Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011 - 0 σχόλια

Φαντασία


Φαντασία

Nάναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φειδωτό που σβει στα χάη,
και σένα του καπέλλου σου βαμμένη φανταιζί
κάποια κορδέλλα του, τρελλά να χαιρετάει.

Kαι νάν’ σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι’ άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι’ αυτός ο άνεμος τρελλά, –τρελλά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.

Kι’ όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός
για ένα –με γυάλινα πανιά– πλοίο που πάει
όλο βαθειά, όλο βαθειά, όσο που πέφτει εκτός :
όξ’ απ’ τον κύκλο των νερών –στα χάη.

Kι’ όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
πέρ’ από τόπους και καιρούς έως ότου –φως μου–
–καθώς τρελλά θα χαιρετάει κείν’ η κορδέλλα η φανταιζί,–
βγούμε απ’ την τρικυμία αυτού του κόσμου…

  Γιάννης Σκαρίμπας



- , 0 σχόλια

Καταλάβετε την παραγωγή



Του RICHARD WOLFF
Καθώς το κίνημα «Occupy» αναπτύσσεται, επιδιώκει λύσεις για τα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα, τα εκθέτει και αντιτίθεται σε αυτά. Για πολλούς, το ίδιο το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα είναι το βασικό πρόβλημα. Θέλουν αλλαγή προς ένα άλλο σύστημα, αλλά όχι προς την παραδοσιακή σοσιαλιστική εναλλακτική λύση (π.χ., ΕΣΣΔ ή Κίνα). Το σύστημα αυτό φαίνεται επίσης να χρειάζεται βασικές αλλαγές.

Η κοινή λύση που προτείνουν αυτοί οι ακτιβιστές είναι να αλλάξουμε τις ρυθμίσεις της παραγωγής και στα δύο συστήματα από το μηδέν. Κάθε επιχείρηση πρέπει να εκδημοκρατιστεί. Οι εργαζόμενοι πρέπει να καταλάβουν τις επιχειρήσεις τους, από τη λειτουργία τους έως τη διοίκησή τους. Αυτό θα καταργήσει το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα (εργοδότης-εργαζόμενοι), όπως οι ιστορικοί προκάτοχοί μας κατάργησαν τα παράλληλα εκμεταλλευτικά συστήματα της δουλείας (κύριος-σκλάβος) και της φεουδαρχίας (άρχοντας-δουλοπάροικος).

Στις αυτοδιευθυνόμενες από τους εργαζομένους επιχειρήσεις, αυτοί που παράγουν συμμετέχουν επίσης στο σχεδιασμό, τη διεύθυνση και τη διάθεση των κερδών: δεν υπάρχει εκμετάλλευση των εργαζομένων από άλλους. Οι εργαζόμενοι συμμετέχουν ισότιμα στη λήψη όλων των αποφάσεων. Η παλιά καπιταλιστική ελίτ -των μεγάλων εταιρικών μετόχων και των διοικητικών συμβουλίων που αυτοί επιλέγουν- δεν θα μπορεί πλέον να αποφασίζει τι, πώς, και πού να παράγεται και πώς να χρησιμοποιούνται τα κέρδη των επιχειρήσεων. Αντί γι' αυτό, οι εργαζόμενοι -σε συνεργασία με τις τοπικές κοινότητες που είναι αλληλένδετες με τις επιχειρήσεις τους- θα παίρνουν όλες αυτές τις αποφάσεις δημοκρατικά.

Μόνο έτσι θα μπορούσε να αποφευχθεί η επανάληψη για μια ακόμη φορά του καπιταλιστικού κύκλου: (1) οικονομική άνθηση που εκρήγνυται σε κρίση, που ακολουθείται από (2) μαζικά κινήματα για μεταρρυθμίσεις κοινωνικής πρόνοιας και οικονομικές ρυθμίσεις, που ακολουθείται από (3) καπιταλιστές που χρησιμοποιούν τα κέρδη τους για να ακυρώσουν την επίτευξη μεταρρυθμίσεων και κανονισμών, που ακολουθείται από (1) και πάλι, την επόμενη καπιταλιστική άνθηση, διάρρηξη, και κρίση. Στις ΗΠΑ, ο καπιταλισμός από το κραχ του 1929 εμφανίζει αυτόν τον κύκλο.

