητες. Τέτοιες αναλύσεις είναι όλο σκοτάδι, σκοτάδι που κρύβει τις δυνάμεις εκείνες που ετοιμάζουν την καταστροφή. Λιγάκι φως, και να που προβάλουν άνθρωποι σαν αίτιοι των καταστροφών! Γιατί ζούμε σε μια εποχή όπου το μέλλον του ανθρώπου είναι ο άνθρωπος.

Ό φασισμός δεν είναι καμία φυσική καταστροφή που εξήγηση της να έχει τη «φύση» του ανθρώπου. Αλλά και στις φυσικές ακόμα καταστροφές υπάρχουν τρόποι παρουσίασης αντάξιοι του ανθρώπου· είναι αυτοί που κάνουν έκκληση στην αγωνιστική του δύναμη.

Μετά από ένα μεγάλο σεισμό που κατάστρεψε τη Γιοκοχάμα, έβλεπε κανείς σε πολλά αμερικάνικα περιοδικά φωτογραφίες εκτάσεων με ερείπια. Από κάτω έγραφε: «Steel stood» (το ατσάλι κράτησε). Και πραγματικά, αυτός που στην πρώτη ματιά είχε δει μονάχα συντρίμμια, έβλεπε τώρα, με οξυμένη την προσοχή απ’ αυτά τα λόγια, πως μερικά μεγάλα κτίρια είχαν σταθεί. Απ’ όλες τις περιγραφές ενός σεισμού, ασύγκριτα οι πιο σημαντικές είναι των μηχανικών, που υπολογίζουν τους κραδασμούς του εδάφους, τις ωθήσεις, τη θερμότητα που αναπτύσσεται και τα παρόμοια, και που οδηγούν μ’ αυτό τον τρόπο σε κατασκευές που αντιστέκονται στο σεισμό. Όποιος θέλει να περιγράψει το φασισμό και τον πόλεμο, τις μεγάλες καταστροφές που δεν είναι φυσικές καταστροφές πρέπει να πει μια πραχτική αλήθεια. Πρέπει να δείξει πως πρόκειται για καταστροφές, που τις ετοιμάζουν ενάντια στις τεράστιες ανθρώπινες μάζες των εργαζομένων χωρίς δικά τους μέσα παραγωγής, οι ιδιοκτήτες ακριβώς αυτών των μέσων παραγωγής.

Αν θέλει κανείς να γράψει μ’ επιτυχία την αλήθεια για τις κακές συνθήκες πρέπει να τη γράψει έτσι που να διακρίνονται οι, όχι αναπόφευκτες, αιτίες τους. Μιας και φάνουν τα - όχι αναπόφευκτα - αίτια, μπορούν πια να πολεμηθούν οι κακές συνθήκες.



Δ:Η κρίση να διαλέγει κανείς αυτούς που στα χέρια τους η αλήθεια θα αποκτήσει δύναμη.


Οι συνήθειες του εμπορίου του γραφτού λόγου, της αγοράς των περιγραφών και των απόψεων, συνήθειες με ηλικία αιώνων, αφαιρούσαν από το συγγραφέα κάθε έγνοια για. το γραφτό του. Έδιναν δηλαδή στο συγγραφέα την εντύπωση πως ο εκδότης που τ’ αγοράζει, ο μεσάζοντας,, διάδινε τάχα τα γραφτά του σ’ όλο τον κόσμο. Σκεφτόταν: εγώ μιλάω, κι όσοι θέλουν να μ’ ακούσουν με ακούνε. Στην πραγματικότητα, μιλούσε - κι όσοι είχαν να πληρώσουν, τον άκουγαν. Τα λόγια του δεν τ’ άκουγαν όλοι, κι αυτοί που άκουγαν δεν ήθελαν να τ’ ακούσουν όλα. Πάνω σ’ αυτό έχουν ειπωθεί πολλά και πάλι - όχι αρκετά. Εδώ θέλω μονάχα να τονίσω πως το «γράφω σε κάποιον» έγινε «γράφω». 

Την αλήθεια όμως δε μπορεί κανείς να τη «γράψει» πρέπει να τη γράψει σ ε κ ά π ο ι ο ν , που να ‘χει κάτι να την κάνει. Η γνώση της αλήθειας είναι μια διαδικασία κοινή σ’ αυτούς που γράφουν κι αυτούς που διαβάζουν. Για να γράψει κανείς σωστά πράγματα πρέπει να ξέρει ν’ ακούει και πρέπει ν’ ακούει σωστά πράγματα. Η αλήθεια πρέπει να λέγεται με περίσκεψη και ν’ ακούγεται με περίσκεψη. Και για μας που γράφουμε έχει σημασία σε ποιον τη λέμε και ποιος μας τη λέει. Την αλήθεια για τις κακές συνθήκες πρέπει να τη λέμε σ’ εκείνους που τις αντιμετωπίζουν στη χειρότερη τους όψη κι απ’ αυτούς πρέπει να τις πληροφορούμαστε. ∆εν πρέπει να μιλάει κανείς μονάχα σ’ ανθρώπους ορισμένων πεποιθήσεων, παρά σ’ εκείνους που θα τους ταίριαζαν αυτές οι πεποιθήσεις εξαιτίας της κατάστασης τους. Κι οι ακροατές σας αλλάζουν αδιάκοπα! Ακόμα κι οι δήμιοι μπορούν ν’ ακούσουν, όταν κοπούν οι πληρωμές για το κρέμασμα ή όταν ο κίνδυνος μεγαλώσει πολύ. Οι αγρότες της Βαυαρίας ήταν αντίπαλοι κάθε ανατροπής· όταν τέλειωσε όμως ο πόλεμος κι όταν οι γιοι τους γύριζαν σπίτι και δεν έβρισκαν πια τόπο στα χωράφια, τότε μπορούσε κανείς να τους κερδίσει για την επανάσταση.

Γι’ αυτούς που γράφουν έχει σημασία να πετύχουν το σωστό τόνο της αλήθειας. Τις πιο πολλές φορές ακούει κανείς ένα πολύ μαλακό, πονεμένο τόνο, φωνή ανθρώπων που δε μπορούν να βλάψουν ούτε μύγα. Όποιος ακούει αυτόν τον τόνο και ζει μέσα στην εξαθλίωση βουλιάζει ακόμα βαθύτερα μέσα σ’ αυτήν. Έτσι μιλάνε οι άνθρωποι που δεν είναι ίσως εχθροί, ποτέ όμως και συναγωνιστές. Η αλήθεια είναι κάτι το μαχητικό, πολεμάει όχι άπλα και μόνο την ψευτιά, άλλα και ορισμένους ανθρώπους, που τη διαδίνουν.
                                                                                                          

Ε: Η πονηριά να διαδίδει κανείς σε πολλούς την αλήθεια.
Πολλοί, όντας περήφανοι που έχουν το θάρρος να λεν την αλήθεια, ευτυχισμένοι που τη βρήκαν, κουρασμένοι ίσως απ' τη δουλειά που χρειάζεται για να γίνει ευκολομεταχείριστη, μες στην ανυπόμονη αναμονή της παρέμβασης εκείνων που τα δικά τους συμφέροντα υπερασπίζονται, δεν νομίζουν απαραίτητο να χρησιμοποιήσουν τώρα πονηριά για τη διάδοση της αλήθειας. Έτσι, πολλές φορές, η δουλειά τους χάνει κάθε αποτέλεσμα. Σ’ όλες τις εποχές, όταν η αλήθεια καταπνίγονταν και κρύβονταν, χρησιμοποιούσαν πονηριά για τη διάδοση της. Ο Κομφούκιος παραχάραξε ένα παλιό, πατριωτικό ιστορικό χρονικό. Άλλαξε μονάχα ορισμένες λέξεις. Εκεί που έλεγε: «Ο κυρίαρχος της Κουν έβαλε να θανατώσουν το φιλόσοφο Βαν γιατί είχε πει αυτό κι εκείνο», ο Κομφούκιος έβαλε αντί «θανατώσουν» - «δολοφονήσουν». Εκεί που έλεγε, ο τύραννος τάδε σκοτώθηκε σε μια απόπειρα εναντίον του, ο Κομφούκιος έβαζε «εκτελέστηκε». Έτσι άνοιξε ο Κομφούκιος το δρόμο για μια καινούργια εκτίμηση της Ιστορίας.