Στις εκδημοκρατισμένες επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που επωφελούνται από τις μεταρρυθμίσεις στις οποίες διατίθενται τα κέρδη της επιχείρησης. Δεν υπάρχει ξεχωριστή κατηγορία εργοδοτών που χρησιμοποιούν τα κέρδη των επιχειρήσεων για να αναιρέσουν τις μεταρρυθμίσεις και τους κανονισμούς που επιτεύχθηκαν από τους εργαζόμενους. Το αντίθετο μάλιστα, οι αυτοδιευθυνόμενοι εργαζόμενοι θα πληρώνουν φόρους μόνον εάν το κράτος διασφαλίζει αυτές τις μεταρρυθμίσεις και τους κανονισμούς. Στις εκδημοκρατισμένες επιχειρήσεις δεν θα επιτρέπονται οι ανισότητες εισοδήματος και περιουσίας (και, συνεπώς, οι ανισότητες ισχύος και πολιτισμικής πρόσβασης) που σήμερα διασχίζουν τον καπιταλιστικό κόσμο.

Στα σοσιαλιστικά συστήματα, του παρελθόντος και του παρόντος, απαιτείται επίσης εκδημοκρατισμός των επιχειρήσεων. Η κοινωνικοποίηση της παραγωγικής ιδιοκτησίας μαζί με τον κεντρικό σχεδιασμό, σε αυτά τα συστήματα, (έναντι της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της αγοράς στον καπιταλισμό) άφησε πάρα πολύ ασύμμετρη ισχύ συγκεντρωμένη στο κράτος. Επιπλέον, οι μεταρρυθμίσεις (εγγυημένη απασχόληση και βασική κοινωνική πρόνοια, πολύ μικρότερη ανισότητα εισοδήματος και πλούτου, κλπ.) που επιτεύχθηκαν με τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις αποδείχθηκαν επισφαλείς. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και οι αγορές επέστρεψαν τελικά και αναίρεσαν πολλές από αυτές τις μεταρρυθμίσεις.

Τα παραδοσιακά προβλήματα του σοσιαλισμού απορρέουν και από αυτή την αντιδημοκρατική οργάνωση της παραγωγής. Οι εργαζόμενοι στις κοινωνικοποιημένες κρατικές επιχειρήσεις δεν είχαν αυτοδιεύθυνση· δεν αποφάσιζαν συλλογικά τι, πώς, και πού να παράγουν, ούτε τι να κάνουν με τα κέρδη. Αντί γι' αυτό, κρατικοί αξιωματούχοι αποφάσιζαν τι, πώς, και πού να παράγεται και πώς να διατίθενται τα κέρδη. Αν οι σοσιαλιστικές επιχειρήσεις ήταν εκδημοκρατισμένες, τα έσοδα του κράτους θα εξαρτώνταν από τη συλλογική αυτοδιεύθυνση των εργαζομένων. Αυτό θα θεσμοποιούσε έναν πραγματικό, συγκεκριμένο έλεγχο από τα κάτω για την εξισορρόπηση της κρατικής εξουσίας από τα πάνω.

Οι αυτοδιευθυνόμενες από τους εργαζόμενους επιχειρήσεις είναι μια λύση που στηρίζεται στην ιστορία και του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού. Η δημιουργία αυτοδιευθυνόμενων από τους εργαζόμενους επιχειρήσεων ολοκληρώνει ό,τι οι περασμένες δημοκρατικές επαναστάσεις ξεκίνησαν με τη μετακίνηση των κοινωνιών πέρα από μοναρχίες και απολυταρχίες. Ο εκδημοκρατισμός της παραγωγής μπορεί να πάει επιτέλους τη δημοκρατία πέρα από το να είναι απλώς ένα εκλογικό τελετουργικό που διευκολύνει τη διοίκηση του 99% από το 1%.

*Ο Richard D. Wolff είναι καθηγητής Οικονομικών στο University of Massachusetts και επισκέπτης καθηγητής στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών του New School University της Νέας Υόρκης.
                                                                                                                                    :
                                                                                                                             Μετάφραση: Κ.Χ.

Πηγή: Εφημερίδα Δράσηhttp://efimeridadrasi.blogspot.com/
- 0 σχόλια

Ανάψτε φωτιές Χαλυβουργίας!

Ανάψτε φωτιές Χαλυβουργίας!