Όποιος στις μέρες μας λέει « π λ η θ υ σ μ ό ς » α ν τ ί γ ι α « λ α ό ς » κ α ι « γ α ι ο ϊ δ ι ο χ τ η σ ί α » α ν τ ί γ ι α « γ ή » , σταμάτησε κιόλας να υποστηρίζει πολλά απ' τα ψέματα. Βγάζει απ’ τις λέξεις το σάπιο τους μυστικισμό. Η λέξη «λαός» υπονοεί μια κάποια ενότητα και κοινά συμφέροντα, και θα ‘πρεπε επομένως να λέγεται μονάχα όπου πρόκειται για πολλούς λαούς, μια και μονάχα εκεί, το πολύ -πολύ, μπορεί κανείς να φανταστεί κοινά συμφέροντα. Ο πληθυσμός μιας χώρας έχει ποικίλα και μάλιστα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, κι αυτό είναι μια αλήθεια που την καταπνίγουν. Όμοια, όποιος λέει «γη», και δίνει χαρά στην όσφρηση και στα μάτια μιλώντας για τη μυρωδιά της και για το χρώμα, αυτός υποστηρίζει τα ψέματα των εξουσιαστών· γιατί το πρόβλημα δεν είναι η καρπεράδα της γης, ούτε ή αγάπη του ανθρώπου για τη γη, ούτε ή εργατικότητα του, παρά βασικά η τιμή του σταριού κι η αξία της δουλείας. Εκείνοι που βγάζουν τα κέρδη από τη γη δεν είναι αυτοί που βγάζουν το στάρι, κι η μυρωδιά που ‘χει το χώμα είναι άγνωστη στα χρηματιστήρια. Αυτά έχουν άλλες μυρωδιές.

Αντίθετα, η λέξη γαιοϊδιοχτησία είναι ή σωστή· μ’ αυτή δε μπορεί κανείς να κοροϊδέψει τους άλλους τόσο εύκολα. Για τη λέξη «πειθαρχία» θα ‘πρεπε κανείς, όπου κυριαρχεί ή καταπίεση, να διαλέξει τη λέξη « υ π α κ ο ή » , γιατί ή πειθαρχία μπορεί να υπάρχει και χωρίς τύραννο, κι έτσι έχει πάνω της κάτι το πιο ευγενικό απ’ ό,τι η υπακοή. Και πιο καλή από τη λέξη « τ ι μ ή » είναι το :« α ν θ ρ ώ π ι ν η α ξ ι ο π ρ έ π ε ι α » . Μ’ αυτή τη λέξη το άτομο δεν εξαφανίζεται τόσο εύκολα. Ξέρουμε δα τι σκυλολόι αγωνίζεται για να καταφέρει να «υπερασπίσει την τιμή» ενός λαού! Και πόσο σπάταλα μοιράζουν οι χορτάτοι τιμές σ’ αυτούς που τους χορταίνουν, πεινώντας οι ίδιοι. Η πονηριά του Κομφούκιου μπορεί και σήμερα να χρησιμοποιηθεί. Ο Κομφούκιος έβαζε στη θέση των αδικαιολόγητων κρίσεων πάνω σε εθνικά περιστατικά τις σωστές κρίσεις. Ο άγγλος Τόμας Μουρ περιέγραψε στην «Ουτοπία» του μια χώρα όπου επικρατούσαν δίκαιες συνθήκες - ήταν μια χώρα πολύ διαφορετική απ’ τη χώρα που ζούσε, της έμοιαζε όμως πολύ, εκτός απ’ το καθεστώς!

Ό Λένιν, κάτω απ' την απειλή της τσαρικής αστυνομίας, ήθελε να περιγράψει την εκμετάλλευση και την καταπίεση του νησιού Σαχαλίνη από τη ρωσική μπουρζουαζία. Έβαλε Ιαπωνία αντί Ρωσία και Κορέα αντί για Σαχαλίνη. Οι μέθοδες της γιαπωνέζικης μπουρζουαζίας θύμιζαν σ’ όλους τους αναγνώστες τις μέθοδες της ρώσικης στη Σαχαλίνη, αλλά ή μπροσούρα δεν απαγορεύτηκε, μια κι ή Ιαπωνία ήταν εχθρός της Ρωσίας.

Πολλά που δε μπορούν να ειπωθούν στη Γερμανία για τη Γερμανία μπορούν να ειπωθούν για την Αυστρία.

Υπάρχουν πολλές πονηριές για να ξεγελάσει κανείς το καχύποπτο κράτος.

Ό Βολτέρος πολέμησε την πίστη στα θαύματα που καλλιεργούσε η Εκκλησία μ’ ένα λαμπρό ποίημα για την παρθένα της Ορλεάνης. Περιέγραψε τα θαύματα που θα ‘πρεπε σίγουρα να ‘χαν συμβεί για να μείνει η Ιωάννα παρθένα σ’ ένα στρατό, σε μιαν Αυλή και ανάμεσα σε καλόγερους.

Με την κομψότητα του ύφους του και με το να περιγράφει ερωτικές περιπέτειες απ’ τη γεμάτη πολυτέλεια ζωή των κυρίαρχων τάξεων τις παράσυρε να απομονώσουν μια θρησκεία που τους έδινε τα μέσα γι’ αυτή τη χαλαρή ζωή. Και μάλιστα, δημιούργησε έτσι τη δυνατότητα να φτάσουν τα έργα του, από παράνομους δρόμους, σ’ εκείνους που απευθύνονταν. Οι Ισχυροί από τους αναγνώστες του προωθούσαν η ανέχονταν τη διάδοση. Απομόνωναν έτσι την αστυνομία, που τους υπεράσπιζε τις απολαύσεις. Κι ο μεγάλος Λουκρήτιος τόνιζε ρητά πως για τη διάδοση του επικούρειου αθεϊσμού πολλά περιμένει από την όμορφα των στίχων του.