                  Ανακοίνωση Εργαζομένων Χαλυβουργίας Ελλάδος, 27/12/11



Ανάψτε φωτιές Χαλυβουργίας. Στηρίξτε το διπλανό σας. Μαζί ενώστε τις φωνές σας για να βγει η μεγάλη φωνή της νίκης. Μην αργείτε άλλο. Ο Καιρός γαρ εγγύς πλέον.
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες
Για μια ακόμη φορά, γινόμαστε μάρτυρες της τεράστιας εργατικής αλληλεγγύης που έχει ξεκινήσει από τις 31-10-2011, όταν ξεκίνησαν οι αναίτιες και τρομοκρατικές απολύσεις από την Εταιρεία ιδιοκτησίας κυρίου Νικ. Μάνεση και έχουν φτάσει ήδη τον αριθμό 50+1, προκειμένου να μας πιέσει για να δεχτούμε μείωση αποδοχών 40% κατά μέσο όρο με 5ήμερο, 5ωρο ή εκ περιτροπής εργασία, με υπογραφή τροποποίησης μισθού της συλλογικής Συμβάσεως.
Ο Αγώνας μας, που είναι αμείωτος έως και σήμερα δεν μας έχει καταβάλει καθόλου, νοιώθουμε ακμαίοι, έχουμε ενότητα, είμαστε ένα όλοι μαζί.
Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει, εκτός από την εργατική τάξη φυσικά, γιατί είναι τόσο ενωμένοι οι Συνάδελφοι που παλεύουν για τα εργασιακά δικαιώματα και τις ΣΣΕ ώστε να μην περάσει αυτή η χιονοστιβάδα των αντεργατικών μέτρων, που ο ΣΕΒ και οι λοιποί φίλοι τους επιθυμούν διακαώς. Και πώς να το νοιώσουν βέβαια εάν δεν έρθουν στις «Πύλες της Φωτιάς». Να δουν με τα μάτια τους και να κουβεντιάσουν με τους εργαζόμενους το τι σημαίνει να εργάζεσαι στη φωτιά και το σίδερο, να έχεις ατυχήματα, πολλά από τα οποία σε πιέζουν να μην τα δηλώσεις ως εργατικά γιατί θα υπάρξουν δυσάρεστες εξελίξεις για την εταιρεία αλλά και για σένα..
Νικήσαμε το φόβο, της σιωπής το κράτημα, της τρομοκρατίας το δίλημμα και βγαίνουμε νικητές στην πάλη και στον Αγώνα που ξεκινήσαμε μόνοι αλλά αμέσως γίναμε αμέτρητοι. Ενώσαμε δυνάμεις ψυχής και γίναμε πιο σκληροί κι από το ατσάλι που φτιάχνουμε, το νιώθουν άλλωστε όσοι μας επισκέπτονται, αλλά σας θέλουμε όλους να κάνετε το ίδιο.
Βγάλετε από μέσα σας τη φωτιά της ψυχής σας. Μιλήστε παντού για το πανεργατικό ξεσηκωμό, μη διστάζετε καθόλου. Εσείς έχετε το δίκιο, άλλοι πρέπει να φοβούνται και φοβούνται. Παντού ανάψτε φωτιές Χαλυβουργίας. Στηρίξτε το διπλανό σας. Μαζί ενώστε τις φωνές σας για να βγει η μεγάλη φωνή της νίκης. Μην αργείτε άλλο. Ο καιρός γαρ εγγύς πλέον.
Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011 - , 0 σχόλια

Στ' Αστεία Παίζαμε…





Στ' αστεία παίζαμε!

Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ' το φως της ημέρας
Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Kλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!

 Μανόλης Αναγνωστάκης




- , 0 σχόλια

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά......




Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη,
απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζώ κόντρα στην αλήθεια μου.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος
με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι
ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος,
ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω
ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις,
την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται
είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΟΔΟΧΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου
και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον.
Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά,
ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά,
με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα.
Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι
με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”.
Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι ΑΥΤΑΓΑΠΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλλα πολύ λιγότερο.
Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
αρνήθηκα να συνεχίσω να ζώ στο παρελθόν και να ανησηχώ για το μέλλον μου.
Τώρα ζώ περισσότερο τη στιγμή όπου ΟΛΑ συμβαίνουν.
Έτσι σήμερα, ζώ την κάθε μέρα και αυτό το λέω ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο.
Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου,
η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο.
Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.

Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις
και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά,
ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες.
Σήμερα ξέρω ότι ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ !

Τσάρλι Τσάπλιν
Ομιλία στα 70στά γενέθλια του.
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011 - , 0 σχόλια

Στο μέλλον για να κάνουμε σινιάλο.

      
Τα χρόνια μας παιδέψαμε με δύσκολα
και παίξαμε παιχνίδι κυνηγώντας την αλήθεια,
στα όμορφα δοθήκαμε, στους δρόμους πορευθήκαμε,
το όνειρο για μας είναι συνήθεια.