Πραγματικά, το υψηλό λογοτεχνικό επίπεδο μπορεί να χρησιμέψει σαν ασπίδα για ένα κείμενο. Συχνά όμως ξυπνάει και τις υποψίες. Τότε μπορεί κανείς να το χαμηλώσει επίτηδες. Αυτό γίνεται, για παράδειγμα, όταν κανείς με την περιφρονημένη μορφή του αστυνομικού μυθιστορήματος μπάζει λαθραία, σε ανύποπτα μέρη, περιγραφές κοινωνικών συνθηκών. Τέτοιες περιγραφές θα δικαίωναν, το δίχως άλλο, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Ο μεγάλος Σαίξπηρ χαμήλωσε το λογοτεχνικό επίπεδο για πολύ λιγότερο σοβαρούς λόγους, όταν έγραψε επίτηδες αδύνατο το λόγο της μάνας του Κοριολανού, με τον οποίο αντιμετωπίζει το γιο της που εκστρατεύει ενάντια στην πατρίδα. Ό Σαίξπηρ ήθελε να δήξει πως ο Κοριολανός δεν εγκαταλείπει τα σχέδια του για πραγματικούς λόγους ή από μια βαθιά συγκίνηση, άλλα από μια κάποια αδράνεια που τον έσπρωχνε στις παλιές του συνήθειες. Στο Σαίξπηρ βλέπουμε κι ένα παράδειγμα αλήθειας που διαδίνεται με πονηριά στο λόγο του Αντώνιου για το νεκρό του Καίσαρα. Ασταμάτητα τονίζει πως ο δολοφόνος του Καίσαρα, ο Βρούτος, είναι έντιμος άνθρωπος, περιγράφει όμως και την πράξη του, κι η περιγραφή της πράξης είναι πιο δυνατή απ’ του δράστη· ο ρήτορας αφήνεται έτσι μοναχός του να τον νικήσουν τα γεγονότα - τους δίνει πιο πολλή «ευφράδεια» απ’ όση στον εαυτό του. Ένας Αιγύπτιος ποιητής που έζησε πριν τέσσερις χιλιάδες χρόνια χρησιμοποίησε μια παρόμοια μέθοδο. Η μέχρι τότε κυρίαρχη τάξη υπεράσπισε με κόπο τη θέση της από το .μεγάλο της αντίπαλο, το τμήμα του πληθυσμού που μέχρι τότε την υπηρετούσε. Στο ποίημα που αναφέρουμε, έρχεται στην αυλή του άρχοντα ένας σοφός και καλεί όλους σε αγώνα κατά του εσωτερικού εχθρού. Περιγράφει πολλή ώρα και διεξοδικά την αναταραχή που γεννήθηκε με την εξέγερση των κατώτερων στρωμάτων. Να ποια ήταν η περιγραφή:

Κι είναι έτσι: Οι μεγάλοι όλο παράπονα κι οι ταπεινοί όλο χαρά. Κάθε πόλη λέει: "Aς διώξουμε από δω τους δυνατούς
Κι είναι έτσι: το συρτάρια ανοίγουν, παίρνουν τους καταλόγους, οι κολίγοι γίνονται αφέντες
Κι είναι έτσι: Ό γιος του φημισμένου πια δεν ξεχωρίζει· το παιδί της κυράς γίνεται της σκλάβου της γιος.
Κι είναι έτσι: Τους αφέντες ζέψανε στο μαγγανοπήγαδο. Αυτοί που τη μέρα δεν είχαν αντικρίσει, βγήκανε στο φως.
Κι είναι έτσι: Τις εβένινες κάσες της θυσίας τις σύντριψαν· το υπέροχο ξύλο σεστέμ το πελεκάνε για κρεβάτια.
Κοιτάτε, έπεσε η πρωτεύουσα μέσα σε μιαν ώρα.

Κοιτάτε, της χώρας οι φτωχοί γένηκαν πλούσιοι.
Κοιτάτε, ψωμί όποιος δεν είχε έχει τώρα αποθήκη· κι αυτό που είναι μέσα ήταν το βιός ενός αλλού.
Κοιτάτε, είναι καλό στον άνθρωπο το φαγητό του.
Κοιτάτε, καλαμπόκι· όποιος δεν είχε έχει τώρα αποθήκες· καλαμποκόσπορο όποιος ζητιάνευε μοιράζει τώρα μοναχός του.
Κοιτάτε, όποιος δυο βόδια δεν είχε κοπάδια έχει τώρα· αυτός που του ‘λειπαν ζώα για τ’ αλέτρι έχει τώρα κοπάδια από ζώα.
Κοιτάτε, εκείνος που κάμαρη δεν είχε να χτίσει έχει τώρα τέσσερις τοίχους.
Κοιτάτε, οι Σύμβουλοι στις αποθήκες γυρεύουν καταφύγιο· αυτός που στον τοίχο να γείρει δε μπορούσε κρεβάτι έχει τώρα.
Κοιτάτε, αυτός που βάρκα δεν έφτιαχνε δικιά του καράβια έχει τώρα, και σαν ο ιδιοκτήτης τα κοιτάξει, δικά του δεν είναι τώρα πια.
Κοιτάτε, ρούχα όσοι είχαν τώρα είναι κουρελήδες κι όποιος πριν ύφαινε γι’ άλλον, τώρα φοράει λεπτό λινό.
Ό πλούσιος νηστικός κοιμάται· αυτός που πριν για ζητιανιά τον παρακάλαγε έχει και πίνει καλό κρασί.
Κοιτάτε, αυτός που τίποτα δεν ήξερε από άρπα έχει μια τώρα· αυτός που μπρος του δεν τραγουδούσαν παινεύει τώρα τη μουσική.
Κοιτάτε, αυτός που από φτώχεια μονάχος κοιμόταν βρίσκει τώρα γυναίκα· αυτή που στο νερό κοιτούσε το πρόσωπο, τώρα έχει καθρέφτη.
Κοιτάτε, οι μεγάλοι της χώρας γύρω τρέχουν χωρίς να ‘χουν δουλειά. Στους μεγάλους τίποτα δε λένε πια.
Κι είναι έτσι: Τις εβένινες κάσες της θυσίας τις σύντριψαν· το υπέροχο ξύλο σεστέμ το πελεκάνε για κρεβάτια.
Ο παλιός αγγελιαφόρος στέλνει τώρα άλλον.
Κοιτάτε, πέντε σταλμένοι από τον κύριό τους. Λένε: Ας πάρει τώρα ο καθένας το δρόμο του, φτάσαμε.
Καταλαβαίνει κανείς πως μια τέτοια περιγραφή της αναταραχής θα πρέπει να την παρουσιάζει στους καταπιεζόμενους σαν πολύ επιθυμητή κατάσταση. Κι όμως, τον ποιητή δύσκολα μπορούν να τον πιάσουν. Καταδικάζει αυτές τις συνθήκες ρητά, όμως αδέξια...
Ό Τζόναθαν Σουίφτ πρότεινε σε μια μπροσούρα, για να οδηγηθεί ή χώρα στην ευημερία να παστώ- σουν τα παιδιά των φτωχών και να τα πουλήσουν για κρέας. Παρουσίασε ακριβείς υπολογισμούς που απόδειχναν πως κανείς μπορεί να εξοικονομήσει πολλά αν δε διστάζει μπροστά σε τίποτα.
Ό Σουίφτ παρίστανε τον κουτό. Υπεράσπισε ένα ορισμένο, μισητό του τρόπο σκέψης με πολλή φλόγα κι ευσυνειδησία, σ’ ένα θέμα όπου ολόκληρη η προστυχιά του ερχόταν στο φως, ορατή στον καθένα. Ό καθένας θα μπορούσε να ‘ναι πιο έξυπνος απ’ τον Σουίφτ, ή τουλάχιστο πιο ανθρωπινός, ιδιαίτερα εκείνος που μέχρι τότε δεν είχε ερευνήσει ορισμένες απόψεις τι συνέπειες έχουν.
Η προπαγάνδα για τη σκέψη, σ’ όποιον τομέα και να γίνεται, ε ί ν α ι χ ρ ή σ ι μ η γ ι α τ η ν υ π ό θ ε σ η τ ω ν κ α τ α π ι ε σ μ έ ν ω ν . Μια τέτοια προπα- γάνδα είναι απόλυτα απαραίτητη. Κάτω από κυβερνήσεις που υπηρετούν την εκμετάλλευση, η σκέψη περνάει για ταπεινή ασχολία.
Ταπεινή ασχολία περνιέται αυτή που είναι χρήσιμη σ’ αυτούς που τους κρατάνε ταπεινούς. Ταπεινή λογίζεται η αδιάκοπη έγνοια για το φαγητό· η περιφρόνηση των διακρίσεων που κρεμάνε στους υπε- ρασπιστές μιας χώρας όπου οι ίδιοι πεινούν· η αμφιβολία για τους ηγέτες που οδηγούν στην κατα- στροφή· η απέχθεια στη δουλειά που δε δίνει ψωμί· η εναντίωση στον εξαναγκασμό σε παράλογες πράξεις· η αδιαφορία απέναντι στην οικογένεια που το ενδιαφέρον δεν της έκανε τίποτα πια. Τους πει- νασμένους τους βρίζουν έκλυτους που δεν έχουν τίποτα να υπερασπίσουν, δειλούς που αμφιβάλλουν για τους καταπιεστές τους, τους βρίζουν πως δεν έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, πως θέλουν πληρωμή για τη δουλειά τους, τους λένε αρχιτεμπέληδες και τα παρόμοια. Κάτω από τέτοιας κυβερ- νήσεις η σκέψη γενικά λογίζεται ταπεινό πράγμα και πέφτει σε κατατρεγμό. Πουθενά πια δε διδάσκουν, κι όπου βλέπουν κάτι τέτοιο το καταδιώκουν. Παρόλα αυτά πάντα υπάρχουν πεδία όπου μπο- ρεί κανείς να μιλήσει ατιμώρητα για τα επιτεύγματα της σκέψης· είναι τα πεδία όπου οι δικτατορίες χρειάζονται τη σκέψη. Έτσι, μπορεί κανείς για παράδειγμα ν’ αποδείξει τα επιτεύγματα της σκέψης στον τομέα της πολεμικές επιστήμης και της τεχνικής. Και η παράταση των αποθεμάτων μαλλιού με μια καλύτερη οργάνωση ή με την εφεύρεση συνθετικών, κι αυτό χρειάζεται σκέψη. Το σκάρτεμα των μέσων διατροφής, η εκπαίδευση των νέων για τον πόλεμο, όλα αυτά χρειάζονται σκέψη: η σκέψη αυ- τή μπορεί να περιγραφεί. Μπορεί κανείς με πονηριά να αποφύγει τον έπαινο του πολέμου, του άσκε- φτου σκοπού αυτής της σκέψης. Έτσι, η σκέψη που ξεκινάει από το πρόβλημα πως να κάνει κανείς ένα πόλεμο κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο μπορεί να οδηγήσει στο ερώτημα αν αυτός ο πόλεμος έχει νόημα, και μπορεί να χρησιμοποιήσει για να λύσει το πρόβλημα του πως αποφεύγεται με τον κα- λύτερο τρόπο ένας πόλεμος χωρίς νόημα.
Φυσικά, αυτό το ερώτημα δύσκολα μπορεί ν’ αξιοποιηθεί, δηλαδή να διαμορφωθεί σε σκέψη που να επεμβαίνει στην πραγματικότητα; Μπορεί.