Εμείς ερωτευθήκαμε και εκείνα που δεν ζήσαμε,
το πάθος για το άγνωστο, μεγάλο.
Τον κόσμο αν δεν αλλάξαμε μια πέτρα  του πετάξαμε,
στο μέλλον, για να κάνουμε σινιάλο

Τις μέρες δεν κουράσαμε και τις στιγμές που αράξαμε,
στη θάλασσα πετώντας τα χαλίκια.
Πάνω σε αφρούς και κύματα τα πρώτα μας σκιρτήματα
και βράδια για του σώματος ξενύχτια.


Β.Δ
- , 0 σχόλια

Μπέρτολτ Μπρέχτ:Αυτή η ανεργία!



Αυτή η ανεργία!
Κύριοι συνάδελφοι, η ανεργία
πρόβλημα είναι ακανθώδες.
Εφ 'ω και είναι ευκαιρία
το Συμβούλιό μας το εργώδες
να της αφιερώσει μίαν ...συζήτησιν
εφ'όσον η εργασία δεν έχει ζήτησιν.
Διότι είναι καθαρά θεομηνία
διά το έθνος η ανεργία.
Αίνιγμα αποτελεί διά πάντα τίμιον
πολίτην και υγιώς σκεπτόμενον
της ανεργίας το φαινόμενον.
Και επιτέλους εξόχως επιζήμιον.
Κύριοι, οι καιροί ου μενετοί!
Θα απετέλει δε αδυναμίαν μας θανάσιμον,
εάν ημείς, του έθνους οι εκλεκτοί,
δεν εύρωμεν μίαν δικαιολογίαν βάσιμον,
και την εμπιστοσύνην ούτω χάσωμεν
του λαού, ήτις μας είναι λίαν χρήσιμος.
Πρέπει λοιπόν, δεόντως ν'αντιδράσωμεν.
Διότι θα είναι συμφορά μοιραία και κρίσιμος
εάν κρούσματα κοινωνικής έχωμεν αναταραχής,
ενώ ευρισκόμεθα επί ξηρού ακμής!
Θα ήτο διά το έθνος απειλή ολέθρία,
που το μαστίζει τόση ανεργία!
Δεν συμφωνείτε κύριοί μου;
Το συμφερότερον, κατά την άποψίν μου,
είναι ν' αποφασίσωμεν ότι το πρόβλημα ελύθη,
και να το παραδώσωμεν στη λήθη.
Την άποψή σας να τη βράσουμε!
Η ανεργία, πληγή και παιδεμός του τόπου,
θα λείψει μοναχά τη μέρα όπου
θα μπείτε εσείς σε ανεργία!
(Μπέρτολτ Μπρεχτ, 1930)
Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης
- 1 σχόλια

Αλληλεγγύη· όχι φιλανθρωπία.