Για να συνεχίσει σε μια εποχή σαν τη δική μας να είναι δυνατή η καταπίεση, που υπηρετεί την εκ- μετάλλευση της μιας (της μεγαλύτερης) μερίδας του πληθυσμού από την (μικρότερη) άλλη μερίδα, χρειάζεται μια πέρα για πέρα συγκεκριμένη βασική στάση του πληθυσμού, που πρέπει να απλώνεται σ’ όλα τα πεδία. Μια ανακάλυψη στον τομέα της ζωολογίας, όπως του Άγγλου ∆αρβίνου, θα μπορού- σε ν’ αποβεί ξαφνικά επικίνδυνη για την εκμετάλλευση· παρόλα αυτά, για ένα διάστημα μονάχα η Εκκλησία ασχολιόταν μ’ αυτή, ενώ η αστυνομία δεν καταλάβαινε τίποτα. Οι έρευνες των φυσικών οδή- γησαν τα τελευταία χρόνια σε συμπεράσματα στον τομέα της λογικής που θα μπορούσαν να βάλουν σε κίνδυνο μια σειρά άρθρων πίστης χρήσιμων στην καταπίεση. Ο φιλόσοφος του πρωσικού κράτους Χέγκελ, στη διάρκεια δύσκολων αναζητήσεων στον τομέα της λογικής, έδωσε στους Μαρξ και Λένιν, τους κλασικούς της προλεταριακής επανάστασης, μέθοδες ανυπολόγιστης αξίας. Η ανάπτυξη των επιστημών γίνεται σε αλληλεξάρτηση, ανισόμετρα όμως, και το κράτος δεν είναι σε θέση να τα επιβλέπει όλα. Οι μαχητές της αλήθειας μπορούν να διαλέγουν πεδία μάχης σχετικά αφύλαχτα. Όλα κρέμονται από το αν διδάσκεται ο σωστός τρόπος σκέψης, ένας τρόπος σκέψης που να ρωτάει όλα τα πράγματα κι όλες τις διαδικασίες για την προσωρινή τους και τη μεταλλάξιμη πλευρά. Οι εξουσιαστές έχουν ισχυρή αποστροφή στις μεγάλες αλλαγές, θα ‘θελαν όλα να μείνουν όπως είναι, τουλάχιστο για χίλια χρόνια. Το καλύτερο θα ‘ταν το φεγγάρι να ‘μένε ακίνητο, κι ο ήλιος να μην προχωρούσε πια! Τότε κανένα δε θα τον έπιανε πείνα και δε θα γύρευε να φάει για βράδυ. Όταν πυροβολήσουν θέλουν ο αντίπαλος να μη μπορεί πια. να ρίξει, θέλουν ο δικός τους πυροβολισμός να ‘ναι ο τελευταίος. Ένας τρόπος παρατήρησης που τονίζει ιδιαίτερα το παροδικό, είναι καλό μέσο για να δώσει κανείς κουράγιο στους καταπιεσμένους. Ακόμα, το ότι σε κάθε πράγμα και σε κάθε κατάσταση παρουσιάζεται κι αναπτύσσεται μια αντίφαση, κι αυτό είναι κάτι που πρέπει ν’ αντιπαραχτεί στους νικητές. Ένας τέ- τοιος τρόπος παρατήρησης (όπως η διαλεκτική, η διαδικασία για τη ροή των πραγμάτων) μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην έρευνα αντικειμένων που για ένα διάστημα ξεφεύγουν απ’ την προσοχή των ε- ξουσιαστών. Μπορεί να τον εφαρμόσει κανείς στη βιολογία ή στη χημεία. Μπορεί όμως κανείς να τον εξασκήσει και περιγράφοντας την τύχη μιας οικογένειας, χωρίς να προκαλέσει πολύ την προσοχή. Η εξάρτηση κάθε πράγματος από πολλά αλλά, που αδιάκοπα αλλάζουν, είναι μια σκέψη επικίνδυνη για δικτατορίες, και μπορεί να εμφανιστεί με διάφορους τρόπους χωρίς να δώσει λαβή στην αστυνομία. Μια ολοκληρωμένη περιγραφή όλων των καταστάσεων και διαδικασιών που συναντά ένας άνθρωπος που ανοίγει ένα καπνοπωλείο μπορεί ν’ αποτελέσει σκληρό χτύπημα στην δικτατορία. Ο καθένας που σκέφτεται λίγο θα βρει το γιατί. Οι κυβερνήσεις που οδηγούν τις μάζες των ανθρώπων στην εξαθλίωση πρέπει ν’ αποφύγουν το να σκέφτονται οι εξαθλιωμένοι την κυβέρνηση. Μιλάνε πολύ για μοίρα. Αυτή, κι όχι οι ίδιοι, φταίει τάχα για την ανέχεια. Όποιος ερευνάει την αίτια της ανέχειας τον συλλαμβάνουν, προτού φτάσει στην κυβέρνηση. Είναι όμως δυνατό ν’ αντιμετωπίσει κανείς γενικά τις φλυα- ρίες για τη μοίρα· μπορεί κανείς να δείξει πως τη μοίρα του ανθρώπου τη φτιάχνουν άνθρωποι.

Αυτό πάλι μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Μπορεί, για παράδειγμα, να διηγηθεί κανείς την ι- στορία ενός υποστατικού στην Ισλανδία· ολόκληρο το χωριό μιλάει για μια κατάρα εκεί. Μια αγρό- τισσα ρίχτηκε στο πηγάδι, ένας αγρότης κρεμάστηκε. Μια μέρα γίνετ’ ένας γάμος, ο γιος του αγρότη παντρεύεται με μια κοπέλα που φέρνει μερικά χωράφια προίκα. Η κατάρα εξαφανίζεται. Το χωριό δεν έχει ομόφωνη γνώμη για την αίτία αυτής της αλλαγής προς το καλύτερο. Άλλοι την αποδίνουν στη χαρούμενη φύση του νεαρού αγρότη, άλλοι στα χωράφια που έφερε μαζί της η νεαρή αγρότισσα και που κάνουν το υποστατικό για πρώτη φορά βιώσιμο. Άλλα και σ’ ένα ποίημα ακόμα που περιγράφει ένα τοπίο μπορεί κανείς κάτι να πετύχει, αν δηλαδή στη φύση ενσωματωθούν τα πράγματα τα καμωμένα από τον άνθρωπο. Χρειάζεται πονηριά για να διαδοθεί η αλήθεια.

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012 - 0 σχόλια

Προσβολή είναι να υποτάσσεσαι σε αυτούς που λεηλατούν τη ζωή σου.

Ο παραλογισμός της εξουσίας αγγίζειτα όρια της γελοιότητας. Οι άρχοντές μας αμήχανοι απέναντι στις διαμαρτυρίες και τις αποδοκιμασίες του κόσμου, ξεγυμνώνονται αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά το πραγματικό τους πρόσωπο. Για να νομιμοποιήσουν τις πράξεις τους δεν διστάζουν να καταργήσουν με κυνισμό κάθε επίφαση δημοκρατίας και ελευθερίας, να αποδείξουν ότι η δημοκρατία και η ελευθερία δεν είναι παρά κούφιες λέξεις που μεταμφιέζουν ένα ολιγαρχικό και απάνθρωπο καθεστώς.

Στην πόλη της Χαλκίδας, στην τελετή του αγιασμού (;) των μολυσμένων μας υδάτων, η παρουσία του προέδρου της ‘‘δημοκρατίας’’ Κάρολου Παπούλια και του υπουργού εσωτερικών Τάσου Γιαννίτση προκάλεσε την έντονη αποδοκιμασία και διαμαρτυρία από τη μεγάλη πλειοψηφία του παρευρισκόμενου κόσμου. Δεν ήξεραν πού να κρυφτούν οι θεματοφύλακες του σάπιου και αδίστακτου πολιτικού μας συστήματος και έφυγαν άρον άρον. Άμυνά τους, όπως πάντα, η δράση της αστυνομίας η οποία στοχοποίησε 5 άτομα που διαμαρτύρονταν και τα προσήγαγε βίαια στο αστυνομικό τμήμα (μία γυναίκα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο) με την κατηγορία της ‘‘προσβολής του προσώπου του προέδρου τηςδημοκρατίας’’. Γελοιότητες. Δεν ήμασταν μόνο πέντε αυτοί που διαμαρτύρονταν και αποδοκίμαζαν αλλά σχεδόν όλος ο παρευρισκόμενος κόσμος. Απομονώθηκαν πέντε άτομαγια να παραδειγματιστεί το διαμαρτυρόμενο πλήθος, να ενοχοποιηθεί κάθε επιθυμία αντίστασης, κριτικής και αμφισβήτησης. Στην ουσία, προσπαθούν να φιμώσουν το λόγο για να ανακόψουν τις απελευθερωτικές πράξεις που μπορεί να εμπνεύσει.

Το ζητούμενο είναι να αθωωθεί, με τρόπο θεαματικό και με μέτρα απροκάλυπτα αυταρχικά και ολοκληρωτικά, μια πολιτική που γεννάει το έγκλημα, που προκρίνει το κέρδος, που πολλαπλασιάζει τα γκέτο πλουσίων και φτωχών, που συντηρεί μια εκπαίδευση στρατοπέδου συγκεντρώσεως, που επιταχύνει την υλική και πνευματική ένδεια, που υποδαυλίζειτον κυνισμό και τον ωχαδερφισμό της απελπισίας.

Το να αναθεματίζεις όμως αυτούς που σου κλέβουν τη ζωή, ενώ συνδέεται με το δικαίωμα στην οργή, δεν αρκεί. Είναι το πρώτο βήμα, από μόνο του όμως δεν οδηγεί πουθενά. Η καλύτερη κριτική απέναντι στις αθλιότητες των πολιτικών και οικονομικών ολιγαρχιών που μας εξουσιάζουν είναι να δημιουργείς την κατάσταση που αποτελεί το αντίδοτό τους. Πρέπει συλλογικά να αναζητήσουμε τους τρόπους για την οικοδόμηση ενός νέου πολιτισμού.Το ζήτημα δεν είναι τα πρόσωπα αλλά το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που παράγει τους αχρείους που το διευθύνουν. Αν δεν διεκδικήσουμε ενεργά και δημιουργικά το δικαίωμα να ορίζουμε εμείς τη ζωή μας, θα συνεχίσουν να την ποδοπατούν οι γνωστοί άγνωστοι πολιτικοί μας άρχοντες.

‘‘Λαέ, πεινάς, γιατί τους προσκυνάς’’ ήταν ένα από τα συνθήματα που ακούστηκαν στην προχθεσινή διαμαρτυρία. Στο φόβο και τον τρόμο που προσπαθούν να σπείρουν δεν πρέπει να κάνουμε πίσω, αλλά να αντιτάξουμε συλλογικά τις φωνές μας, με στόχο να θεσμίσουμε αυτόνομα τις κοινότητες μέσα στις οποίες ζούμε, χωρίς δήθεν αντιπροσώπους, με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, της ισότητας, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, του σεβασμού των διαφορετικοτήτων, της αλληλεγγύης. Είναι εφικτό, αρκεί να το θελήσουμε και να προσπαθήσουμε να το πραγματοποιήσουμε.

Καμία δίωξη στους συλληφθέντες
Η αμφισβήτηση είναι πηγή τη ςελευθερίας
Να οικοδομήσουμε τις δημιουργικές μας αντιστάσεις ενάντια στο ζοφερό μέλλον που μας ετοιμάζουν

Συνέλευση ελευθεριακών Χαλκίδας
Αλληλέγγυες/οι από τη Χαλκίδα
Κίνηση για την επανοικειοποίηση της υγείας
Συλλογικότητα Μαύρο Πιπέρι
Ανταρσία στον Εύριπο 
Συνελεύσεις μάχης στην εκπαίδευση
Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου
Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Νίκαιας
Λαϊκη Συνέλευση Γλυκων Νερων
- 0 σχόλια

Οι πόλεις του Όλιβερ Τουίστ

του Νίκου Μπελαβίλα

Άγγλοι άστεγοι αναζητούν καταφύγιο στους ξενώνες της κοινωνικής πρόνοιας.
. Έργο του Sir Luke Fildes (1843-1927)πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα.
 (δημοσιεύτηκε στο τχ 15 «the books’ journal», Ιανουάριος 2012)

Στον Πειραιά είχαμε έναν άστεγο: τον Άγγελο. Ηλικιωμένος, άλλοτε Επονίτης, προσάραξε στα μέρη μας, στα χρόνια του ’70. Επιβίωνε με χαρτζιλίκι και ψευτομεροκάματα. Η παρέα των «Πολιτών του Πειραιά» και αργότερα του «Λιμανιού της Αγωνίας» υιοθέτησε τον Άγγελο, κι ο Άγγελος την παρέα. Τον ειδοποιούσαμε όταν εντοπιζόταν κανένα άδειο σπίτι για χειμερινή διαμονή,  τον φροντίζαμε με ρούχα τον χειμώνα, τον κερνούσαμε μεσημεριανό στην Πλατεία Κοραή, παρά τη γκρίνια των νεαρών σερβιτόρων. Ο Άγγελος ένιωθε την ανάγκη να ανταποδώσει. Στο πρώτο εκλογικό κέντρο του «Λιμανιού», παρών από το πρωί μέχρι το βράδυ, στις συγκεντρώσεις μας το ίδιο, χωρίς να του το έχουμε ζητήσει  ποτέ. Του ήταν αδύνατον να επανέλθει στην τακτοποιημένη ζωή. Χαμένος ή ενταγμένος μ’ ένα δικό του τρόπο σ’ ένα δικό του κόσμο, αρνιόταν να επιστρέψει στον κόσμο της νοικοκυροσύνης.
Αυτό δεν ήταν σπάνιο. Για την ψυχολογία της άρνησης επανένταξης των αστέγων των ευρωπαϊκών μητροπόλεων έχουν γραφτεί πολλά. Ένας καλός συγγραφέας, ο Τζωρτζ Ντόουζ Γκρην, έγραψε το 1994 ένα λογοτεχνικό θρίλερ –στα ελληνικά Τι αξία έχει η αλήθεια, ερημίτη μου;– για έναν αυτοεκτοπισμένο στο  Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης. Ο καμβάς επάνω στον οποίο στήνεται η κατ’ επίφαση αστυνομική πλοκή της ιστορίας είναι το βίωμα της εξαίρεσης, του μοναχικού αστέγου στη μεγάλη πόλη. Αυτά συνέβαιναν τότε, στις ευημερούσες δυτικές πρωτεύουσες, μεταξύ αυτών και στη δική μας. Άστεγοι ως αμελητέο ποσοστό, δείγματα άξια κοινωνιολογικών παρατηρήσεων, ευγενικές φιγούρες υιοθετημένες από συνανθρώπους.
***
Όταν πριν από μερικούς μήνες γράφτηκε πως η Αθήνα εισέρχεται σε ανθρωπιστική κρίση, η διατύπωση έμοιαζε υπερβολική, ίσως εκφοβιστική. Όταν τα μαγαζιά άρχισαν να κατεβάζουν ρολά το ένα μετά το άλλο, αναρωτιόμασταν τι κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Καταφεύγουν στα χωριά τους, μπαίνουν υπάλληλοι; Σε τι δουλειές, που δεν υπάρχουν; Όταν ένα πρωί διαπιστώσαμε πως η συνήθης  πιάτσα της ηρωίνης στην Πατησίων θύμιζε διαδήλωση με εκατοντάδες εξαθλιωμένους στριμωγμένους στα πεζοδρόμια, πως οι κοπέλες-θύματα του τράφικινγκ έκαναν πεζοδρόμιο στην 3ης Σεπτεμβρίου κατά δεκάδες, μέρα-μεσημέρι, πως άνθρωποι κοιμόντουσαν επάνω στις θερμαινόμενες από τον υπόγειο σταθμό σχάρες του Μετρό στην Ομόνοια, τότε άρχισε να φαίνεται πως η Αθήνα καταρρέει. Όχι για τους λόγους που διαλαλούν οι υπεύθυνοι της κρίσης, αλλά λόγω της φτώχειας, της οικονομικής και της κοινωνικής λεηλασίας στην οποία οδήγησαν τη χώρα.

Εικονογράφηση του George Cruikshank για τον «Όλιβερ Τουίστ» (1838)
Σήμερα, λίγους μήνες αργότερα, οι σκουπιδοντενεκέδες, όχι μόνο στο κέντρο αλλά και στις  γειτονιές μας, έχουν τους μόνιμους θαμώνες τους. Ντροπαλοί άνθρωποι, μερικές φορές σχεδόν καλοντυμένοι,  αναζητούν υπολείμματα τροφών. Καθώς νυχτώνει, ένας υπαίθριος ξενώνας στήνεται κάτω από τις μαρκίζες ή στις στοές των κλειστών με λουκέτο εμπορικών καταστημάτων του Πασαλιμανιού.  Ένας κόσμος φοβισμένος, ξεδιπλώνει στρωσίδια, χαρτόκουτα, σακούλες με μια χούφτα τρόφιμα. Αδιανόητες εικόνες, μνήμες διηγήσεων από τον μακρινό  χειμώνα του 1941. Δεν είναι πια ο παλιός μας φίλος ο Άγγελος, ένας από τους ελάχιστους κάποτε αστέγους του κεντρικού Πειραιά. Δεν είναι πια η εξαίρεση. Είναι η συλλογική βύθιση στο ψυχολογικό, στο κοινωνικό έρεβος ενός ηττημένου πληθυσμού. Άνθρωποι,  ναυάγια του κοινωνικού πολέμου, τόσοι πολλοί, που κανένα ναυαγοσωστικό δεν προλαβαίνει να τους σώσει.
Στους κύκλους των οικονομικών κρίσεων, εφιάλτες σαν και τούτον, τον πρωτόγνωρο για την Αθήνα, φαίνεται πως είναι δυνατόν να σταθεροποιηθούν, να γίνουν μόνιμη καθημερινότητα. Το δείχνει η εμπειρία των αχανών παραγκουπόλεων της Λατινικής Αμερικής, της Δυτικής Ακτής της Αφρικής και της Ινδίας. Οι πρώτες μετρούν περισσότερο από μισόν αιώνα ζωής.
Εδώ όμως έχουμε ένα νέο φαινόμενο, και όχι μόνον εδώ, αλλά σε όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Ασύγκριτο με όσα ως πριν λίγο γνωρίζαμε από την περιφέρεια του πρώην «Τρίτου Κόσμου». Εκεί, οι συνοικίες των παραπηγμάτων, ήσαν και είναι προϊόντα της ραγδαίας αστικοποίησης, καταυλισμοί  αστέγων ακτημόνων, οι οποίοι εγκατέλειψαν τις αγροτικές κοινότητές τους, αναζητώντας τη μοίρα τους στον αχανή αστικό χώρο και διεκδικώντας τη θέση τους στο χωνευτήρι των πόλεων. Εκεί, η συλλογική συνείδηση των κατοίκων τους είναι συνείδηση διεκδίκησης μίας βελτιωμένης ζωής.
Εδώ τα πράγματα μπορεί να ήσαν έτσι στη Δραπετσώνα του ’60, στο Πέραμα και στα Άνω Λιόσια του ’70· αλλά δεν είναι πια. Οι σημερινοί άστεγοι είναι πρώην αστοί, εργαζόμενοι, ιδιοκτήτες ή ενοικιαστές σπιτιών.  Εκπίπτουν της ιδιότητας του πολίτη, χάνουν την εργασία τους, την ασφάλειά τους, και εν τέλει τη στέγη τους. Ο Ντέιβιντ Χάρβεϋ, σε ένα πρόσφατο άρθρο του, μιλώντας για τις αστεακές  καταβολές της κρίσης,1 περιέγραψε εύστοχα σημαντικές πτυχές των μηχανισμών παραγωγής του νέου χώρου και τους μηχανισμούς οι οποίοι διαμορφώνουν «τις βάρβαρες συνθήκες της ζωής, της στέρησης στέγης, της έλλειψης οικονομικά προσιτής στέγασης». Ας δούμε το αποτέλεσμα ή ας το πούμε με απλά λόγια: οικονομικές δυνάμεις επένδυσαν στη γη και στην κατοικία εις βάρος όσων είχαν δικαίωμα σ’ αυτές. Οι ίδιες δυνάμεις εκδιώκουν  τους πιο αδύναμους και άτυχους από τις εστίες τους, αρπάζοντάς τους τα σπίτια, καταλύοντας το δικαίωμά τους στη στέγη. Στην περίπτωσή μας, αν λάβουμε υπόψη τις άγνωστης εγκυρότητας, αλλά μοναδικές μέχρι στιγμής καταγραφές του Δεκεμβρίου του 2011, οι κοινότητες αυτές αριθμούν 20.000 αστέγους.2 Πιθανόν να είναι περισσότεροι — και σίγουρα σε λίγους μήνες θα είναι πολύ περισσότεροι…
Τα φαινόμενα αυτά της κρίσης είναι δυνατόν να μονιμοποιηθούν. Ο πλούτος είναι δυνατόν να οδεύσει παρέα με την αβάσταχτη φτώχεια. Έχει ξανασυμβεί. Τα λαμπρά κέντρα των πόλεων, οι όπερες, τα κατάφωτα βουλεβάρτα με τα κοινοβούλια, τα ανάκτορα και τα χρηματιστήρια, που έκρυβαν κάποτε, και ξανακρύβουν σήμερα, στις σκοτεινές γωνιές τους στρατιές πεινασμένων και αστέγων. Οι βουβές συνοικίες των ανέργων, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τις λαμπρές κεντρικές μνημειώδεις πλατείες. Κοινωνίες που μαθαίνουν να ζουν στον δρόμο, με τον τρόμο και τη βία εις βάρος τους, που λαθροβιούν εντός των ρημαγμένων μητροπόλεων τους. Είναι οι πόλεις του Όλιβερ Τουίστ.
Ο Νίκος Μπελαβίλας διδάσκει Πολεοδομία στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του  ΕΜΠ
Άγγλοι άστεγοι αναζητούν καταφύγιο στους ξενώνες της κοινωνικής πρόνοιας. Έργο του Sir Luke Fildes (1843-1927), πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα (δημοσιεύτηκε στο τχ. 15 του «the books’ journal»)

1.            David Harvey, «The Urban Roots of Financial Crises», στο New Left Project.
http://www.newleftproject.org/index.php/site/article_comments/the_urban_roots_of_financial_crises_part_1_reclaiming_the_city_for_anti_cap (ανάκτηση 1.1.2012). Στα ελληνικά, βλ. Ντέβιντ Χάρβεϋ, «Οι αστεακές  καταβολές των οικονομικών κρίσεων», μέρος Α΄ (μετ. Γιώργος Σουβλής) και μέρος Β΄. (μετ.  Μιχάλης Βεληζιώτης και Αλίκη Κοσυφολόγου) στο  RedNotebook http://www.rednotebook.gr/details.php?id=4267  και http://www.rednotebook.gr/details.php?id=4360 (ανάκτηση 2.1.2012).
2.            Elinda Labropoulou, «Austerity drives Greeks into streets», 9.12.2011, CNNInternational


Πηγή:http://enthemata.wordpress.com
Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012 - 0 σχόλια

Για την νέα ταινία της Αλίντας Δημητρίου «Τα Κορίτσια της Βροχής»





Δημήτρης Παυλίδης
Η Βροχή είναι ζωή! Και η ζωή είναι μια διαρκής μάχη για την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Με την πρώτη επίσημη προβολή στις 11 του Γενάρη στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, ξεκινά το ανεξάρτητο ταξίδι της  προς το πλατύ κοινό,  η νέα ταινία της Αλίντας Δημητρίου.  Με  Τα Κορίτσια της Βροχής,  ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας δύο ωρών, ολοκληρώνεται  η τριλογία  με θέμα την πρωταγωνιστική , αλλά υποτιμημένη εν πολλοίς,  συμμετοχή των γυναικών στην σύγχρονη κοινωνική και πολιτική ιστορία της χώρας. Προηγήθηκαν  το βραβευμένο ντοκιμαντέρ  Πουλιά στον Βάλτο με θέμα τις γυναίκες στην Αντίσταση και  στην μετακατοχική περίοδο  και η  Ζωή στους Βράχους  για τον αγώνα στον Δημοκρατικό Στρατό και την σκληρή δοκιμασία στις εξορίες και στις φυλακές.
Τα Κορίτσια της Βροχής είναι οι πιο πολλές,   νέες  κοπέλες, Λαμπράκισες πριν την  Χούντα  η νεότερες,  που πήραν όλες  ενεργά μέρος  στον αντι-δικτατορικό αγώνα. Πιάστηκαν, βασανίστηκαν, δικάστηκαν,  φυλακίστηκαν η εξορίστηκαν σε διάφορες  περιόδους της επτάχρονης φασιστικής τυραννίας.  Οι περισσότερες  μιλούν    για πρώτη φορά δημόσια και  είναι με την έννοια αυτή οι   «ανώνυμες»  ηρωίδες των σκληρών χρόνων  που  ο κινηματογραφικός  φακός  της  Δημητρίου τις  δίνει  την φωνή που δικαιούνταν να έχουν  εδώ και πολύ καιρό.
Η Δημητρίου ακολουθεί  την ίδια  τεχνική της προσωπικής αφήγησης, εστιάζει στα πρόσωπα, στα προσωπικά βιώματα, στα συναισθήματα.  Δεν παρεμβαίνει παρά μόνο για να  δώσει το έναυσμα για να ξεδιπλωθούν οι  μνήμες, με τον ίδιο ζωντανό και συγκλονιστικό  τρόπο που το πέτυχε  και στις δυο προηγούμενες ταινίες της.  Δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η  αναδρομή και η  αφήγηση  μπροστά στην κάμερα   για  βιώματα που σημάδεψαν , αρκετές φορές ανεξίτηλα ,  σωματικά και ψυχικά.
  Η Δημητρίου  αποδείχνει ξανά, πως ξέρει να διαχειρίζεται  με διακριτικότητα  αυτές τις καταστάσεις  και ταυτόχρονα να αποτυπώνει τις συγκλονιστικές στιγμές  όταν η μνήμη ζωντανεύει την σκληρή δοκιμασία. .  Τα Κορίτσια της Βροχής, ήταν δυσκολότερο εγχείρημα από τα προηγούμενα, μιας και η  χρονική απόσταση από τα γεγονότα είναι μικρή. Το πείσμα όμως της Αλίντας Δημητρίου ξεπέρασε τα εμπόδια και εν τέλει  πενήντα γυναίκες ξεδιπλώνουν τις μνήμες τους.
Η Αλίντα  Δημητρίου  ολοκληρώνοντας την τριλογία για τις γυναίκες προσφέρει στους σημερινούς  νέους αλλά και στις επόμενες γενιές ένα πλούσιο υλικό , σε πρώτο πρόσωπο, αυθεντικό και συγκλονιστικό, όπως είναι η αληθινή ιστορία της νεότερης Ελλάδας και των αγώνων του λαού της για εθνική και  κοινωνική απελευθέρωση.
Ταυτόχρονα αναδείχνει τον ρόλο των γυναικών που υπήρξε πραγματικά ζωτικός και αρκετές φορές πρωταγωνιστικός, με την ουσιαστική έννοια  των λέξεων.  Γιατί όπως σε ένα σημείο της ταινίας λέγεται , γι αυτήν την περίοδο ( αλλά  και για  τις υπόλοιπες) πέρα από τις γυναίκες που βρέθηκαν στις  πρώτες γραμμές  υπήρξαν  και αυτές που «πρωταγωνίστησαν» στα μετόπισθεν.
Οι μάνες, οι αδερφές, οι σύζυγοι που έτρεχαν στις φυλακές, στα αστυνομικά τμήματα, δούλευαν μερόνυχτα για να στηρίζουν τις ορφανές οικογένειες, στήριξαν ποικιλότροπα τους αγωνιστές  και τις αγωνίστριες του αντί-δικτατορικού αγώνα, εν τέλει πέρασαν μια δοκιμασία που με διαφορετικούς τρόπους, υπήρξε το ίδιο σκληρή, σημαντική  και ηρωική. Τα Κορίτσια της Βροχής,  που ζούνε ανάμεσα μας, συμμετέχουν η κάθε μια με τον τρόπο της  στους σημερινούς κοινωνικούς  και πολιτικούς αγώνες, μιλάνε δημόσια σε μια ιδιαίτερη και δύσκολη περίοδο  για το μέλλον της χώρας και του λαού της.
  Από όλα  τα ερωτήματα και διακυβεύματα  των σημερινών καιρών, το πιο σημαντικό, είναι η  αδήριτη ανάγκη να κρατηθεί ο λαός και η νεολαία όρθιοι. Να μην υποκύψουν στις δυσκολίες, να μην τσακιστούν από την πίεση που δημιουργεί η κοινωνική οπισθοδρόμηση. Να υπερισχύσει  το πνεύμα της αντίστασης  και όχι  της μεμψιμοιρίας και της υποταγής.  Τα διλήμματα αυτά  ξαναμπήκαν αρκετές φορές με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικές καμπές  της νεοελληνικής ιστορίας.
  Από αυτήν την σκοπιά το μήνυμα που δίνουν  με τον δημόσιο λόγο τους τα Κορίτσια της  Βροχής είναι καθαρό και  επίκαιρο. Από την άλλη και η σκηνοθέτης  αποφασίζει να το θέσει με ευθύ τρόπο στον θεατή, δίχως περιστροφές και υπαινιγμούς, έτσι όπως πρέπει και απαιτούν οι καιροί. Παρεμβάλλοντας μερικές φωτογραφίες από σύγχρονα γεγονότα στην διάρκεια των αφηγήσεων, απευθύνεται κυρίως στους  νέους  που οι συνθήκες  τους  καλούν   για μια ακόμη φορά να «μεγαλώσουν  απότομα», έτσι όπως μεγάλωσαν από την μια στιγμή στην άλλη και οι νέες γυναίκες του αντιδικτατορικού αγώνα.
Η Βροχή δεν είναι μελαγχολία, δεν πρέπει να   υποκινεί την  κατήφεια η  την απαισιοδοξία. Για τις γυναίκες που έβλεπαν την βροχή πίσω από τα παράθυρα με τα κάγκελα στις φυλακές Αβέρωφ, ήταν το συνώνυμο της ζωής. Και πράγματι η βροχή είναι ζωή, δίνει ζωή στο χώμα και διαμέσου αυτού στους ανθρώπους. Ακριβώς για αυτήν την ζωή πάλεψαν τα Κορίτσια της Βροχής, για μια ζωή ελεύθερη και αξιοπρεπή, για μια κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης. Άλλες ρητά και άλλες άρρητα, όλες όμως μέσα από τις αφηγήσεις τους, συνεχίζουν να πιστεύουν πως διάλεξαν το σωστό, αναπολούν την μάχιμη νιότη και δηλώνουν πως και πάλι , αν τις δινόταν η δυνατότητα, τον ίδιο δρόμο θα διάλεγαν.
Τα Πουλιά στο Βάλτο και Η Ζωή στους Βράχους «πέταξαν»  σχεδόν σε όλες τις άκρες της  Ελλάδας  αλλά και  στο εξωτερικό. Χιλιάδες νέοι και παλιότεροι από κοινού  μάθανε, ξαναστοχάστηκαν  και συγκινήθηκαν στις αμέτρητες προβολές σε στέκια, καταλήψεις, αίθουσες εργατικών συνδικάτων και πολιτιστικών συλλόγων. Διακινήθηκαν χέρι- χέρι, αρκετές φορές εν αγνοία της δημιουργού. Η Αλίντα Δημητρίου επέλεξε συνειδητά  αυτόν τον τρόπο διακίνησης και προβολής μακριά από το λεγόμενο εμπορικό κύκλωμα. Γιατί η Αλίντα  Δημητρίου δεν είναι ένας αποστασιοποιημένος δημιουργός. Είναι μια μάχιμη παρουσία, μια δημιουργός με νεανική ζωντάνια που θέλει να βρίσκεται μέσα στο δύσκολο σήμερα και να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών.  Που θέλει να μιλήσει για το παρελθόν κοιτώντας στο μέλλον.  Γι αυτό και τα Κορίτσια της Βροχής πρέπει  να αγκαλιαστούν από όλους εκείνους που θέλουν να μεταφέρουν όσο γίνεται πιο μακριά το μήνυμα της αντίστασης που απαιτούν  οι σκληροί καιροί.

* Η ταινία θα προβάλλεται από την Πέμπτη 12/1 έως και την Πέμπτη 19/1 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Ιερά Οδός 48 στον Κεραμικο.

Πηγή:aristeroblog.gr