Η αλληλεγγύη δεν είναι ένα αφηρημένο σχήμα. Δεν είναι μια λέξη. Είναι μια πρακτική. Και δεν έχει καμία σχέση με τη φιλανθρωπία. Φιλανθρωπία κάνει η Μαριάννα Βαρδινογιάννη. Φιλανθρωπία κάνει η εκκλησία. Η φιλανθρωπία έχει ως ψυχαναλυτική βάση την επικύρωση της ανωτερότητας του φιλάνθρωπου έναντι αυτού που τη δέχεται. Ίσως αποτελεί και ξέπλυμα κάποιων προσωπικών ενοχών. Η φιλανθρωπία είναι μια εξουσιαστική στάση. Η αλληλεγγύη αντίθετα, είναι το ηθικό καθήκον που έχουν τα μέλη μιας κοινωνίας να αλληλοϋποστηρίζονται και να αλληλοβοηθούνται. Αλλά, θα μου πείτε, όλα αυτά είναι λέξεις...
Θα μπορούσα, λοιπόν, να φτιάξω κι ένα τσιτάτο για να δείξω τη διαφορά αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας, που θα πήγαινε κάπως έτσι: "Φιλανθρωπία είναι να δώσεις σε έναν πεινασμένο ένα πετρόψαρο από τα ψάρια που έπιασες. Αλληλεγγύη είναι να πηγαίνετε μαζί για ψάρεμα." Και θα μου λέγατε πως αυτό ήταν κάπως καλύτερο...
Επειδή όμως, όπως μας δίδαξε ο Wittgenstein, το νόημα των ηθικών εννοιών διαφεύγει της γλώσσας, και συνεπώς και της σκέψης, και το νόημα αυτό το βρίσκουμε μέσα από τη χρήση της λέξης, θα σας διηγηθώ μια προσωπική ιστορία. Μια προσωπική ιστορία για το νόημα της λέξης αλληλεγγύη όπως τη βίωσα.
Στις αρχές του Αυγούστου πήγα και βρήκα τον Τάκη, τον ιδιοκτήτη του σπιτιού που νοικιάζω. Έδινα μέχρι τότε νοίκι 530 ευρώ, αλλά συζούσα με μια κοπέλα που συμμετείχε στα έξοδα, και οι δουλειές μου πήγαιναν καλά. Έδινα το νοίκι πάντα μέχρι τις 5 του μήνα, και γενικά ήμουν συνεπής στις όποιες υποχρεώσεις μου. Του είπα λοιπόν πως χώρισα, πως θέλω να κρατήσω το σπίτι μόνος μου, και πως οι δουλειές μου δεν πάνε καλά. Του είπα, επίσης, πως δε μπορώ να δίνω πια πάνω από 400 ευρώ το μήνα. Μου απάντησε πως σκέφτονταν να μου κάνει μείωση, αλλά είναι μεγάλη αυτή που του ζητάω, θα το σκεφτεί και θα μου πει.
Πέρασαν τρείς βδομάδες, και είπε πως είμαστε εντάξει, και να κάνουμε κι ένα καινούριο συμβόλαιο με 400 ευρώ νοίκι. Δέχτηκε να μου κάνει δηλαδή 130 ευρώ (24,5%) μείωση στο ενοίκιο. Όταν του είπα πως το εκτιμάω πολύ αυτό που κάνει, μου απάντησε "Κοίτα, έτσι όπως είναι τα πράγματα τώρα, κι εμένα οι δουλειές δεν πάνε καλά, και για όλους έτσι είναι, και πρέπει να έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας."
Αργότερα, ανακοινώνεται το χαράτσι που θα έρχεται στους ιδιοκτήτες στο λογαριασμό της ΔΕΗ. Τον συναντάω λοιπόν, και του λέω πως μάλλον στον επόμενο λογαριασμό της ΔΕΗ θα είναι μέσα και το χαράτσι. –"Όταν έρθει θα σου δώσω τα λεφτά για να πληρώσεις το λογαριασμό." -"Δεν ήρθα για αυτό", του λέω, "αλλά για να σου πω, πως όταν έρθει ο λογαριασμός θέλω να μην τον πληρώσουμε." –"Ναι, αλλά μπορεί να σου κόψουν το ρεύμα." –"Είχα αφήσει ένα λογαριασμό απλήρωτο πριν το καλοκαίρι, και όταν ήρθε ο δεύτερος τον πλήρωσα την τελευταία μέρα, και δε μου το έκοψαν, ούτε καν μου έστειλαν ειδοποιητήριο." –"Ναι, αλλά μπορεί τώρα με τα χαράτσια, να το αλλάξουν το σύστημα και να το κόβουν πιο γρήγορα." –"Εγώ θέλω να το διακινδυνεύσω. Αλληλεγγύη δεν είπαμε;" –"ΟΚ, τότε. Να το παλέψουμε. Σ' ευχαριστώ." Έκανε μια παύση, και πρόσθεσε: "Ναι ρε γαμώτο, έχεις δίκιο. Τι μας έχουν κάνει και δεν αντιδρούμε; Γιατί δεν είμαστε όλοι στους δρόμους; Φτάνει ο θυμός μας μέχρι ένα σημείο, αλλά δεν ξεχειλίζει. Τι κάνουν και μας αποβλακώνουν; Μας ρίχνουν τίποτε στο νερό;" Χαμογελάω: "Όχι φίλε Τάκη, δε μας ρίχνουν τίποτε στο νερό. Απλώς η προπαγάνδα κάνει καλά τη δουλειά της. Μας έχουν διασπάσει. Η μια κοινωνική ομάδα βρίζει την άλλη. Μας έχουν κάνει να κοιτάμε με καχυποψία όλους τους άλλους. Στρέφουν όλους εναντίων όλων. Μας έχουν κάνει να μην πιστεύουμε στη δύναμη της αλληλεγγύης."
Χαμογελάσαμε –σχεδόν σαν συνωμότες, κάναμε την τελευταία τζούρα από τα τσιγάρα μας, σφίξαμε τα χέρια, -"Καλή συνέχεια" -"Καλή συνέχεια", και φύγαμε।
Πηγή: